ผู้คนมากมายบนถนน เดินเบียดกันด้วยร่ม ต่างคนต่างมีจุดหมายจนไม่สนหรอกว่า

คนที่เดินชนไหล่กันบนทางเท้าจะเป็นยังไง 

เฮนเดอรี่ เด็กหนุ่มธรรมดา กับกระเป๋าสะพายที่ถูกใช้แทนร่ม 

เขาค่อย ๆ เบียดไหล่ไปเรื่อย ๆ จนถึงหัวมุมตึกที่มีซอยแคบ ๆ 

และโชคดีของเขา มันมีหลังคาที่ยื่นออกมาพอจะหลบฝนได้ 

มันเป็นประตูทางออกข้างหลังร้านอาหารตรงนั้น

"เฮ้อ.. " เขาถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยที่วิ่งมา เขาสะบัดหน้าไปมาก่อนจะเสยผมไล่น้ำฝนที่เกาะหน้า 

หือ?

เสียงเล็กแหลมที่ฟังไม่ค่อยชัดนักเพราะเสียงฝนตก

แต่ก็พอรู้ว่ามันอยู่ไม่ไกล เฮนเดอรี่หันเข้าไปในหลังตึกที่เขาหลบฝนอยู่

มันมีถังขยะ เครื่องแอร์ ซากใบปลิว ... แถมยังมืดอีก ...

แต่นั่น

กล่องลังขาด ๆ นั่น ใช่แน่ ๆ 

เขาสาวเท้าเหยียบพื้นแฉะ ๆ ตรงนั้นแล้วเข้าไปดูตามต้นเสียง

'แง้วว'

ดวงตาสีเหลืองสุกจ้องเขาอยู่ นัยตาสีดำขยายกว้างเพราะอาการตื่นตัว

เจ้าตัวเล็กร้องไม่หยุดและพยายามปีนออกมาจากกล่องเปียก ๆ 

" อะ ๆ เดี๋ยวนะเจ้าหนู"

เฮนเดอรี่จัดการสะพายกระเป๋าไว้ให้ตนมือว่าง แล้วใช้ทั้งสองมือประคองตัวลูกแมวขึ้นมา

"หนาวแย่เลยสิ?" เอาตัวเล็กมาแนบอกแล้วเดินไปหลบฝนที่เดิม เขาใช้เสื้อยืดตัวเองที่ยังแห้งอยู่เช็ดๆ ให้เจ้าตัวเล็กซุก

'แง้ว'

เจ้าลูกแมวร้องตอบเหมือนรู้ความ ทำให้คิ้วของเขายกขึ้นด้วยความแปลกใจก่อนจะหัวเราะออกมาเบา ๆ 

"ให้ตายซี่.. ทำยังไงกับแกดี?" เขาอมยิ้มมองลูกแมวที่ขดในอ้อมแขนของเขา

"กลับบ้านด้วยกันมั้ย?" เขาใช้นิ้วเขี่ยๆ ใต้คาง

---------

รู้ตัวอีกที ก็มีลูกแมวในห้อง

พอขนแห้งแล้วก็ดูดีแหะ 

กินไม่หยุดเลยด้วย

เฮนเดอรี่นั่งเช็ดผมพลางมองลูกแมวที่กำลังกินอาหารเปียกในถ้วยเล็ก ๆ 

"...หิวแย่เลยสินะ? "

" ใครทำกับแกได้ลงคอน้า ..." 

" นี่ พรุ่งนี้ฉันจะไปซื้อของดูแลแกแล้วกัน ...มาดูกันดีกว่าต้องซื้ออะไรบ้าง ..."

เขาหยิบมือถือมือเปิดดูคู่มือเลี้ยงแมวเบื้องต้น 

" เอ๊ะ จะชอบมั้ยนะ ..นี่ ชอบรึเปล่า " เขาหันมือถือไปให้เจ้าแมวดูกระบะทรายหลาย ๆ แบบ

กลายเป็นว่า เขาพูดคนเดียวแทบจะทั้งคืน 

ชีวิตยุ่งเหยิงคงจะตามมาในวันพรุ่งนี้

------

"พอดี ผมเก็บเค้าได้จากข้างทาง"

เขาใช้เงินเก็บช่วงเดือนที่ผ่านมาไปกับการพาลูกแมวหลงตัวนี้ไปหาหมอและซื้อของ

ลูกแมวขนสีดำสนิทดูนิ่งจนเหมือนไม่กลัวคุณหมอเลยซักนิด

" ไม่ทราบว่า เค้ามีชื่อรึยังคะ? " คุณหมอถามพลางตรวจไปตามร่างกายเล็ก ๆ นั่น

"จริงด้วย .. ยังไม่ตั้งชื่อเลยครับ ..." 

"อา...." 

เฮนเดอรี่ลูบคางตัวเองพลางงับริมฝีปากล่างตัวเองพลางคิด 

ก่อนจะนึกถึงวันที่เจอ ...

" Paris ..." 

" ปารีส? .." คุณหมอทวนคำเฮนเดอรี่ เขาหันไปสบตาคุณหมอทันที

" ครับ ..ปารีส ..ผมเจอเค้าตอนฝนตกน่ะครับ ..ปารีสมันก็เป็นเมืองที่สามารถมีฝนตกได้ตลอด ..ก็เหมือนกับที่บังเอิญเจอเค้าตอนฝนตกน่ะครับ " พอรู้สึกว่าตัวเองพูดเยอะไปหน่อยก็เกาท้ายทอยเขิน ๆ 

" แหม ..น่ารักดีนะคะ .... ปารีสสุขภาพดีเลยค่ะ ..ไม่มีโรคอะไร..."

" ดูแลกันไปนาน ๆ นะคะ " 

สิ้่นสุดการรักษา เฮนเดอรี่ก็อุ้มเจ้าลูกแมวที่เพิ่งได้ชื่อเล่นว่า ปารีส เข้าไปในกรงเล็ก ๆ 

".. อา ..ขอบคุณนะครับ "​เฮนเดอรี่ไม่ลืมที่จะตอบขอบคุณตามนิสัยของเขา

รอยยิ้มสุภาพและเป็นมิตร เล่นเอาผู้ช่วยคุณหมอสาว ๆ กรี๊ดกันไปในใจ

" กลับบ้านเรากันเถอะ..."  เขายกกรงขึ้นมาระดับสายตา แล้วอมยิ้มมองลูกแมวที่ร้องแง๊ว ๆ ในกรงนั้น 

ดวงตาสีอำพันสบมองเขาด้วยแววตาเป็นประกาย เหมือนกับว่า จริงๆ แล้วกำลังรับรู้สิ่งที่เฮนเดอรี่พูด

------