ชายหนุ่มพูดออกมาในตอนที่ทั้งคู่กินซีเรียลอยู่ เหมือนว่าช่วงนี้ชายผมขาวจะพูดเรื่องบ่อยเสียจนเขาเองก็เริ่มรำคาญตอนเอง แต่เขาก็รู้ตัวดีว่าตัวเองจะไม่หยุดจนกว่าอีกฝ่ายจะยอมให้เขาซื้อ

โดโนแวนเคี้ยวซีเรียลพร้อมกับกรอกตา ในช่วงแรกอีกฝ่ายหัวเราะให้กับคำพูดพวกนั้น แต่พอผ่านไปสองวันโดยที่มีเรื่องนี้ออกมาจากปากเขาทุกครั้งที่เห็นหน้ากันอีกคนก็เริ่มไม่ตลก

"ไม่"

เลสลี่เข้าใจดีว่าทำไมอีกคนถึงปฏิเสธ พวกเขาไม่ได้ฐานะดีขนาดนั้น แต่เขาก็มองว่าถ้าทั้งคู่ช่วยกันก็คงผ่อนได้ถึงจะลำบากอยู่บ้าง

เรื่องทั้งหมดมันเริ่มเมื่อสามวันก่อน โดโนแวนกลับช้ากว่าปกติ เขาที่พึ่งจะเคยได้กลับบ้านก่อนอีกคนกังวลมาก เขาปลอบตัวเองแล้วทำทุกอย่างเพื่อให้ตัวเองสงบ ชายหนุ่มเดินวนไปวนมารอบห้องพร้อมกับเปิดเพลงคันทรี่เสียงดัง ทุกครั้งที่เขาเงยหน้าขึ้นไปมองนาฬิกาก็อดทำเสียงไม่พอใจไม่ได้

เขากำโทรศัพท์​ในมือ รู้ดีว่าถ้าโทรไปอาจทำให้อีกฝ่ายตกใจจนจักรยานล้มเหมือนครั้งก่อน มันยากที่จะออกไปตามตัวอีกฝ่าย ยิ่งชายหนุ่มมองท้องฟ้าที่มืดไปแล้วจากในห้องก็ยิ่งกลัว

เขาตัดสินใจหยิบไฟฉายและสวมเสื้อโค้ทวิ่งออกไปนอกอพาร์ทเม้นท์​ ท่ามกลางความเงียบสงบรอบข้าง เสียงฝีเท้าของเขาดังขึ้นอย่างสม่ำเสมอ

ชายหนุ่มวิ่งมาถึงทางโค้ง ด้วยความเร่งรีบเขาวิ่งออกไปโดยที่ไม่ได้มองรอบข้างเลย วัตถุบางอย่างพุ่งมาทางเขาอย่างรวดเร็วก่อนที่มันจะเปลี่ยนทิศไปทางอื่น

มีเสียงวัตถุนั้นล้มตามมาพร้อมกับเสียงร้องเบาๆที่แสดงถึงความเจ็บปวด

.

.

.

โดโนแวนเล่าให้เขาฟังว่าเจ้าตัวเปลี่ยนเส้นทางกลับเพราะวันนี้เลิกงานช้ากว่าปกติ ในตอนนั้นเส้นทางที่เขาใช้ประจำก็เต็มไปด้วยพวกนักเลงกับโสเภณีที่ออกมาหาลูกค้าแล้ว

ตั้งแต่ที่ชายหนุ่มได้ยินเรื่องนั้นความคิดที่จะซื้อรถก็ติดอยู่ในหัวเขาอย่างกับเจ้ากำนายเวร

.

.

. 

"โดโนแวน ผมอยากซื้อรถ" เขาพูดกับอีกคนที่พึ่งกลับมาถึงบ้าน

โดโนแวนเงียบ เงียบกว่าปกติจนเขาอดกังวลขึ้นมาไม่ได้

"โดโนแว.. " ก่อนที่จะพูดจบปึกกระดาษที่ไม่หนามากนักก็มาปิดปากเขาเสียก่อน

"ถ้าอยากได้นักล่ะก็...เลือกที่อยู่ในลิสนี้เท่านั้นนะ"

เขาจ้องอีกฝ่ายพร้อมกับนิ่งไปสักพัก ก่อนจะค่อยๆครี่ยิ้มออกมาแล้วกอดคนตรงหน้า

" ที่รักของผมใจดีที่สุด"

โดโนแวนตามใจเขาเสมอนั้นแหละ เขารู้