ถ้าหากกล่าวถึง อาชีพคนขายถั่วหรืออาบังขายถั่ว หลายคนอาจจะนึกถึงภาพที่ต้องเร่ขายไปตามสถานที่ต่าง ๆ พร้อมกับคำโฆษณาชวนซื้อที่ว่า “ถั่วไหม..ถั่วไหมจ๊ะ…ถั่วอร่อย ๆ อร่อย ๆ” หลาย ๆ คนอาจจะเคยเจอกับ เหตุการณ์แบบนี้เมื่อเจอกับอาบังที่เร่ขายถั่วไปตามสถานที่ต่าง ๆ แต่ไม่ใช่กับเขาคนนี้อย่างแน่นอน

ตำนาน 'คนขายถั่ว' แห่งรั้วมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ท่าพระจันทร์ ที่ถูกกล่าวขานมาหลายยุคหลายสมัย บุคคลนั้นจะเป็นใครไปไม่ได้เลยนอกจาก คุณลุงเบอร์นาร์ด หรือเบอร์นาร์ด ยูโด อาบังผู้มีความผูกพัน แน่นแฟ้นกับธรรมศาสตร์ท่าพระจันทร์ยาวนานกว่า 50 ปี

คุณลุงเบอร์นาร์ดเกิดที่รัฐอุตตรประเทศ (Uttar Pradesh) ประเทศอินเดีย ปู่ของลุงเบอร์นาร์ดพาสมาชิกครอบครัวเดินทางย้ายถิ่นฐานเข้ามาอยู่ในประเทศไทยตั้งแต่ตอนลุงเบอร์นาร์ดอายุ 23 ปี ในปี พ.ศ. 2511 ความตั้งใจของปู่ในสมัยนั้น คืออยากเข้ามาเริ่มต้นชีวิตใหม่ในประเทศไทยด้วยการประกอบอาชีพเลี้ยงวัวแถวทุ่งร้างบริเวณเชิงสะพานพระปิ่นเกล้าเพื่อเอานมไปขาย จนต่อมาถูกทางการไล่ที่ ปู่และพ่อก็เลยต้องมองหาวิธีทำมาหากินในรูปแบบอื่นแทน

พ่อของลุงเบอร์นาร์ดหันมาจับอาชีพขายถั่ว นั่งขายประจำอยู่ที่วิทยาลัยนาฏศิลป จนวันหนึ่งคุณลุงเบอร์นาร์ดก็เดินตามรอยพ่อ ลุกขึ้นมาขายถั่วบ้าง ในช่วงแรกของลุงเบอร์นาร์ดขายถั่วแถวสนามหลวง บางทีก็เดินไปแถวกระทรวงกลาโหม วันไหนมีเด็ก ๆ เรียนรักษาดินแดน (รด.) วันนั้นคุณลุงเบอร์นาร์ดจะขายดีเป็นพิเศษ จนกระทั่งวันหนึ่ง คุณลุงเบอร์นาร์ดเดินขายถั่วอยู่ตรงแถวถนนท่าพระจันทร์ แล้วเดินมาเจอกับเด็กคนหนึ่งและเด็กคนนั้นก็ถามกับคุณลุงเบอร์นาร์ดว่าทำไมไม่เข้าไปขายในมหาวิทยาลัย คุณลุงเบอร์นาร์ดเลยเล่าให้ หนุ่มน้อยคนนั้นฟังว่า ที่ถอยออกมาขายข้างนอกเพราะยามไม่ให้เข้า เด็กหนุ่มคนนั้นจึงพาคุณลุงเบอร์นาร์ดไปพบกับคณบดี ในที่สุดคุณลุงเบอร์นาร์ดได้รับอนุญาตให้ทำที่ตั้งโต๊ะขายถั่วที่ประตูทางเข้าด้านหน้าของมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ โดยเสียค่าที่เดือนละ 50 แล้วโชคชะตาของเขาผูกพันกับสถานที่แห่งนี้นับแต่นั้น เป็นต้นมา

ย้อนกลับไปวันที่ 13 ตุลาคม 2516 ท่ามกลางคลื่นมหาชนล้นหลามบนสนามฟุตบอล ณ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ท่าพระจันทร์ คุณลุงเบอร์นาร์ดขายถั่วอยู่ แต่กลับไม่รู้ตัวว่า ตนเองกำลังอยู่ในเหตุการณ์สำคัญที่สุดครั้งหนึ่งในประวัติศาสตร์การเมืองไทย คุณลุงเบอร์นาร์ดเดินขายถั่วอย่างสบายใจท่ามกลางฝูงชนที่เข้ามารวมตัวต่อต้านเผด็จการ 'ถนอม-ประภาส'

เหตุการณ์ในครั้งนั้นจบลงด้วยชัยชนะของประชาชนในวันที่ 14 ตุลาคม 2516 และคุณลุงเบอร์นาร์ดก็พบว่าทำเลค้าขายของเขามีผู้คนผ่านไปมามากขึ้น ประกอบกับมีม็อบมาประท้วงบ่อย ๆ

สามปีต่อมาในวันที่ 5 ตุลาคม 2519 คุณลุงเบอร์นาร์ดก็พบว่าเขายืนขายถั่วพร้อมกับแจกถั่วฟรีไปหลายกำ ในการชุมนุมประท้วงขับไล่เณรถนอมที่พยายามลักลอบเข้าประเทศ ณ สนามฟุตบอลแห่งเดิม วันนั้นคุณลุงเบอร์นาร์ดขายถั่วได้หมดเกลี้ยงและกลับบ้านได้เร็ว โดยไม่ทราบว่าย่ำรุ่งของอีกวัน ลูกค้าและคนคุ้นเคยหลายคนต้องจากไปด้วยคมกระสุนของกลุ่มกระทิงแดง วันรุ่งขึ้นคุณลุงเบอร์นาร์ดมาที่สนามหลวงเพื่อนำถั่วมาขายตามปกติและพบกับภาพบางอย่างที่ทำให้เขายังไม่สามารถลืมเหตุการณ์ในวันนั้นได้คือ เห็นคนสามคนกำลังโดนเผาโดยที่ยังไม่ตาย หลังจากนั้นคุณลุงเบอร์นาร์ดก็ต้องหยุดขายถั่วและไปทำงานเป็นยามอย่างเดียวไปหลายเดือนเพราะมหาวิทยาลัยถูกปิดซ่อมแซม