ตอนที่เริ่มมีข่าวการระบาดของ COVID-19 เรายังไม่ได้ตระหนักว่ามันจะกลายเป็นวิกฤตครั้งใหญ่ของประเทศอย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้

ตอนนั้นเรายังเป็นนีทที่หางานทำไม่ได้ แม้จะมีดีกรีปริญญาโทแปะอยู่ในเรซูเม่ ได้แต่นอนอยู่บ้าน ไม่ได้ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน ปล่อยให้เวลาผ่านไปวันๆ

จนเมื่อย่างเข้าปี 2020 ก็เริ่มรู้สึกว่าปีใหม่แล้ว ต้องเริ่มต้นใหม่ได้แล้วนะ พร้อมกับสถานะทางการเงินที่เริ่มขัดสน มีเงินใช้ไม่คล่องมือเหมือนแต่ก่อน

ประกอบกับโรคระบาดที่เริ่มย่างกรายเข้ามา ทำให้เราต้องกระเสือกกระสนหาโล่กับเบาะให้ตัวเอง เผื่อว่าวันนึงจะติดโรคเข้า จะได้มีเงินพอรักษาตัวเองได้ เพราะรัฐไม่เคยเตรียมโล่และเบาะนั้นไว้ให้เรา เราก็ต้องเตรียมเอง

พร้อมๆ กับการหางานอันยากลำบาก เราก็ต้องหงุดหงิดกับวิธีรับมือโรคระบาดของรัฐซ้ำแล้วซ้ำเล่า ในใจก็คิดว่าทำแบบนี้มันจะรอดเหรอ? แต่ในเมื่อไปบอกให้เปลี่ยนแปลงไม่ได้ เพราะด่าไปก็ไม่สะเทือน ก็มีแต่ต้องระวังตัวต่อไป

แล้วเราก็ได้รับการติดต่อให้ไปสัมภาษณ์งานในที่สุด

ในตอนนั้นยังสามารถเดินทางได้ตามปกติ เราก็ไปสัมภาษณ์ด้วยใจหวังว่า นี่คงเป็นจุดเปลี่ยนในชีวิต ให้เริ่มต้นอะไรใหม่ๆ แต่เปล่าเลย จุดเปลี่ยนจริงๆ มันอยู่หลังจากนั้น

จะด้วยความเสี่ยงเรื่องโรคระบาด หรือเพราะเรามีคุณสมบัติไม่เหมาะสมก็แล้วแต่ เราคงต้องกระเบียดกระเสียรใช้ชีวิตโดยติดสถานะนีทต่อไปในช่วงล็อกดาวน์นี้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ..... ซึ่งมันก็คงไม่ต่างอะไรจากก่อนหน้านี้มากนัก ตอนนั้นเราคิดเช่นนั้น