ผมค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความมึนงง อยากจะอาเจียนอยู่เลย...
"กว่าจะตื่นได้นะไอ้เด็กเวร นึกว่าจะต้องเรียกรถพยาบาลแล้ว"
ซามะโทคิที่นั่งอยู่ข้างๆโซฟาที่ผมนอนบ่นขึ้นมา
"แกเป็นน้องของไอ้เวรอิจิโร่ใช่มั้ย? ทำไมฉันคุ้นหน้าแกจังวะ"
"กะ..ก็เคยเจอที่บ้านตอนนั้นไง"
"ไม่..ฉันเหมือนเคยเจอแกก่อนหน้านี้" เขาหันมามองหน้าผม
"จะไปเคยเจอกันได้ยังไง..." นั่นสิ คนที่จำได้มีแต่ผมคนเดียวนั่นแหละ
"เออนั่นดิ" เขาหันไปจุดบุหรี่สูบอย่างสบายใจ แต่ผมซึ่งเกลียดกลิ่นบุหรี่จึงรีบเอามือมาปิดจมูกอย่างไว
"ไม่ชอบสินะ"
ผมพยักหน้าแทนคำตอบ
"ก็เรื่องของแกสิ" เขายักไหล่อย่างไม่ใยดี
"ไสหัวกลับไปหาพี่ของแกได้แล้ว"
เฮ้ย! ผมลืมว่าพี่อิจิโร่ใช้ให้มาซื้อของนี่นา—แล้วนี่มันผ่านไปนานเท่าไรแล้ว
"งะ..งั้นไปก่อนนะ"
"เดี๋ยว...จะไม่ขอบคุณที่ฉันหิ้วแกมาพักเลยหรอ?"
"ขอบคุณ"
ผมบอกอย่างรีบๆและวิ่งออกไป แต่ทว่าซามะโทคิกลับกระชากแขนผมเข้าไปหาตัวเขา
"อะ..อะไรของนาย!? ก็ขอบคุณไปแล้วไง"
"ขอบคุณใหม่อีกทีดิ๊"
"ปล่อยก่อนสิ" ผมบอกด้วยความตกใจเพราะเขายื่นหน้าเข้ามาใกล้ผมมาก แถมมืออีกข้างยังโอบเอวผมไว้อีก จะมือไวไปแล้วนะ!!
"หึ กลัวหรอไงฮะ"
"เปล่า! ผมแค่เหม็นบุหรี่"
ผมเลี่ยงที่จะสบตากับเขา
"เฮอะ! พี่แกไม่สอนหรือไงว่าให้พูดจาดีๆกับผู้มีพระคุณ"
"อย่ามาว่าอิจินี่นะ..."
"ทำไม? มันเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์หรอ?"
"เขาเป็นพี่ชายที่ผมรักและเคารพต่างหาก"
สิ้นสุดคำพูดของผม เขาก็ปล่อยมือจากตัวผมและหัวเราะราวกับคนบ้า
"ฮ่าๆๆๆๆๆ ที่เคารพงั้นหรอ!? ไอ้คนแบบนั้นมันน่าดคารพตรงไหนวะ!!"
"ผมไม่รู้หรอกนะว่าพวกคุณทะเลาะอะไรกัน แต่เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับผมและความสัมพันธ์ของผมกับอิจินี่"
ผมขี้เกียจจะเถียงกับคนเจ้าอารมณ์แบบซามะโทคิ ผมจึงรีบเดินออกจากบ้านของเขา
ตึก ตึก ตึก ตึก
เหมือนจะมีเสียงฝีเท้าเดินตามผมมา
และแน่นอนว่าต้องเป็นเขา...
น่าโมโหชะมัดเลย
ผมรีบเดินเข้าไปในซูเปอร์มาเก็ต
แต่เหมือนว่าเขาก็เดินตามเข้ามาเหมือนกัน
"นี่ จะเดินตามคนอื่นอีกนายมั้ย!?" ผมหันไปถามเขาด้วยความหงุดหงิด
"ฮะ ใครเดินตาม?"
"แล้วผมถามหมามั้งครับ"
"อยากตายหรอไงวะ"
"เฮ้อ...แล้วสรุปจะตามผมมาทำไม"
"ฉันแค่มาซื้อไอติม แก้ขมปากเท่านั้น..ใครจะไปเดินตามไอ้เตี้ยแบบแก"
เขาเปิดตู้ไอติมและหยิบไปจ่ายตัง
เฮ้อ....จบแบบนี้คงดีแล้วล่ะ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in