"ต็อกแต็กๆ ๆ" เสียงกดคีย์บอร์ดรัวๆ
" ไอเวรเอ้ย แม่งxxx เล่นอะไรวะเจ้าพวกไก่" เสียงผู้ชายค่อยข้างวัยรุ่นสถบคำหยาบเมื่อเจอเพื่อนร่วมทีมในเกมไม่ได้ดั่งใจ จากนั้นก็ปิดคอมแล้วเดินอย่างหมดเรี่ยวแรงทิ้งตัวลงบนเตียงพร้อมมือก่ายหน้า
"พระเจ้าครับ ช่วยทำให้โลกน่าเบื่อมันน่าตื่นเต้นกว่านี้หน่อยได้มั้ยครับเนี่ย"
(เสียงพึมพัมบวกกับอ้อนวอนต่อต้านความน่าเบื่อบนโลกนี้ดังก้องในใจ) ร่างผู้ชายสูงโปร่งนอนพลิกตัวไปมาบนเตียง คล้ายจะระเบิด
"เฮ้อออ... ทำไมชีวิตฉันมันน่าเบื่อแบบนี้วะเนี่ย"
(-ซาน เด็กชายวัยรุ่นราวๆมัธยมปลายๆถอนหายใจบ่นพึมพัมระบายความเบื่อ-)
แต่ละวันทำไมมันช่างน่าเบื่อแบบนี้ นี่ผมกิน นอน เล่นเกม ใช้ชีวิตอย่างนี้จนกลายเป็นชีวิตประจำวันแล้วนะโว้ย ทำไมวัยรุ่นวัยเรียนแบบผมมันถึงได้น่าเบื่อแบบนี้
"จ๊อกกก..." ให้ตายสิิจะว่าไปวันนี้ยังไม่ได้กินข้าวเลยนี่นา
ว่าแล้วร่างสูงโปร่งก็เดินลงบันไดจากชั้นสองลงไปยังห้องครัว
"แม่..วันนี้มีอะ..แม่!!!!" เสียงตะโกนหาแม่ที่ยังไม่ทันพูดจบ จู่ๆชานเห็นร่างผู้หญิงตัวเล็กนอนจมกองเลือดอยู่บนพื้นข้างซิงค์ล้างจานกับเศษจานที่แตกเต็มพื้น เขาวิ่งไปหาแม่งแล้วเขย่าตัวแม่อย่างตกใจ
"แม่ แม่ แม่!! ฟื้นสิแม่" แม่งเอ้ยแม่ผมเป็นอะไรไป "โทรศัทพ์ ใช่ โทรศัพท์" ว่าแล้วร่างสูงรีบวิ่งไปคว้าโทรศัพท์โทรเรียกรถพยาบาล
"ไม่มีหมายเลขที่ท่านเรียก.." โถ่เอ้ย XXX
ร่างสูงรีบอุ้มแม่ วิ่งไปเปิดประตูบ้านอย่างร้อนรน ทันใดนั้นแสงสว่างที่เกินกว่าจะเป็นแสงแดดในตอนเที่ยงวัน ได้สาดเข้าตาชานจนแทบจะเปิดตาไม่ได้ ชานค่อยๆลืมตาเเล้วพบว่าเมืองทั้งเมืองที่อยู่ตรงหน้าถูกครอบคลุมด้วยวัตถุขนาดใหญ่ที่มีแสงกระจายไปตามจุดต่างๆ หนึ่งในนั้นคือบ้านของเขา
"กะ กะ เกิด..อะ..ไร..ขึ้น?"
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in