เป็นเรื่องที่ตอนแรกเห็นแล้วรู้สึกสะดุดใจกับหน้าปกมากเป็นพิเศษ 555555555555555555
อย่ามา... เรารู้ทุกคนก็สะดุด 55555555555
เพราะว่าจริง ๆ แล้วเราก็ชอบลายเส้นของอาจารย์คะไซ อายูมิ
(แต่พูดกันตามตรงเราชอบลายเส้นของอาจารย์คะไซ ริคาโกะมากกว่านะ
แต่ก็อย่างว่าการชอบลายเส้นหรือชอบเนื้อเรื่องอะไรบางอย่างเป็นเรื่องของรสนิยม 555)

มาเข้าเรื่องกัน
ตอนแรกที่เริ่มอ่าน เราก็รู้สึกว่าเนื้อเรื่องและบรรยากาศในเรื่องแปลกดี
คือดูเป็นดิสโทเปียแบบเเปลก ๆ เพราะวิทยาศาสตร์ในสังคมตอนนั้น (หมายถึงในเนื้อเรื่องอะนะ) สามารถสร้างคน - คือตัดต่อดีเอ็นเอทุกอย่างเพื่อให้มีมนุษย์แบบที่ตัวเองต้องการเป๊ะ ๆ ได้ อารมณ์สั่งทำได้ เป็น customized human แต่มีชีวิตและรักเจ้านายเพียงแค่คนเดียวว่างั้น
(ซึ่งถ้าเป็นปัจจุบันนี้คงทำไม่ได้หรอก คณะกรรมการสิทธิมนุษยชนคงกรีดร้องกันน่าดู 555)
ส่วนตัวเราว่าเป็นเนื้อเรื่องที่คนญี่ปุ่นเท่านั้นแหละที่จะคิดอะไรแบบนี้ออกมาได้

จริง ๆ ไม่อยากสปอยล์เรื่องเลยอะ
เพราะมันดีมากนะ เราขอยกให้เป็นนิยายบีแอลที่ดีที่สุดของปี 2015 ที่อ่านมาเลย ^^b
เรื่องตอนแรกเริ่มไปจนถึงตอนกลางของเล่ม เราเกลียดพระเอกมาก เพราะรู้สึกว่ารุนแรงกับนายเอกจนเกินไป เป็นอะไรมากไหม ทำไมถึงจะต้องทำแบบนี้ ดูโรคจิตมากกกก
ทั้งพรากเจ้านายเก่าที่นายเอกรักมากแบบถวายชีวิตให้ไป
(ถึงนายเอกจะรักเจ้านายเก่าตามโปรเเกรมที่ถูกฝังหัวมากก็เถอะ)
ไหนพระเอกจะยึดเอาคฤหาสน์หลังงามมีประวัติเก่าเเก่โบราณของเจ้านายเก่าของนายเอกมาเป็นบ้านของตัวเอง แต่ไม่ยอมให้นายเอกย้ายตามเจ้านายเก่าไป
เเถมให้เหตุผลว่าเพราะตัวนายเอกที่เป็นพ่อบ้านนั้น ถือว่าเป็น 'ทรัพย์สิน' อย่างหนึ่งของเจ้านายเก่าเหมือนกัน
โหยยยยยยยยยยยย คิดดูดิ นางใช้คำว่าทรัพย์สินอะ
แก คือมันดู look down มันดูว่าดูถูกเหยียดหยาม คืออีพระเอกเเทบไม่ได้เห็นนายเอกเป็นคนเลยอะ นางเห็นนายเอกเป็นแค่สิ่งของ เป็นเครื่องเรือน โต๊ะ เก้าอี้หรือเปล่า แกกกกกก
อ่านมาถึงตรงแถว ๆ นี้แล้ว มันบีบหัวใจมากนะ คือนอยพระเอกไปเลย 5555
#เรามันทีมเคะ

พระเอกร้ายกาจขนาดนั้นแล้วก็ยังไม่พออีก นางจะบังคับให้นายเอกแกล้งลืมเจ้านายเก่าพร้อมทั้งใช้กำลังปล้ำทุกค่ำคืน
เเต่คือนายเอกถูกพระเอกสั่งย้ายให้ไปนอนในห้องของนายหญิงของคฤหาสน์นะ
ตอนอ่านก็จะรู้สึกจั๊กจี้แปลก ๆ
คือเราคนอ่านอะรู้แหละว่าพระเอกรัก
แต่ว่าเหมือนแสดงออกไม่เป็นเลยทำอะไรอ้อม ๆ แบบนี้
แต่ตัวนายเอกอะงงมาก คือไม่รู้เรื่อง แล้วก็ใสซื่อบริสุทธิ์มากจริง ๆ สมแล้วที่เป็นพ่อบ้านพรหมจรรย์ ความคิดอะไรช่างบริสุทธิ์เหลือเกิน 555555555
แต่พออ่านต่อไป... พอเราได้รู้เบื้องหลัง รู้ว่าพระเอกอยากจะให้นายเอกมีความรู้สึกเป็นคน เป็นมนุษย์ที่มีชีวิตจิตใจ ไม่ใช่หุ่น ก็จะรู้สึกว่า เออ นางก็น่ารักดีเพิ่มขึ้นมาอะไรแบบนี้นะ
ยิ่งอ่านไปเรื่องราวก็ยิ่งพลิกผันมากขึ้น เพราะว่ามันซับซ้อนจริง ๆ
(จุดนี้ต้องขอชมอาจารย์ซาโนะจริงจัง)
เพราะเรื่องเจ้านายเก่าของนายเอกจริง ๆ แล้วก็มีที่มาที่ไป ที่เลี้ยงนายเอกไว้และทำดีกับนายเอกมาก ๆ นั้น มันมีเหตุผล
เเถมการที่พระเอกเกลียดเจ้านายคนเก่านายเอกแบบสุด ๆ นั้นก็มีเหตุผลมากเช่นกัน


ตรงนี้เราจะสปอยล์หนักมาก
ถ้าไม่อยากถูกสปอยล์ก็อ่านข้ามไปเลยจ้า


เพราะตอนท้าย ๆ นายเอกจะเริ่มมีความทรงจำกลับมา... นางก็จะรู้เรื่องที่ตัวเองในสมัยเด็กได้เคยเข้าไปอยู่ในศูนย์ทดลองมาก่อน นายเอกมีพี่ชายฝาแฝดอยู่หนึ่งคน แต่พี่ชายฝาแฝดตาย เพราะว่าถูกเอาหัวใจไปผ่าตัดเปลี่ยนให้กับเจ้านายเก่า
มาถึงตรงนี้ก็จะได้รู้ว่าพระเอกของเรา(?)... ก็เป็นมนุษย์ที่ถูกสร้างขึ้นมา และถูกเลี้ยงขึ้นมาในศูนย์ทดลองเหมือนกัน
ในศูนย์ทดลองจะเรียกชื่อของมนุษย์ที่ถูกสร้างเป็นตัวเลข เพราะงั้นพระเอกกับนายเอกก็จะเรียกกันเป็นตัวเลขด้วย
พอถึงตอนที่นายเอกจะจำได้... นางก็จะรู้สึกเหมือนเคยได้ยินใครเรียกตัวเองเป็นตัวเลขมานานแสนนาน
แล้วสุดท้ายก็จำตัวเลขที่เป็นชื่อพระเอกได้ด้วย
คือมันโรเเมนติกมากกกกกกกกกกก
ชอบง่ะ >_________________<
หลังจากนั้นนายเอกก็ถูกเจ้านายเก่าจับตัวไป จะเอาไปผ่าหัวใจน่ะเเหละหนา
แน่นอนว่าพระเอกตามไปช่วยได้ทัน
เเต่ก็ถูกยิงที่ศีรษะจนอาการวิกฤต... พอตื่นมาก็ดันลืมทุกอย่างไปหมด
คราวนี้เป็นคราวที่นายเอกต้องรอจนกว่าพระเอกจะได้ความทรงจำกลับคืนมาบ้าง
(เพราะตอนครึ่งเล่มแรก พระเอกเป็นคนรอให้ความจำของนายเอกกลับมาตลอด)
แต่มันเศร้ามากเลย เพราะตอนบรรยายอะ อ.ซาโนะเเกเล่นบรรยายทำนองว่า นายเอกไม่มีทางจะรู้ได้เลยว่าเมื่อไหร่พระเอกจะได้ความทรงจำกลับคืนมาหรือพระเอกอาจจะไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับนายเอกอีกตลอดไปเลยก็ได้...

อะ ไม่เเกล้งก็ได้... จบแฮปปี้ 55555555


สรุปคือเป็นเรื่องที่ประทับใจมาก เพราะว่าเรื่องราวนี่เดาทางไม่ได้จริง ๆ
คือพลิกไปพลิกมาจนแบบตอนแรกคิดว่าจะจบแล้ว ก็พีคขึ้นมาอีก
พอถึงตอนที่คิดว่าโอเคเรียบร้อย น่าจะจบตามสูตรเเบบคลิเช่ ก็ดันพลิกไปอีกสเต็ป...
คือรู้สึกประทับใจมากจริง ๆ
ยกให้เป็นนิยายบีแอลที่ดีที่สุดของปีที่แล้วอย่างที่บอกไปตั้งแต่แรก ^^b


ปล. ชอบตอนพิเศษมากกกกกกก (ตอนเเถมหลังจากเรื่องราวตอนปกติจบแล้ว)
ตอนที่ไปช่วยกันเก็บของในห้องเก็บของนี่น่ารักสุดยอดมาก อร๊างงงง