ราคา: 680 บาท
คำโปรยปกหลัง:
"กู่เช่อ ราชาแห่งรัตติกาลผู้มีรังสีชั่วร้ายอันเย้ายวน เป็นเหมือนเจ้าชายขี่ม้าสีดำในใจหญิงสาวมากมายที่คลั่งไคล้ใหลหลงในตัวเขา
แต่ว่ามีเพียงในสายตาของ ตู้ยวินเซวียน ผู้เย็นชาหยิ่งทะนงเท่านั้นที่เห็นว่ากู่เช่อเป็นเพียงสุภาพบุรุษที่ชอบใช้กำลังรุนแรงเป็นที่สุด!
สำหรับคนที่มั่นใจแล้วว่า เป็นคนที่ใช่ เพียงคนเดียวนั้น กู่เช่อไม่สนใจวิธีการอีกต่อไป เขาต้องการเพียงกอดคนคนนั้นเอาไว้ในอ้อมแขนให้แน่น ไม่มีวันปล่อยให้จากไปอีกเด็ดขาด
“ไสหัวออกไป!”
“ฉันเป็นผู้ชายของนาย นายกล้าดียังไงมาไล่ฉัน”
เมื่อราชาแห่งรัตติกาลจอมเผด็จการ มาเจอกับนักออกแบบเครื่องประดับยอดฝีมือ
เมื่อชายหนุ่มผู้หยิ่งทะนงไม่ชอบถูกบังคับ ค้นหาตุ๊กตาหมีน้อยน่ารักที่เคยสูญเสียไปแล้ว
การกระทำทุกอย่างที่คนชอบใช้กำลังแสดงออกมา แท้จริงแล้วมีความนัยแฝงไว้"
ความเห็นหลังอ่านจบ: 1 คะแนนพอเเล้ว
ตอนเเรกอ่านจอมเผด็จการเล่ม 1 จบไปแล้ว
แต่รู้สึกเลยว่าไม่ค่อยโดนใจมากเท่าไหร่
เพราะเราไม่นิยมพระเอกเรปนายเอกโดยไม่มีเหตุผลอันสมควรขนาดนี้
คือถ้าคนทำเรื่องพวกนี้ไม่ใช่พระเอกนะ นี่มันคงจะเป็นเรื่องทรมาน กักขัง หน่วงเหนี่ยว ทำร้ายทารุณทางเพศสุด ๆ
คือทำจนนายเอกแม่งน่าจะเป็นสตล์อกโฮล์มซินโดรมอะ เอาจริง ㅡㅡ;
เดี๋ยวรออ่านเล่ม 2-3 ก่อน แบบจะได้รู้ไปเลยว่าแนวเฟิงน่งเขียนเนี่ย (นอกจากลำนำ เล่ม 1-7) คือไม่น่าใช่เเนวเราจริงจัง
พอฝืนอ่านจนจบ... ก็เป็นอย่างที่เคยบ่นไปตอนอ่านเล่มเเรก
เพราะเล่มต่อ ๆ มาจนจบก็ทำให้หงุดหงิดไม่หายเลย เเต่เล่มสุดท้าย นายเอกเป็นคนพูดเองว่าตัวเองเหมือนเป็นโรคสตล์อกโฮล์มซินโดรม 555555 ซึ่งอีคนอ่านอย่างเราก็ว่านางเป็นอะ รักคนที่ข่มขืนตัวเองอย่างป่าเถื่อน ไม่มีเหตุผล ใช้กำลังทุกสิ่ง บวายยยยย
ประเด็นคือเรื่องนี้ต้องปล่อยเบลอตรรกะเเละความสมเหตุสมผลของทุกสิ่งนะ
เพราะพระเอกยากจนมาก มาจากบ้านเด็กกำพร้า ไม่มีอะไรเลย เเต่สร้างเนื้อสร้างตัวจนรวย เป็นนักเลง เป็นเจ้าของกิจการสีเทาเเละสีดำตั้งเเต่อายุยี่สิบต้น ๆ
/หัวเราะจนฟันร่วง 555555555
เอาเถอะ ไม่นับฉากฆ่ามาเฟียทั้งรังที่ต่างประเทศเเล้วกลับมาช่วยนายเอกทันด้วยนะ เเบบโอ้เเม่เจ้า พระเอก มึงเป็นเอกซ์เมนเเน่ ๆ ชัวร์เลย!
สรุปว่าอ่านไป อย่าคิดเยอะ จะสนุกพอใช้
เเต่เท่าที่อ่านมา เราไม่ถูกจริตกับงานเฟิงน่งเลยฟ่ะ (ยกเว้นลำนำฯ เล่ม 1-7)
อาจจะผิดที่เรารสนิยมไม่ดีเองก็ได้นะ 5555
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in