ฉันจำได้แม่นทีเดียว ว่าสิ่งที่ฉันเกลียดที่สุดก็คือการพูดอะไรซ้ำๆ ทั้งการที่ฉันต้องพูดซ้ำๆ และต้องมาฟังคนอื่นพูดซ้ำๆ มันพาลให้ฉันหัวเสียเป็นบ้า

เมื่อก่อนเข้าใจว่า คงเป็นเพราะนิสัยส่วนตัวของฉันที่ไม่ชอบความจู้จี้จุกจิก ร่ำรี้ร่ำไร จนกระทั่งวันนี้ฉันได้อ่านสนธิสัญญาฟลามิงโก้ แล้วตัวอักษรก็บอกฉันว่า

การพูดอะไรซ้ำๆ มันคือการแสดงออกถึงจุดอ่อนของตัวเอง เช่น

แม่มักพูดเรื่องเดิมๆที่พ่อเคยทำให้เจ็บช้ำ

พ่อชอบพูดถึงความสุขเก่าเก็บสมัยวัยรุ่นที่มันแหลกละเอียด และจับต้องไม่ได้อีกต่อไป

เพื่อนสนิทที่เอาแต่พูดว่าเธอไม่ดีพอกับอะไรซักอย่าง

รัฐบาลที่เอาแต่บอกว่ากำลังทำเพื่อประเทศชาติอย่างแท้จริง

ทุกประโยคยังคง-อมตะ-ตลอดกาล และมันทำให้ฉันเกลียดความซ้ำซาก เพราะมันอ่อนแอ

แม้แต่การพร่ำบอกถึงความเข็มแข็งของตัวเองซ้ำๆ มันก็มีค่าเท่ากับการย้อนย้ำถึงความอ่อนแอที่ตะเกียกตะกายยึดเหนียวความเข็มแข็งเอาไว้อยู่ดี

ก็ตลกดีเหมือนกัน ขณะที่ฉันรังเกียจการพูดซ้ำๆ แต่ฉันก็ไม่สามารถเอาชนะการหมกมุ่นคิดเเต่เรื่องซ้ำๆได้เลย

คงเป็นเพราะฉันมันอ่อนแอเกินไป และยังคงอ่อนแอตลอดเวลา

ฉันไม่อาจโกหกได้อีกต่อไปว่า ฉันรังเกียจการพูดซ้ำๆ เพียงเพราะต้องการปิดบังความอ่อนแอของตัวเอง