ฮยอนบินเป็นเหมือนหมาน้อยในสายตาเขาเสมอ แม้จะตัวใหญ่คับบ้านแต่เวลาให้ทำอะไรก็เชืิง ก็เชืิ่อฟัง

ยกเว้นตอนที่หึง

จะบอกว่าหมาน้อยของเขาแปลงร่างเป็นหมาป่าเลยก็ว่าได้

“ฮยอนบินใจเย็นๆก่อน” เสียงคนที่เอาแต่รั้งเอวเขาไว้ไม่ให้กระโขนไปต่อยคนตรงหน้าพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่น เขากำหมัดแน่นก่อนจะพยายามระงับอารมณ์ที่เสียของตัวเองลง

“ไปกันเถอะพี่” เขาหมุนตัวมาคุยกับคนที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตา

เพียงแค่คนคนนั้นเข้าใกล้แทฮยอนโดยไม่จำเป็น โอบเอวคนตัวเล็กของเขาทั้งที่ไม่สนิทกัน

แทฮยอนไม่ชอบให้ใครมาโดนตัว

แทฮยอนกลัว

แต่ก็ขี้ขลาดเกินกว่าจะทำอะไร

คงเพราะเห็นว่าอีกคนไม่ว่าอะไร มือหยาบคายนั้นค่อยๆเลื่อนลงไปตามสะโพกจนเกือบจะถึง

ถ้าหากไม่มีเขาที่มองอยู่

ฮยอนบินโกรธจัดจนแทบพุ่งไปต่อยกับคนหยาบคายพันธุ์นั้น แต่แทฮยอนก็รั้งเขาไว้เพราะไม่อยากให้มีเรื่อง ตาเรียงจ้องอีกคนราวจะกินเลือดกินเนื้อให้ได้เป็นอีกคนที่ล่าถอยไปก่อนเอง ส่วนเขาก็ถูกคนตัวเล็กลากมาอีกทาง

“ใจเย็น ฉันไม่เป็นอะไรแล้วเนี่ย” เขากอดแทฮยอนไว้แน่นจนอีกคนจมไปในอ้อมกอดเขาไปแล้ว เสียงอู้อี้ที่พยายามบอกว่าตัวเองโอเคดังมาเป็นระยะพร้อมกับสัมผัสที่ลูบหลังเขาให้ใจเย็น

“พี่ไม่เป็นแต่ผมเป็นอ่ะ”

“ผมโกรธ”

“ผมโมโหตัวเองว่ะ”

“ทำไมกับเรื่องของพี่ผมใจร้อนตลอดเลย”

ขอกอดแบบนี้ไปจนกว่าจะอารมณ์ดีแล้วกัน

“อื้ออ ฮะ-ฮยอนบินไม่เอาตรงนี้ อืม”