•บันทึกไว้ เผื่อวันหนึ่งฉัน...

ในช่วง1เดือนที่ผ่านมา ฉันเครียดมาก แสวงหาคำตอบจากหลายๆทาง ทำแบบทดสอบจิตวิทยา วัดบุคลิกภาพ อาชีพที่ใช่ คณะที่เหมาะ ทำจนจำคำถามได้? ดูรีวิวคณะ,มหาลัย นั่งอ่านประสบการณ์เลือกคณะ ดูว่า'คนอื่น'เค้าตัดสินใจกันยังไง ซึ่งมันก็พอช่วยได้บ้าง 

มีอยู่ครั้งหนึ่งที่ฉันไปเจอหมอดูไพ่ในยูทูปไลฟ์สด ฉันใช้โอกาสนี้ในการถามคำถามเรื่องการตัดสินใจเรียนต่อและระบายว่ารู้สึกสันสบมาก หมอดูก็ได้ตอบมา...มันกว้างไปไม่เข้าใจว่าสรุปแล้วจะเลือกยังไงดี (ฉันคิด)แล้วก็เก็บคำพูดของหมอดูมาคิดต่อว่าฉันเป็นคนแบบนั้นจริงๆหรอ ฉันควรจะทำแบบนั้นจริงๆหรอ  ฉันโต้แย้งกับตัวเองในใจ บางทีก็คุยกับตัวเองเงียบๆเรื่องนี้หลายต่อหลายครั้ง จนได้ข้อสรุปว่า ไม่

บางครั้งฉันก็เจอข้อความดีๆเตือนสติให้เรากลับมาใตร่ตรองแล้วอยู่กับตัวเอง กลับมานั่งถามตัวเองว่าเป้าหมายในการเลือกเรียนต่อของเราคืออะไร ซึ่งนั่นทำให้ฉันได้มีโอกาสคุยกับตัวเอง ได้โต้แย้งกับตัวเอง ได้รู้ว่าอะไรจริงหรือเทียม 

แต่! 

ในตอนนั้นฉันอยากได้คำตอบตายตัวชัดเจนไปเลย อารมณ์ประมาณว่า คุณเกิดมาเพื่อสิ่งนี้ นิสัยและพฤติกรรมของคุณเหมาะกับอาชีพแบบนี้  โอ้แม่เจ้าไม่ต้องลังเลหรือสนใจอะไร อาชีพนี้เเหละมีมาเพื่อคุณ...มโนหนักมาก แต่ก็มีบ้างที่ฉันดึงสติกลับมาได้และค่อยๆตัดสินใจว่าจะเลือกอะไร แต่สุดท้ายผ่านไปไม่ทันไร  ใจมันก็ลังเล~

ฉันใช้อารมณ์ในการตัดสินและจัดการกับปัญหา อยากรีบๆเลือกเพราะไม่อยากเป็นคนไร้เป้าหมาย แคร์ศักดิ์ศรีและคำตัดสินจากคนอื่นมากเกินไป บางครั้งก็ใช้เวลาไปกับเรื่องไร้สาระเพราะอยากสนุกและหนีจากปัญหาจนปล่อยให้มันค้างคา 

ค่าเสียโอกาสในช่วงสับสน : ฉันติดโทรศัพท์มาก ฉันชอบดูยูทูปเกี่ยวกับไลฟ์ตไสล์และการท่องเที่ยว ชอบดูคลิปตลกๆ ติดเกม นั่งหาวิธีเจอตัวเองจนปวดตา  น้ำหนักเพิ่มเพราะกินๆกินมันเข้าไปให้ลืมความทุกข์และไม่มีอารมณ์จะออกกำลังกาย  เกรดร่วงมาก 

ตอนนี้ฉันอยู่ในช่วงพักฟื้นจากความสับสน หันมาเขียนไดอารี่ต่อหลังจากหยุดเขียนไป1-2เดือน คิดอะไรให้มันง่ายขึ้น ถ้าอยากทำก็ลงมือ ทำไม่ได้ก็ลองใหม่ ไม่ชอบหรือไม่ใช่ก็หยุด 

บางทีอาจจะใช้ภาษากำกวมวกวนเวิ่นเว้อบ้างก็ขออภัย นั่งพิมพ์ไปใจก็ระทึก...ขณะนี้แบต4% 

ที่ชาร์ต!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

                  ...ฉันจะให้อภัยตัวเองในอดีตได้•