ความอึดอัดในระหว่าง process ของการเติบโต
คือการสูญเสียตัวตนไประหว่างทาง...
ทำหล่นหายไปเรื่อยๆ
ในทุกๆ วันที่เราเอาแต่ก้มหน้าก้มตาทำงาน
เงยหน้าขึ้นมองตัวเองอีกที ก็พบว่า
สิ่งที่คิดว่าตัวเองได้สั่งสมมาเนิ่นนาน
ประสบการณ์ ความรู้ ทักษะ
มันยังเอามาใช้ในโลกที่อัปเดตอยู่ทุกวันนี้ได้รึเปล่า
ทางที่เดินมามันยังถูกต้องอยู่มั้ย?
สิบกว่าปีหลังจากเรียนจบ
สิ่งหนึ่งที่เราค้นพบคือ ตัวเองจะหลงทางทุกๆ 7-8 ปี
เหมือนจะต้องการการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ๆ ของชีวิต
หลงทางที ก็ย้อนกลับไปคิดเสมอ
ว่าถ้าในตอนนั้นเลือกที่ทำอีกแบบ ในตอนนี้ตัวเราจะมีความสุขกว่านี้มั้ย?
ทุกครั้งที่คิดว่าตัวเองต้องเปลี่ยนเส้นทาง
ก็จะกลัวทุกที
ยิ่งโต ยิ่งไม่กล้าตัดสินใจก้าวขาไปเส้นทางใหม่
เพราะนอกจากจะยังไม่รู้ว่าจะต้องเจออะไรบ้าง
ยังมีตัวเลขอายุเข้ามาตีกรอบไว้อีก...
ถ้าใครที่เป็นเหมือนกัน
เชื่อว่าทุกคนก็จะมีวิธีปีนออกมาจากหลุมดำของตัวเอง
มีวิธีจัดการกับตัวเองในแบบที่ไม่เหมือนกัน
(แต่ถึงแม้จะจัดการแล้ว ก็จมต่อ แล้วก็ต้องจัดการใหม่ วนไปเป็นวงจรอุบาทว์ไปเรื่อยๆ)
วิธีของเราคือ พกอาวุธที่เรามั่นใจไปอย่างนึง
ให้อุ่นใจว่า เมื่อเราก้าวขาเข้าไปในแดนใหม่ ต้องสู้รบกับคนใหม่ ต้องเรียนรู้ที่จะใช้อาวุธใหม่ๆ ยังไงเราจะยังมีอาวุธของตายชิ้นนี้อยู่ ที่จะทำให้เราไม่ตายแน่นอน
และคาถาที่เราพยายามสะกดจิตตัวเองอยู่ทุกครั้งเวลาดิ่ง
คือ ยิ่งกลัวอะไร ยิ่งต้องทำก่อน (ให้มันจบๆ) จะได้สบายใจ
ใจอ่ะ.. พอมันไม่อยากทำ กลัวที่จะเริ่ม เราก็จะไปสรรหาอย่างอื่นมาทำ
เพื่อให้เวลาผ่านไป จะได้เป็นข้ออ้างที่จะไม่ทำในสิ่งที่กลัว
แต่อย่าเลย.. สะกดจิตให้สมองเข้ามาควบคุม
โดยการเซตคิวไปซะ ว่าวันนี้ต้องทำสิ่งนี้ ถ้าไม่ทำมันจะสาย
แล้วแกก็จะตกรถ ขบวนที่จะพาไปสู่ขวบปีแห่งการเติบโตที่ก้าวหน้าขึ้น
สะกดจิตตัวเองอยู่อย่างนี้...
ยังมองไม่เห็นทางหรอก
แต่ถ้าตอนนี้มันทำให้ใจเราเต้นแรงบ้าง
ก็คงดีกว่ามานั่งดิ่งอยู่แบบนี้
หวังว่าทุกคนจะหา
สิ่งที่ทำให้ใจเต้นรัวๆ เจอได้...
*ในระหว่างที่นั่งดิ่งคิดฟุ้งซ่าน เพลงนี้ก็เล่นขึ้นมาอัตโนมัติ... เราเปิดวนซ้ำๆ จนไปหาความหมาย อืม..ชนชีวิตตอนนี้พอดีเป๊ะ :')
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in