เมื่อเรารู้สึกว่าโลกใบนี้ทำไมมันช่างกว้างใหญ่ เงียบเหงา และโดดเดียวเหลือเกิน ได้แต่คิดว่าโลกมันใหญ่ไป หรือว่าเราตัวเล็กลง  ทั้งที่เราก็โตขึ้นเรื่อยๆ เหมือนกับประโยคนึงที่ยังจำจนถึงทุกวันนี้ "ตอนยังเด็กตัวเราเล็กนิดเดียว แต่หัวใจเราใหญ่มาก กลับกันเมื่อเราตัวโตขึ้น หัวใจของเรากลับแคบลง" เพราะยิ่งโตขึ้นมาได้เผชิญโลกกว้าง แต่เรากลับปิดกั้นใจของตัวเองให้แคบลงๆ เปิดให้คนก้าวเข้ามาในโลกของเรายากขึ้น การเข้าสังคมได้อย่างง่ายดายเหมือนแต่ก่อน ตอนนี้กลับกลัวที่จะไปคุยกับคนเยอะๆ ก้าวถอยหลังออกมา และเลือกที่จะหันหลังให้คนหมู่มาก ไปหลบอยู่ในโลกแคบๆของตัวเอง ในโลกที่ไม่ใหญ่จนเกินไป เป็นสถานที่ที่ทำให้รู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก เป็นความรู้สึกที่อยากจะทิ้งมันไปและก้าวออกไปจากโลกของตัวเอง แต่มันทำไม่ได้ เพราะโลกนั้นดึงดูดเราไว้ หรือเราเองต่างหากที่ไม่กล้าจะออกไป ?