ใจความสรุปคร่าวๆ(จริงๆคือจำประโยคเต็มๆไม่ได้)ที่แทงใจเราตอนเจอในหนังสือเล่มหนึ่ง มันแทงใจตรงที่ นี่เราจะกลายเป็นบุคคลที่ไม่มีความสุขในชีวิตหรอวะเนี่ย ไม่ใช่ว่าเราเป็นคนมีความสัมพันธ์ที่ไม่ดีนะ แต่เราเริ่มรู้สึกว่า นับวันยิ่งชอบความสันโดษ จะพูดว่าเหงาก็ไม่เชิง เพราะรู้สึกว่าเรามีความสุขที่ได้อยู่กับตัวเอง กลับกันเวลาเราไปไหนมาไหนกับคนอื่นๆ เราจะเกรงใจ และกลัวใจตัวเองมากๆว่าเราจะเผลอแสดงความเห็นแก่ตัวของเรากับคนอื่นๆหรือเปล่า เลยรู้สึกว่าการสร้างความสัมพันธ์ที่ดีแบบจริงๆทำไมมันยากจัง หรือเราไม่รู้วิธีสร้างความสัมพันธ์ที่แท้จริงงี้รึเปล่า

     ถึงอย่างนั้น ใช่ว่าเราจะอยากอยู่คนเดียวไปตลอดชีวิตนะ เราก็อยากมีแหละ ความสัมพันธ์ที่ดี เราเริ่มจากอยู่กับตัวเราเองก่อน ที่อยู่กับตัวเองมากๆเนี่ย เพื่อให้รู้ว่ารักตัวเองซะ รู้จักตัวเองให้มากๆก่อน สร้างความสัมพันธ์อันดีให้ตัวเอง เป็นตัวเอง มองบวกกับตัวเองบ้าง ให้รู้ว่าอะไรบ้างที่เป็นข้อเสียหรือข้อดีของเรา แล้วยอมรับมันซะ แต่เอาจริง นี่ก็ทำได้เพียงไม่กี่ % ของที่บอกมาหรอก ก็ค่อยๆสังเกตตัวเองไป ต่อมาเราเริ่มเปิดใจให้คนใกล้ตัวบ้าง อย่างครอบครัว เมื่อก่อนเราไม่สนิทกับคนในครอบครัวเลยนะ เราดูรักกันดี ครอบครัวสุขสันต์ แต่เราไม่เคยคุยกันได้ทุกเรื่องเลย เรารู้สึกรักคนในครอบครัวมากขึ้นตอนที่ได้ทำกิจกรรมในมหาลัย มันสนุกมาก และเรารู้สึกว่าการทำกิจกรรมมันฝึกการสร้างความสัมพันธ์บางอย่างให้เรา เรารู้สึกว่าเห้ยย เวลาทำกิจกรรมเราต้องเทคแคร์คนนั้นคนนี้ แล้วทำไมไม่เทคแคร์คนใกล้ตัวอย่าง พ่อ แม่ หรือน้องบ้างล่ะ นี่เลยได้คุยกับพ่อแม่น้องมากขึ้น เชื่อใจในเขาว่าเขาเป็นที่พึ่งให้เราได้ รับฟัง พูดคุยแลกเปลี่ยนความเห็นกันบ้าง ยอมรับเลยว่า แค่เราตัดความคิดอะไรก็ไม่รู้ของเราในหัวเปิดใจ แล้วใส่ความจริงใจ ความเข้าใจลงไป คือมันได้ผลมากๆ เหมือนเราได้ใกล้กันอีกก้าว คือบางทีเราเองพลาดอะไรหลายๆอย่างไป ด้วยความคิดไปเอง หรือ ความกลัวในสิ่งที่มันยังไม่เกิดขึ้นด้วยนะ การไม่มีอะไรมาเคลือบแคลงใจนี่มันดีจริงๆ 

     แต่อีกด้านนึงของความสัมพันธ์ เราก็ไม่สามารถทำให้มันใสสะอาดปราศจากความเคลือบแคลงใจได้เลย เพราะยิ่งมันถูกเปิดเผยมากเท่าไหร่ ปริศนาต่างๆภายในใจเหล่านั้น ยิ่งกลายเป็นการรุกล้ำความรู้สึกยังไงไม่รู้ มันเหมือนตอนเพื่อนถามว่าชอบอะไรบนท้องฟ้า เรารู้สึกว่าเราชอบสายรุ้ง แต่เพื่อนดันบอกว่าชอบฝนมากกว่า เราก็จะเริ่มคิดว่านี่เราควรชอบฝนดีมั้ยนะ หรือสายรุ้งนั่นแหละดีแล้ว กลายเป็นว่าเราดันโดนรบกวนความรู้สึกไปซะแล้ว (คิดมากไปมั้ยแก?)

     จากข้างบน ถ้าเรามั่นใจในตัวเองคงไม่เกิดสิ่งที่เรียกว่า คิดเล็กคิดน้อย แบบนี้แน่ๆ แต่สำหรับเรา ความสัมพันธ์มันเป็นอะไรที่ซับซ้อนและอ่อนไหวสำหรับเรามากๆ เราว่าทุกคนต่างมีลักษณะนิสัยเฉพาะตัว และน่าจะมีความสัมพันธ์ในหลายๆรูปแบบแตกต่างกันออกไป เราต่างมีความอ่อนไหว หรือให้ความสำคัญในสิ่งที่อาจจะไม่เหมือนกัน แต่สำหรับเราแล้ว การให้เกียรติดูจะเป็นบทพื้นฐานในการเข้าใจอีกฝ่าย เราในตอนนี้อาจจะยังไม่พร้อมกับความสัมพันธ์บางอย่าง แต่นั่นแหละ ถ้าความสุขในชีวิต คือการมีความสัมพันธ์ที่ดี การที่เรามีความสัมพันธ์อันดีกับตัวเองก็คงจะเป็นจุดเริ่มต้นที่ดีเนอะ.