สวัสดี ไง คือว่านะ ฉันรู้ โอเค ฉันรู้ ฉันรู้ว่าฉันไม่ได้เขียนไดอารี่มานานมาก เธอคิดถึงฉันไหม เธอก็รู้นี่ การเขียนไดอารี่ก็เป็นแบบนี้เสมอ คนเรามักจะไปซื้อสมุดสวยๆมาจากร้านเครื่องเขียน ตั้งใจว่าคราวนี้แหละจะเขียนให้ได้เลย จะเขียนไปทั้งปี จะเขียนตลอดไป สุดท้ายแล้วก็เขียนไปแค่สองสามหน้าแล้วก็วางทิ้งไว้แบบนั้น

ฉันเองก็ทำแบบนั้นบ่อยๆ คราวนี้ฉันถือว่าเขียนได้นานกว่าปกติแล้วล่ะ แต่ยังไงก็ยังรู้สึกผิดอยู่หน่อยๆอยู่ดีน่ะแหละ

ฉันไม่ได้เจอกับเธอนานนน จนตอนนี้ชีวิตน้อยๆของเอมม่าเปลี่ยนแปลงไปมากมาย ฉันย้ายที่ทำงานแล้วนะที่รัก ย้ายย่านที่ทำงานด้วย ตอนนี้ฉันย้ายมาทำงานบริษัทอังกฤษที่ในสำนักงานเต็มไปด้วยคนยุโรป อยากให้เธอได้เห็นความอนาถของฉันในการฟังเสียงของคนยุโรปตะวันออก (แต่ตอนนี้ชินแล้ว ดูสิ ความสามารถในการปรับตัวของคนเราน่ะนะ)

ยังไงก็ตาม ฉันบอกลาปลาหมึกต่างดาวและอื่นๆอีกมากมายที่ไม่น่าโสภาที่ที่ทำงานเก่า เชื่อไหม ในวันสุดท้ายของที่ทำงานเก่าพวกเขาบอกฉันว่า ฉันสามารถกลับไปได้ทุกเมื่อเลย จริงๆนะ ให้ตาย ใครจะเชื่อกันล่ะ

เอมม่ายังอยากโดดเด้งดึ๋งดั๋งเหมือนเคยแหละ แต่ว่านะ ฉันย้ายมาที่ทำงานใหม่ ฉันก็มีหัวหน้าสองคน (ซึ่งไม่ถูกกัน พระเจ้าช่วย พวกเขาคนนึงมาจากยุโรปตะวันออก คนนึงมาจากยุโรปตะวันตก มักจะทะเลาะกันข้ามหัวฉันไปมาเสมอ เอาล่ะ นี่คือการหลบทุ่นระเบิดในชีวิตประจำวันล่ะ)

ฉันซึ่งผ่านประสบการณ์การย้ายงานมาแล้วก็รู้สึกว่าตัวเองเข้มแข็งขึ้นมาก ระเบิดแค่นี้...ฉันสบายมาก! มั้ง... ไม่หรอก ฉันไม่สบายยย ไม่สบายเลยโว้ยยยย ทะเลาะกันผ่านฉันทำไมวะ! พวกหล่อนไปคุยกันเองสิยะ เกี่ยวอะไรกับฉันด้วยเล่า ฉันเป็นลูกน้องคุณนะ ไม่ใช่เฮดวิก คุณเห็นฉันมีขนสีขาวมีปีกหรือไง ถึงส่งข้อความผ่านฉันไปมาอยู่ได้น่ะ

แต่ว่านะ เวลาผ่านไปเร็วเสมอจริงไหมที่รัก เผลอแปปเดียว ฉันก็อยู่ที่ทำงานใหม่มาจนเริ่มจะชิน แต่ถึงจะพูดว่าชินแล้วก็ตามไม่ว่าเมื่อไหร่ฉันก็รู้สึกอยากจะทำตัวลีบ ละลายกลายเป็นปลาหมึกดิบๆลงไปกับพื้น แนบตัวอยู่แบบนั้น ไม่พูดอะไรกับใครทั้งนั้น

ไม่ว่ายังไงฉันก็มักจะมีความรู้สึกไม่ปลอดภัยเล็กๆอยู่ในใจฉันเสมอ

สถานที่ที่ปลอดภัยเพียงหนึ่งเดียวในโลก คือบนเตียงนอนของฉัน (ที่มีผ้านวมด้วย) โอ้โห พื้นที่ปลอดภัยของฉันมีขนาดตั้งสามฟุตครึ่ง ใหญ่เป็นบ้า!

เอมม่าขี้ประชดประชันแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ (น่าจะตั้งแต่เกิดจริงมั้ย)

รักและคิดถึงเธอเสมอ ถึงจะไม่ค่อยได้จับเธอขึ้นมาเขียน เธอก็อย่าน้อยใจเลย ได้โปรด

ลงชื่อ

เอมม่า สเคอร์บี้

ผู้กำลังหลบระเบิดในย่านใจกลางเมือง