ตั้งแต่ต้นเรื่อง มีการพูดถึงเหตุผลที่สำนักฝูเหยายังคงอยู่ได้ แม้ว่าฝูเหยารุ่นต่อรุ่นจะบังเกิดมาร/ปีศาจ แต่สุดท้ายแล้วก็จะมีศิษย์ที่มาชำระสำนักและสืบทอดสำนักต่อไปนั่นเอง

ไม่ว่าจะเป็นปรมาจารย์ถงหรูทะลายจิตของเจี่ยงเผิงในตะเกียงกัดกร่อนวิญญาณ

อาจารย์หานมู่ชุนฝังจิตปฐมของปรมาจารย์ถงหรูด้วยวิญญาณของตัวเอง

หรือการที่เฉิงเฉียนและเหยียนเจิงหมิงยกหินสารพัดนึกกลับสู่แท่นไม่เสียใจในตอนจบ..

นี่กลับเป็นเป้าหมายของเรื่องราวทั้งหมด ?!?

เราก็ไม่แน่ใจว่าเราเข้าใจถูกมั้ย แต่พอค้นพบจุดนี้ กลับรู้สึกว่าฟันเฟืองที่ฝืดเคืองค่อย ๆ ขยับไหวและเชื่อมโยงเรื่องราวทั้งหมดได้..ในที่สุด....

ถึงกลับต้องไปอ่านเล่มหนึ่ง ซึ่งที่ผ่านมารู้สึกยืดย้วยเข้าใจไม่ได้ ใหม่อีกรอบหนึ่ง....

 'ตกตาย' กับ 'เหินหาว' มีอันใดแตกต่างหรือ? 

เล่ม 3 หน้า 370 เสียงในใจเฉิงเฉียน

"หมื่นพันความคิดไม่จำเป็นต้องเอ่ยชัด 

เจ้าก็คือชะตาผูกมัดที่แข็งแกร่งจนมิอาจทำลายในโลกิยะของข้าแล้ว" 

ปุถุชนหันเข้าหาวิถีแห่งเซียน ละทิ้งโลกิยะ ไม่ใช่เพื่อเหินหาวสู่มรรคาสวรรค์หรอกหรือ?

มรรคาสวรรค์คือสิ่งใด

ความอมตะแท้จริงคือสิ่งใด

มหามรรคาไร้รูป ไร้รัก ไร้นาม 

ยังนับว่ามีชีวิตหรือ?

(เล่ม 3 หน้า 369)

ปมเรื่องราวทั้งหลายในนิยาย ไม่ใช่ว่าเกิดจากการแสวงหาความเป็นอมตะ สุดท้ายกลับตกตายกันไปทั้งหมด?

เราเข้าใจว่าแก่นของเรื่องนี้ คือการสะท้อนชีวิตของผู้คน และเปรียบเทียบกับมรรคาสวรรค์?

เหมือนสุดท้ายนักเขียนตั้งคำถามว่า ชีวิตที่แท้จริงคือชีวิตแบบไหน

ตัวละครเหยียนเจิงหมิง แต่แรกเริ่มก็คือวัตถุนิยมคนหนึ่ง รักสบาย เอาแต่ใจ ใช้ชีวิตหรูหราอวดเบ่ง หนักไม่เอาเบาไม่สู้ แต่เพราะเหตุการณ์บีบคั้น จึงยอมเติบโตขึ้นมาเล็กน้อย ข่มกลั้นความเอาแต่ใจไว้ลึก ๆ แต่ความดื้อดึงนี้เองที่ทำให้เข้าสู่วิญญาณกระบี่รวดเร็วกว่าผู้ใด?

ในขณะที่เฉิงเฉียนที่แต่เริ่มเคร่งขรึมขวานฝ่าซาก ไม่ยินดียินร้ายต่อชีวิตและผู้คน กลับเติบโตมาเพื่อที่จะรู้สึก 'ผูกพัน' อย่างลึกซึ้งกับใครสักคน?

ปรมาจารย์ถงหรูที่เข้าสู่บาดาลเหนือ ยินยอมละทิ้งมรรคาสวรรค์เพื่อช่วยเหลือลูกศิษย์ไม่เอาไหนคนหนึ่ง?