Story: Can you hear me? 
Pair: Lisoo
Author: DelusionOfControl
Trans: 01000110
Source: https://my.w.tt/gZA3DIpSrT

—

นยองอัน! นี่คือจีซูนะ ขออภัยฉันไม่สามารถใช้ได้ในขณะนี้ -

เธอกุมมือไว้แน่น ข้อนิ้วมือของเธอเปลี่ยนเป็นสีขาวและหายใจหนักขึ้น

เป็นสิบครั้งแล้วใช่ไหม? หรือบางทีน่าจะสิบหก? เธอจำไม่ได้ว่าพยายามโทรหาหมายเลขเดียวกันอยู่หลายครั้งซ้ำๆ ได้ยินเสียงและคำพูดเดิมจากอีกสายหนึ่งเป็นครั้งที่เก้า เธอเริ่มที่จะสูญเสียสติสัมปชัญญะ

บัดซบ

บัดซบ

"อีกครั้ง  แค่อีกครั้งเดียว - ชิบหายเอ้ย! "

น้ำตาไหลหล่นบนหน้าจอโทรศัพท์ของเธอขณะที่เธอลองกดหมายเลขอีกครั้ง เธอเช็ดมันให้สะอาดก่อนที่จะติดต่อผู้ติดต่อด้วย

"นยองอัน! นี่คือจีซูนะ ขออภัยฉันไม่สามารถใช้ได้ในขณะนี้ กรุณาทิ้งข้อความหลังจากเสียงแจ้งเตือน"

ลิซ่ากัดริมฝีปากของเธอตลอดเสียงข้อความ คาดหวังการตอบสนองที่แตกต่างในสายของเธอ เธอปล่อยลมหายใจสั่นคลอน ตระหนักถึงน้ำเสียงที่จะไม่เปลี่ยนแปลง แม้กระทั่งถ้าเธอจะโทรอีกสักร้อยครั้ง

"จีซูอา อยู่ที่นั่นหรือเปล่า?" เธอถามด้วยเสียงที่สิ้นหวัง กำลังรอหญิงสาวตอบกลับ รอปาฏิหาริย์ต่างๆให้หมุนรอบตัว

เธอส่งเสียงครวญคราง กอดขาแน่นเข้าใกล้หน้าอก ทำให้ตัวเองหดเล็กลงไปในห้องมืด รู้สึกถึงความเย็นของพื้นติดกับเท้าของเธอ

เธอไม่สามารถหยุดน้ำตาไหลอีกต่อไป

"คุณได้ยินฉันไหม?" เสียงของเธอร้าวพังหน้าอกหดตัวขณะที่ลมหายใจในปอดพยายามหาทางออกจากระบบ เธอหัวเราะอย่างขมขื่นขณะที่เธอคิดว่าตัวเองโง่เขลาแค่ไหน

"แน่นอนคุณทำไม่ได้ คุณทำไม่ได้เลยเมื่อฉันโทรหาคุณก่อนที่จะเข้าห้องฉุกเฉิน "

ภาพของจีซูไร้ชีวิตชีวาบนเตียงในโรงพยาบาล ใบหน้าและร่างกายปกคลุมด้วยเลือดเลอะเปื้อน ลิซ่าจับมือเธอไว้แน่นๆ มือเย็นของหญิงสาวสะท้อนกลับความคิดของเธอ พยาบาลและเพื่อนของเธอต้องดึงเธอออกจากห้องขณะที่เจ้าหน้าที่พาจีซูออกไป

"มันไม่ยุติธรรมเลย มันไม่ยุติธรรมเลย ฉันยอมรับมันไม่ได้! "เธอร้องไห้สะอึกสะอื้นต่อไป

"ทุกคนในท้องถนนมากมาย ทำไมมันต้องเป็นคุณ! ทำไมถึงต้องเป็นคุณเป็นคนที่โดนรถชนกัน!"

เสียงกรีดร้องของลิซ่าดังก้องอยู่ในห้อง อยากให้จีซูได้ยินเธอ ความเจ็บปวดที่ท่วมท้นกำลังสะท้อนให้เห็นถึงร่างกายของเธอ แต่เธอก็ไม่สนใจอีกต่อไป เธอเริ่มรู้สึกมึนงง เธอกำหมัดเย็นๆชกเข้ากับกำแพงอย่างหนัก

เธอพักหน้าผากกับกำแพงครู่หนึ่งขณะที่เธอยังคงร้องไห้กับมัน ยังคงถือโทรศัพท์ที่โทรค้างแนบหูของเธอ

"ฉันไม่สามารถลืมความตื่นเต้นที่คุณเจอฉัน เมื่อคุณเห็นฉันอยู่ฝั่งตรงข้าม คุณยิ้มกว้างเหลือเกินส่งมาที่ฉัน ฉันไม่สามารถซ่อนความตื่นเต้นของตัวเองได้ตอนโบกมือให้คุณ"

ฉากที่เกิดเหตุส่งความเจ็บปวดมาที่หน้าอก เธอรู้สึกถึงความเจ็บปวดสองเท่าที่ได้เห็นรอยยิ้มที่สดใสของคนที่เธอรักมาก

"คุณสวยมาก คุณสวยมากเลย ฉันรักคุณโดยไม่รู้ด้วยซ้ำว่าความสวยงามที่คุณมีอยู่ในตัวคุณเป็นอย่างไร...และตอนนี้มันก็หายไปแล้ว"

มือซ้ายจับผมพยายามเพื่อรักษาสติให้สมบูรณ์ พยายามเพื่อให้สติของเธอยังคงอยู่เหมือนเดิมมันช่วยให้เธอสงบลง เธอหลับตาแน่นน้ำตาคลอจากการร้องไห้เป็นเวลาหลายชั่วโมง เธอไม่ได้ดื่มอะไรเลย ไม่ว่าน้ำอย่างใดอย่างหนึ่ง ลำคอของเธอแห้งผากและเจ็บปวด ศีรษะเธอเริ่มแย่ลง เธอเลียริมฝีปากเหมือนเกลียวคลื่น ภาพสะท้อนกลับในหัวของเธอ

"ฉัน - ฉันอยู่ห่างออกไปยี่สิบก้าว คุณอยู่ฝั่งตรงข้าม" เธอหยุด ขบฟันกันแน่นในขณะที่เธอรู้สึกว่าหัวของเธอโลดแล่นด้วยความทรงจำ "สิบสองวินาทีที่เหลือก่อนที่ไฟจราจรจะเปลี่ยนเป็นสีเขียวเพื่อข้ามถนนไปหาคุณ...สิบสองวินาทีอันยาวนาน"

ลิซ่าปล่อยลมหายใจสั่นคลอน  ร่างกายของตัวเองสั่นสะเทือนในฉากน่ากลัวที่เธอเห็น

"และใช้เวลาเพียงห้าวินาทีเท่านั้น พวกเขาจะเอาชีวิตของคุณ - เพื่อพาคุณไปจากฉัน"

เธอรู้สึกหมดหนทาง สิ้นหวัง ในขณะนี้ เธอดูบอบบางและอ่อนแอ สิ่งที่เธอต้องการที่สุดคือการโอบกอดหญิงสาวหลังจากผ่านพ้นสัปดาห์ที่ยาวนาน แต่สิ่งที่เธอได้รับคือการโอบกอดร่างไร้ชีวิตชีวาที่หนาวเหน็บและหัวใจแตกเป็นเสี่ยงๆ

"ฉันบอกให้คุณไปด้วยกัน ขณะที่ฉันจะกอดคุณไว้ในอ้อมแขนบนทางเดิน ไม่รู้เลยว่ามันควรเป็นฉันที่ต้องอดทนรอ เพราะการสูญเสียคุณก็เหมือนกับฉันสูญเสียตัวตนไปด้วย"

"จีซู ฉันสูญเสียตัวตน เมื่อฉันสูญเสียคุณไป"

"คุณมองมาที่ฉัน - มันมีความหมายมาก ครั้งที่สอง ฉันบอกคุณว่าฉันรักคุณและทุกสิ่งที่คุณให้ฉันเป็นรอยยิ้มอ่อนนุ่มที่เล็กจนเกือบจะไม่สังเกตเห็นได้ แต่ฉันรู้ ฉันจ้องที่คุณหลายครั้งก่อนที่จะจดจำรายละเอียดเล็กๆของใบหน้าคุณ"

เธอรีบเช็ดน้ำตาที่แก้มของเธอด้วยหลังมือ น้ำตาหยุดไหล รู้สึกเหมือนว่าเธอได้ปลดปล่อยไปหมดแล้ว ตาของเธอเริ่มแย่ลงทุกครั้งที่เธอกระพริบตา

"ฉันบอกคุณว่าฉันรักคุณ คุณได้ยินฉันไหม?" เธออ้อนวอน "ฉันหวังว่าคุณจะได้ยินนะ"

น้ำตาอาจจะหยุดไหลแล้ว แต่ความเจ็บปวดในอกของเธอยังคงอยู่ ความอ่อนเพลียยังหลงเหลือ ความรู้สึกต่างๆค่อยๆจางหายไปจากหัวใจที่หนักหน่วง เธอเปล่งเสียงออกมาอย่างเจ็บปวดและแหบแห้ง

"จีซู ฉันคิดถึงคุณ คุณได้ยินฉันไหม?"

END