เสียงของเด็กสาวและตุ๊ดน้อย

โหวกเหวกโวยวายอยู่พักใหญ่

หลังจากที่ไม่ได้เจอกันนานถึง 3 เดือนเต็ม ๆ

เนื่องจากต้องแยกย้ายกันไปฝึกงาน

และกลับมาเจอกันอีกครั้งในวันเปิดเทอมวันแรกของปี 2

"ผอมลงปะวะ?"
"นิดนึงว่ะ สงสัยงานหนัก ฮ่า ๆ"

จริง ๆ แล้วก็ลงเกือบสิบโลนะ 
แต่ก็คิดว่าคงเป็นเพราะงานหนักจริง ๆ แหละมั้ง..

"คงไม่ใช่เพราะกินไม่ได้นอนไม่หลับหรอกใช่ไหม?"
"พูดไปเรื่อย ถ้ามีเวลานอนกูสาบานเลยว่าจะนอนให้คุ้มค่าทุกวินาที"

ตอบไปด้วยน้ำเสียงมั่นใจ
จะได้เลิกหรี่ตาจับผิดกันสักที
ทั้งที่จริง ๆ แล้ว ก็เป็นอย่างมันว่านั่นแหละ

ผ่านมาร่วมสามเดือนแล้วหลังจากวันที่แยกกัน
ช่วงแรกยอมรับว่าไม่ต่างอะไรจากคนเสียสติ
จริง ๆ ก็เทียวทักเทียวตามหมอนั่นตลอดในเดือนแรก
แต่ดูเหมือนหมอนั่นจะไม่เห็นค่าอะไรในความพยายามของเราแม้แต่น้อย

มีเพียงประโยคดูเหมือนเห็นใจที่ตอบกลับมาแค่ว่า

'เดี๋ยวก็เจอคนที่ดีกว่านี้'

หลังจากนั้นเลยทบวนตัวเอง 
จริง ๆ แล้วหมอนั่นก็ไม่เคยบอกรักกันสักครั้ง
มีแต่เราที่พร่ำพูดจนคำว่ารักเหล่านั้นมันเหมือนสายลมที่พัดผ่านไปเฉย ๆ
จริงอยู่ที่คนขอเป็นแฟนคือมัน 
แต่มั่นใจได้ไงว่าไม่ใช่เพราะความสงสาร
อา... คิด ๆ ไปขอบตาก็เริ่มร้อน ๆ แล้วว่ะ

"ไปกินน้ำก่อนนะ"
"ฮะ?.. อืม"

หันไปพูดกับสองชะนีกับหนึ่งตุ๊ดที่กำลังนั่งเม้าท์มอยกันก่อนเข้าคาบเรียน
ตอนนี้ก็เปิดเรียนได้เกือบสองอาทิตย์แล้ว อะไร ๆ ก็เริ่มเข้าที่เข้าทางเยอะ
ส่วนถ้าถามถึงหมอนั่น 
เจอกันบ้าง แต่ไม่ค่อยกล้าสบตาเท่าไหร่
นั่นแหละ ก็ยังทำใจไม่ได้นี่หว่า
เจ้าเพื่อนสนิทตัวดีมักแอบมากระซิบบ่อย ๆ ว่าทางนั้นชอบจ้องไม่วางตา
แต่ก็นะ คงจะสมเพชแหละ..

กึก 

อีกสองก้าวกำลังจะถึงตู้กดน้ำอยู่แล้ว 
อยู่ ๆ ภาพตรงหน้าก็ทำให้ขาแข็งขึ้นมาซะดื้อ ๆ 
ก็จะอะไรซะอีกล่ะ 
ต้นเหตุของเรื่องที่ทำให้เราเจ็บปวดรวดร้าวตลอด 3 เดือนที่ผ่านมา
กำลังยืนกินน้ำอยู่หน้าตู้ด้วยท่าทีสบายอารมณ์น่ะสิ

ทำใจดีสู้เสือก่อนจะสูดหายใจและเดินอาด ๆ เข้าไปกดน้ำ

ฟู่ว.. ใจเย็น ๆ ไม่มีอะไรน่ากลัว 

ก็แค่เข้าไปกินน้ำ แล้วก็เดินออกมา ทุกอย่างก็จบ

เหมือนหมอนั่นจะชะงักไปเล็กน้อย เล็กน้อยจริง ๆ

ก่อนจะกดน้ำดื่มต่อ เราเองก็คง้สแก้วจากหลังตู้มาดื่มก่อนจะกระแอมเบา ๆ 

เป็นฝ่ายทักไปก่อนจนได้

ดูเป็นบทสนทนาที่ราบเรียบ

แต่แปลกที่ทำให้ใจเราเต้นแรงขนาดนี้

อาจเป็นเพราะประโยคที่ดูจะใส่ใจกันอย่างเช่น

ที่หมอนั่นถามถึงเสื้อเชิ้ตสีดำที่เราใส่อยู่

เพราะเห็นว่ามันไม่ใช่ชุดนักศึกษา อย่างที่ควรจะเป็น

อา.. ทำไงดี

หยุดยิ้มไม่ได้เลย