"มึง.."
"..."
"มึง.."
"..."
"อินี่! มึงจะนอนมองเพดานจนมันทะลุเลยหรือไง ฮะ!"

เสียงห้าว ๆ ของเพื่อนตุ๊ด
เป็นเหมือนมือที่กระชากเราให้หลุดออกจากภวังค์
ก่อนจะพบว่าตัวเองนอนมองเพดาน

ตั้งแต่ฟ้าสว่าง ยันตอนนี้ตะวันค่อย ๆ ลับขอบฟ้าแล้ว

"โทษที มึงว่าไงนะ?"

ตอบกลับเสียงเนือย ๆ 
รู้ทั้งรู้ว่าวันนี้วันหยุด
แต่ก็ไม่อยากออกไปไหนทั้งนั้น เบื่อเกินกว่าจะพลิกตัวด้วยซ้ำ

"นี่.. กูเข้าใจนะว่ามึงเจ็บปวด แต่หมกตัวอยู่แบบนี้ก็ไม่ได้อะไรปะ?"
"แต่กูก็มีวิธีของกู"

ว่าก่อนจะพลิกตัวคลุมโปง 

ไม่อยากไปไหน ไม่อยากกิน ไม่อยากแม้แต่จะพูดกับใคร
รู้ดีว่าทำแบบนี้มันก็ไม่ต่างอะไรจากคนนิสัยไม่ดี 
แต่จะพูดยังไงดีล่ะ
ถ้าคุณไม่ได้เป็นคนพลาดไปโดนกระสุน

คุณคงไม่เข้าใจความเจ็บปวดนั้นถูกไหม?
และยารักษาบางตัว

ก็มีผลกับแผลของแต่ละคนต่างกัน
นั่นเป็นเหตุผล ว่าทำไมเราถึงอยากอยู่คนเดียว

เสียงประตูห้องปิดลงตามด้วยเสียงฝีเท้าที่ค่อย ๆ ห่างออกไป

ฟังจากน้ำเสียงคงจะไม่พอใจพอสมควร

แต่ทำไงได้ จะบังคับกันก็ไม่ถูกนี่ 

ถือว่ารับความหวังดีนั่นมาแล้วก็แล้วกัน

อยากจะถอนหายใจแรง ๆ ใส่หน้าพร้อมกับกรอกตามองบนให้สักที

แต่ติดตรงพี่แกเป็นลูกค้านี่แหละ 

ไม่งั้นคงจะข้ามเคาท์เตอร์ไปกระชากคอเสื้อ

แล้วตะโกนใส่หน้าซักทีว่า 

'คุณมึงคะ กูบอกว่ามีแฟนแล้วไงคะ'

"คือ.. หนูมีแฟนเป็นผู้หญิงอ่ะค่ะ ไม่ชอบผู้ชาย"
"โถ่น้อง.."
"นี่ ๆ พอเลย น้องเค้าจะขายของ ลูกค้าด้านหลังเชิญค่ะ"
"โห่เจ๊.. เดี๋ยวพี่มาหาใหม่นะจ้ะ"

ลูกค้า(น่ารำคาญ)คนนั้นหันไปทำหน้าโอดครวญใส่ผู้จัดการเล็กน้อย

ก่อนจะหันมาพูดกับเราด้วยน้ำเสียงขนลุก

พูดก็พูดเถอะ ถ้ามีวิธีการเข้าหาที่มีชั้นเชิงกว่านี้

ก็คงไม่น่ารำคาญเท่านี้หรอก

หันไปตอบเสียงเนือย ๆ 

ก่อนจะนึกทบทวนหาวิธีตัดความรำคาญในหัว

ช่างตัดผมร้านประจำหน้าหอเอ่ยยิ้ม ๆ 

พร้อมกับหวีผมที่ยาวประบ่าไปพลาง

"เปล่าค่ะ ตัดทรงผู้ชายไปเลย"
"ฮะ? เอาจริงหรอหนู"
"ค่ะ พอดี..​หนูรำคาญผมน่ะค่ะ แฮะ ๆ "

ป้าพยักหน้าแบบงง ๆ แต่ก็ยอมตัดให้

ก็แน่อยู่หรอก ใครมันจะตัดผมทรงผู้ชายเพียงเพราะรำคาญผมกันล่ะ...

'จริง ๆ แล้วกูชอบผู้หญิงผมสั้นนะ'
'ตัดผมสั้นสิ เผื่อกูจะหลงมึงมาขึ้น ฮ่า ๆ' 

คำพูดทีเล่นทีจริงของคนใจร้ายวนอยู่ในหัว

ที่ตัดมันก็มีเหตุผลหลาย ๆ อย่าง

ไม่ได้หวังว่าหมอนั่นจะหันมามอง 

แต่อย่างน้อย

จะลองทำตามคำขอครั้งสุดท้ายดู

เราตัดให้เธอแล้วนะคนดี...