พ่อของฉันนั้นไม่เคยทานอาหารตามร้านอาหารที่อยู่บนห้างเลย ส่วนมากจะไปร้านลาบไม่ก็ร้านอาหารทั่วไป แล้ววันนั้นก่อนออกไปทำธุระกับพ่อเราก็ตกลงกันเรื่องทานอาหาารเที่ยงว่าเราจะไปกิน Hot Pot ที่อยู่บนห้างสรรพสินค้า เมื่อทำธุระเสร็จพ่อก็เกิดลังเลใจว่าจะทานที่นั่นหรือว่าจะไปทำอาหารที่บ้านแทน แต่แล้วความดันทุรังของฉันก็ชนะความลังเลของพ่อ 

เมื่อไปถึงร้านมีเวลาทานแค่ 1 ชั่วโมงครึ่งซึ่งน้อยมากสำหรับคนกินช้าอย่างฉัน เมื่อหม้อมาเสิร์ฟฉันก็เดินไปตักอาหารมาระหว่างที่รอพ่อก็เล่นโทรศัพท์ไปพลาง ฉันชวนพ่อคุยนู่นนั่นนี่ว่าจะเอาอะไรเพิ่มไหม เดี๋ยวไปตักมาให้ มีอะไรแนะนำฉันก็แนะนำให้พ่อลองทานดู ผ่านไปสัก 40 นาที พ่อเริ่มอิ่มแต่ฉันยังไม่อิ่ม พ่อเดินไปตักไอติมมาถ้วยหนึ่ง แล้วก็พูดขึ้นว่า "อันนี้อร่อยที่สุดในร้านแล้ว" พร้อมหัวเราะออกมา

พอพ่อทานไอติมหมดแล้วก็บอกฉันว่า "อิ่มละนะ ลูกทานไปเลยเดี๋ยวพ่อไปเดินเล่นรอ" พูดเสร็จพ่อก็เดินออกจากร้านไปเลย แต่เดี๋ยวนะ!!! พ่อให้ฉันทานที่อยู่ในหม้อนี่คนเดียวหมด แล้วที่อยู่ในหม้อก็ไม่ใช่น้อยๆเลยนะนั่น ซึ่งตอนนั้นฉันเริ่มอิ่มด้วยแล้ว แต่ก็ต้องจำใจนั่งทานคนเดียวไปพลางมองเวลาไปด้วย คือถ้าทานไม่หมดเขาปรับไง ด้วยความงกของตัวฉันเองไม่ยอมที่จะโดนปรับ พยายามยัดหมูลงท้องต่อไป

 

ผ่านไปสักพักใหญ่ๆและเวลาในการกินก็เหลือ 15 นาทีสุดท้าย หางตาเหลือบเห็นพ่อยืนโบกมือหัวเราะอยู่ด้านนอกของร้านที่มีเพียงกระจกกั้น ฉันตะโกนออกไปแบบไม่มีเสียงบอกพ่อว่า "มาช่วยกันทานให้หมด"  แต่พ่อกลับยกมือขึ้นลูบพุงเป็นการบอกว่าอิ่มแล้วพร้อมหัวเราะไม่หยุด ท้ายที่สุดแล้วฉันต้องจำยอมยัดสิ่งที่เหลืออยู่ในหม้อให้หมดภายในเวลาไม่ถึง 10 นาที 

เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า อย่าได้ชวนพ่อไปทานอาหารร้านที่จำกัดเวลาอีกเป็นอันขาด ถ้าไม่อยากท้องแตกตาย 555