ห้องบอลรูมในโรงแรมหรูย่านใจกลางเมืองถูกประดับประดาด้วยดอกไม้ ผ้า และสิ่งของต่างๆ ให้เข้ากับธีมที่เจ้าบ่าวเจ้าสาวต้องการ
หญิงสาวผมบลอนด์ในชุดสีเทาม่วงเมทัลลิค ตัวชุดด้านบนเป็นผ้าซีทรูทรงเสื้อแบบคล้องคอ เอวคอดจากทรงชุดที่มีขอบรัดเอวเหมือนเข็มขัดขนาดใหญ่ ช่วงกลางถึงปลายกระโปรงริ้วขนนกดีไซน์เก๋ไก๋ตามแบบฉบับของดีไซเนอร์ชื่อดังที่เธอชื่นชอบ รองเท้ารัดส้นสูงสีเดียวกับชุดทรงรับกับเท้าของเท้า ยิ่งทำให้เธอดูสวยสง่า และโดดเด่น วันนี้เธอแต่งหน้าจนสวยแกลมเหมาะแก่การออกงาน ยืนอยู่คนเดียวริมหน้าต่าง สายตามองไปทั่วเหมือนรอใครสักคนอยู่
“มาคนเดียวเหรอครับ? ให้ผมยืนเป็นเพื่อนมั้ยครับ?”
“ไม่ทราบว่าเป็นเพื่อนทางฝ่ายเจ้าบ่าวหรือเจ้าสาวเหรอครับ?”
ชายหนุ่มแปลกหน้า 2 คนเดินเข้ามาทักทายเธอ ท่าทางของพวกเขานั้นให้ความรู้สึกอึดอัด คุกคาม เธอไม่ชอบ แต่เธอก็ยังใจดีสู้เสือ ยิ้มไปพลาง แบ่งรับแบ่งสู้ไปพลาง
‘ช้าจริง ฮิโระมิทสึเนี่ย คนอื่นก็ด้วย... ไม่มาสักที’
‘อยากไปจากตรงนี้แล้วนะ’
“สวยขนาดนี้ มีแฟนหรือยังครับ?”
“หลังเลิกงานแล้วเราไปต่อกันดีมั้ยครับ?? คนสวย”
“ไม่ดีกว่าค่ะ ขอโทษนะคะ”
“จะไปไหนล่ะ อยู่คุยกันก่อนสิ”
ชายหนุ่มคนนึงดึงข้อมือเธอไว้ เธอพยายามแกะมือเขาออก แต่ก็ไม่สำร็จ
“ปล่อยเถอะค่ะ พวกคุณเมามากแล้วนะคะ”
“ปล่อยค่ะ นี่มันงานแต่งเพื่อนฉันนะคะ”
เธอพยายามเท่าไรก็ไม่เป็นผล ทันใดนั้น “ปล่อยเธอเดี๋ยวนี้นะ”
เสียงนี้มัน….
เสียงที่ครั้งหนึ่งเธอเคยรักและยังคงรักอยู่….
เสียงที่คอยอยู่กับเธอในวันคืนเก่าๆ
เสียงนี้...ฉันจำได้
เสียงคุณเอเลน
“ปล่อยเธอเดี๋ยวนี้นะ” ชายหนุ่มร่างสูง ผมสีน้ำตาล หน้าตาหล่อเหลา จมูกโด่ง กรามเป็นสัน ผิวขาวแบบชาวยุโรป เขาอยู่ในชุดสูทสีดำ ยิ่งทำให้เขาดูโดเด่นและหล่อเหลามากขึ้นกว่าเดิม
“ชิส์”
ชายหนุ่ม 2 คนที่คุกคามเธอไม่สบอารมณ์ที่มีคนมาขัดจังหวะ เขาปล่อยมือเธอแล้วรีับเดินออกมา
“เธอไม่เป็นไรใช่มั้ย?”
“ค่ะ ฉันไม่เป็นอะไร ขอบคุณมากนะคะ คุณเอเลน”
“เธอสบายดีใช่มั้ย? เรา...ไม่เจอกันนานมากเลยเนอะ”
“ค่ะ สบายดีค่ะ แล้วคุณล่ะคะ?”
“ฉันสบายดี”
“...”
เรย์… วันนี้เป็นเด็กดีหรือเปล่า?
เรย์… สุขสันต์วันเกิดนะ เป่าเทียนสิ อย่าลืมอธิษฐานนะ
เรย์… เธอสอบได้ท็อปของชั้นปีเลยเหรอ? เรย์ของฉันเก่งที่สุดเลย
คุณเอเลนแก่กว่าฉัน 20 ปี เขาเป็นหมอในคลินิกที่ฉันไปตอนเด็กๆ ฉันรักเขามาตั้งแต่เจอเขาครั้งแรกตอนอายุได้ 5 ขวบ วันนั้นฉันเป็นไข้ ตัวร้อนหนัก ป้าก็เลยพาไปหาหมอ ฉันกลัวหมอมาก มันเป็นความคิดแบบเด็กๆ ว่าหมอเป็นคนน่ากลัว ถือเข็มฉีดยาอันใหญ่ๆ ไล่ฉีดยาเด็กเท่านั้น ฉันกลัวมาก กลัวจะโดนฉีดยา ตอนไปที่นั่น ฉันไม่ให้ใครแตะต้องตัวเลย ทั้งพยาบาลและป้าพยายามจะจับฉันเข้าไปหาหมอ แต่แํนก้โวยวายร้องไห้เสียงจนไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ และแล้ว.. ฉันก็เห็นเขา
คุณหมอเอเลนออกมาจากห้องตรวจ พอเขาเห็นฉันที่ร้องไห้ เขากลับพูดกับฉันอย่างอ่อนโยน ไม่มีหมอที่ถือเข็มฉีดยาใหญ่ๆ ไม่มีหมอที่ใส่ผ้าปิดปากน่ากลัวแบบนั้น ฉันชอบรอยยิ้มของเขา ชอบทุกอย่างที่เป็นเขา ฉันเคยคิดว่ามันคงเป็นความรักแบบเด็กๆ มันคงไม่อะไรมากมาย แต่ยิ่งโตขึ้น ฉันก็ยิ่งอยากใกล้ชิดเข้ามากขึ้น ฉันหาเรื่องไปคลินิกบ่อยๆ ฉันอยากเจอเขาบ่อยๆ จนต้องแกล้งป่วยเป็นบางทีด้วย
ฉันชอบเขามาก...มากจริงๆ
แต่แล้ว...
‘เรย์ ฉันจะแต่งงานแล้วนะ ฉันคงต้องย้ายไปอยู่ที่อื่นด้วย เราอาจจะไม่ได้เจอกันแล้วนะ’
‘เธอต้องเป็นเด็กดีนะเรย์’
เหมือนสายฟ้าฟาดลงมากลางหัวฉันเลย ฉันเศร้ามากที่รู้ว่าเขาจะแต่งงาน รู้ว่าเขาจะไม่ได้อยู่ที่ตรงนี้อีกแล้ว คนอกหักคงรู้สึกแบบนั้นล่ะมั้ง? แต่ฉันจะอกหักได้ยังไงล่ะ? เพราะฉันรักเขาข้างเดียวมาตลอด รักที่ไม่เคยได้บอก รักที่ไม่เคยสมหวัง และรัก...ที่ไม่มีวันได้รับการรักตอบ
เธอมองหน้าเขา น้ำตารื้นขึ้นเอ่อในตาสีครามคู่นั้น
“เรย์?”
“ขอโทษนะครับ ขอโทษนะเรย์ รอนานมั้ย? นี่ได้เบียร์มาแล้ว นี่ไง เราไปตรงนู้นกันดีกว่า พวกมัทสึดะอยู่นู่นน่ะ ตรงนู้นๆ ไปกันๆ”
ฮิโระมิทสึ ชายหนุ่มรูปงามใบหน้าหล่อเหลา มีเคราขึ้นที่คางเป็นเสน่ห์ ผมสีน้ำตาลอ่อน ดวงตาสีม่วง เขาดูดีในชุดทักซิโด้สีกรมท่า รองเท้าหนังสีดำ ที่ตอนนี้พยายามลากเพื่อนสนิทที่กำลังจะร้องไห้แหล่มิแหล่ไปให้พ้นๆ จากสาเหตุ
ฮิโระมิทสึเองก็รู้ว่า เรย์รักคุณหมอเอเลนมาตั้งแต่เด็ก เป็นรักแรกและรักเดียวของเรย์ในตอนนี้ การเจอกันในสถานการณ์แบบนี้ไม่ใช่เรื่องดีเท่าไรนัก เพราะเรย์เองก็ไม่ได้เข้มแข็งพอสำหรับเรื่องแบบนี้
“ฮิโระ ขอบคุณนะ”
“อือ ไม่เป็นไร”
เรย์ยกมือปาดน้ำตาตรงช่วงหัวตาออก ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธอเดินเข้าไปในกลุ่มเพื่อนที่ยืนอยู่ไม่ไกล
-----------------------------------------------------------------------
“เฮ้ยยยย... ไหวมั้ยแก ลงมาๆ”
“แกกกกก… เดี๋ยวสิ ตัวหนักจังเว้ย ยืนดีๆ ก่อน”
“คีย์การ์ดอยู่ไหนว่ะเนี่ย??”
“มีอะไรเหรอครับ? คุณฮิโระมิทสึ”
อากาอิถามขึ้นเมื่อเดินมาหาทั้งคู่ที่จอดรถอยู่หน้าคอนโด เขามองสถานการณ์แล้วเห็นว่า สาวสวยข้างบ้านของเขาคนนี้น่าจะเมามายไม่ได้สติไปแล้วเป็นแน่แท้ ส่วนฮิโระมิทสึก็กำลังหาคีย์การ์ดเพื่อเข้าคอนโดไปส่งหญิงสาวแน่ๆ
“ผมมาส่งเรย์น่ะครับ ดูสิ นี่เมาไม่ได้สติเลย เรย์เจอคนรักเก่ามาน่ะครับ แต่ไม่คิดว่าจะเฮิร์ทขนาดนี้”
“ตอนแรกผมก็ไม่รู้หรอกว่า คุณหมอเอเลนจะไปงานด้วย เห็นเพื่อนบอกว่าเป็นคนรู้จักทางฝ่ายเจ้าสาวน่ะครับ”
“ดูสิ เลยกลายสภาพมาเป็นแบบนี้เลย”
“ถ้ายังไง ผมฝากไว้แปบนึงนะครับ”
ว่าแล้ว ฮิโระมิทสึก็ผลักเพื่อนมาทางคนตัวโตทันที คนตัวเล็กเซไปเล็กน้อย แต่พอเจอที่เกาะใหม่เธอก็ยืนเกาะกอดแบบไม่ได้สติไป
“คีย์การ์ดอยู่ไหนว่ะเนี่ย!!!” ฮิโระมิทสึบ่นเสียงดังไปด้วย ส่วนมือก็ควานหาคีย์การ์ดในกระเป๋าของเรย์อย่างเอาเป็นเอาตาย
“อื้อ..อือ..” เสียงหวานใสกำลังคราง มือก็ปัดป่ายตะกองกอดคนตัวใหญ่กว่าเพราะความเมามายไม่ได้สติ แต่คนฟังอย่างอากาอิกลับจินตนาการไปไหนต่อไหนแล้ว แถมชุดที่ใส่อยู่ตอนนี้ก็ซีทรูซะด้วย เนินอกของหญิงสาวแนบชิดกับอกแกร่งของชายหนุ่มที่ตอนนี้ห่างกันแค่เพียงเสื้อกั้นเท่านั้น
“คุณ...” เธอเงยหน้าขึ้นมา ลืมตาสะลึมสะลือ
‘เวลายัยนี่เมาน่ารักชะมัด’
“อื้อ..อื้อ..” เธอพยายามเอามือมาผลักเขาออกให้ห่างจากตัว แต่ชายหนุ่มกลับจับมือเธอแน่น
“ยืนดีๆ สิ เดี๋ยวก็ล้มลงไปหรอก”
“อื้อ..อื้อ..ฉะ...ฉัน”
“....”
“อะไรเหรอ? เรย์ นี่ฉันเจอคีย์การ์ดแล้วไปเร็ว”
“ฉัน… จะอ้วก”
“เฮ้ยยยยย เดี๋ยวๆ เดี๋ยว..” สองหนุ่มประสานเสียงกันดังลั่น แต่ไม่ทันซะแล้ว
“อ้วกกกกกกกกกกก”
……..HOLY SHI……….
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in