พอทำงานบริการผู้โดยสารจนเสร็จตามขั้นตอนแล้ว ก็ได้เวลาที่ลูกเรือจะได้พักทานข้าว ทานน้ำกันบ้าง
เคบิน เมเนเจอร์มักจะเป็นคนประสานงานในเรื่องข้อมูลต่างๆ รวมทั้งแชร์ปัญหาที่เกิดขึ้นในห้องโดยสารกับนักบิน รวมทั้งการบริการเรื่องอาหารและเครื่องดื่มด้วยระหว่างที่เรย์กำลังจัดเตรียมอาหารสำหรับนักบินทุกท่านอยู่นั้น
ตึ้งต่องงงง…
เสียงเรียกจากห้องนักบินดังขึ้น เรย์เอื้อมไปรับสาย
“CM (เคบิน เมเนเจอร์) ค่ะ”
“ผมขอน้ำเปล่าได้มั้ยครับ” เสียงทุ้มกล่าวมาตามสาย
“ค่ะ สักครู่นะคะ กัปตัน”
เรย์เตรียมขวดน้ำและแก้วน้ำ 2 ใบ ใส่ถาด แล้วกดปุ่มเรียกนักบินให้เปิดประตู
(นักบินอีก 2 ท่านพักอยู่ที่ที่นั่งชั้นบิสซิเนสคลาส พักผ่อนเพื่อเตรียมตัวสำหรับการบินในกะถัดไป การบริการจึงเหมือนผู้โดยสารชั้นบิสซิเนสคลาสทั่วไป)
ร่างสูงใหญ่เป็นคนเปิดประตูให้เธอเอง ดวงตาสีเขียวมะกอกของเขาจับจ้องอยู่ที่ดวงตาสวยหวานของเธอสักพัก จึงหลบให้เธอเข้าไปด้านใน
“ได้แล้วค่ะ” เรย์วางถาดไว้ที่ชั้นทางด้านหลังและเตรียมเทน้ำลงแก้ว ยื่นส่งให้นักบิน
กัปตันอากาอิรับมาดื่ม แต่ดวงตายังคงจับจ้องเรย์ไม่วางตา
“รับอะไรเพิ่มอีกมั้ยคะ? เดี๋ยวสักครู่จะนำอาหารเข้ามาให้นะคะ”
“ขอบคุณครับ” คุณโอกิยะ โคไพลอทกล่าว พร้อมส่งรอยยิ้มกลับมาให้เธอ ส่วนกัปตันอากาอิยังจ้องหน้าเธออยู่เหมือนเดิม แต่จู่ๆ เขาก็พูดขึ้นว่า
“ขอกาแฟดำ”
“อ่อ ค่ะ ได้ค่ะ”
เรย์เดินออกมาจากห้องนักบินเพื่อมาเตรียมกาแฟ
--------------------------------------------------------
“นี่ค่ะ”
“ขอบคุณ”
“งั้นฉันไปเตรียมอาหารก่อนนะคะ”
“ขอกระดาษทิชชู่เพิ่มด้วย”
“นี่ค่ะ” เธอยื่นทิชชู่ที่เตรียมแล้วส่งให้
“ผมอยากได้มากกว่านี้”
“เดี๋ยวเอามาให้เพิ่มตอนเสิร์ฟอาหารนะคะ”
“ผมอยากได้เดี๋ยวนี้”
“ค่ะ ได้ค่ะ”
------------------------------------------------------------
“นี่ค่ะ” เรย์ส่งทิชชู่ให้กัปตันอากาอิ
“ขอบคุณ”
“งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ”
“เดี๋ยวก่อน มีปากกามั้ย?”
“นี่ค่ะ”
แต่เดี๋ยวนะ ในกระเป๋าเสื้อของเขานี่ไม่ได้เรียกว่าปากกาเหรอ?
อากาอิรับปากกามา แต่ตายังมองอยู่ที่เธอ
“...”
“ขอตัวก่อนนะคะ”
“เอ่อ..”
“เดี๋ยวฉันค่อยกลับเข้ามานะคะ”
“ครับ”
เรย์เดินออกไปข้างนอก พลางบ่นในใจจะเอาอะไรนักหนาเนี่ย เรื่องมากจริงๆ เชียว ฮี๋ยยยยย
เธอเดินมาจัดสำรับอาหารต่อ
ตึ้งต่องงงงง….
อีกแล้ว....
“ขอผ้าเช็ดมือด้วยนะครับ”
“ค่าาาาา”
บ่นไม่ทันขาดคำเลย โอ๊ยยยยยยย
-----------------------------------------------------------
ถึงช่วงเวลาพักจากงานแล้ว
ลูกเรือจะแบ่งการรอบการพักออกเป็น 2 รอบเท่าๆ กัน เรย์เลือกพักรอบหลังสุด ไฟล์ทนี้ไม่ค่อยเหนื่อยเท่าไร เพราะเป็นไฟล์ทกลางคืนแถมยังใช้เวลาบินไม่นานอีกด้วย ถ้าไม่มีอีตากัปตันอากาอิขอนู่นนี่เธอเรื่อยๆ คงจะดีกว่านี้
ตอนนี้เธอมานั่งอยู่ในแกลี่ กำลังจัดเตรียมสิ่งของสำหรับบริการรอบต่อไป
“เหนื่อยมั้ยเจ๊? ผมว่าไฟล์ทนี้โอเคเลยนะ ทีมดีมากเลย” คาซามินั่นเอง เขาเดินมาหาเธอในแกลี่
“ไม่เท่าไรนะ ทางนี้ก็โอเคเหมือนกัน เว้นแต่มีตาบ้าคอยขอนู่นขอนี่จะดีมาก”
“ซีทไหนเหรอเจ๊?”
“กัปตันน่ะ”
“คุณโอกิยะเหรอ? ตอนนี้สลบไปแล้วนี่” พูดพลางชะเง้อม่านออกไปดูพลาง
“ไม่ใช่จ้ะ คุณอากาอิน่ะ”
“หืมมม เจ๊ ปกติได้ยินว่าเขาเป็นคนไม่ค่อยเรื่องมากอะไรเลยนะ นี่เพิ่งได้ยินว่าเค้าเรื่องเยอะกับเจ๊คนแรกเลยนะเนี่ย”
“เหรอ? ไม่รู้เหมือนกัน แต่ไม่ค่อยประทับใจเลย อีกอย่าง... หน้าเขาคุ้นๆ มากเลย เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน”
“คงเดินสวนกันในออฟฟิศมั้งเจ๊?”
“คงงั้นมั้ง?”
คุยกันสักพัก ก็มีคนเปิดม่านเข้ามา
‘กัปตันอากาอิ’ นั่นเอง
“งั้นผมไปก่อนนะเจ๊”
“จ้า เจอกัน”
เมื่อคาซามิไปแล้วเธอก็หันมาหาอากาอิ
“มีอะไรหรือเปล่าคะ?”
“ไม่มีครับ ผมอยากยืดเส้นยืดสายเฉยๆ”
“อ่อค่ะ” แล้วเธอก็ง่วนอยู่กับการจัดเตรียมของต่อ
“เมเนเจอร์คะ ได้เวลาพักแล้วค่ะ อ๊ะ สวัสดีค่ะ คุณกัปตันอากาอิ มีอะไรให้ฉันช่วยมั้ยคะ?”
ลูกเรือลูกเรือที่พักชุดแรกกลับมาพอดี ได้เวลาแล้วเหรอนี่
“ไม่มีอะไรครับ งั้นผมไปก่อนนะครับ”
“ค่า คุณเมเนเจอร์ไปพักเถอะนะคะ เดี๋ยวฉันทำต่อเองค่ะ”
“ขอบใจจ้ะ ฝากด้วยนะ”
เธอเดินออกเดินตรงไปตามทางเพื่อไปยังเก้าอี้ที่พักของลูกเรือเคบินในโซนอีโคโนมีทางด้านหลังตัวเครื่อง
ระหว่างทางก็เดินผ่านที่นั่งของอากาอิ ดวงตาคมคริบยังจับจ้องอยู่ที่เธอมองอะไรกันหนักกันหนาเนี่ย
“อ๊ะ คุณ ผมขอ….”
“ถ้ามีอะไรเดี๋ยวฉันเรียกลูกเรือคนอื่นให้นะคะ”
ว่าแล้วไม่รอช้าเธอยกโทรศัพท์กดปุ่มไปยังแกลี่หน้าทันที
“ฝากดูแลคุณกัปตันด้วยนะ ดูเหมือนเขาจะ highly demand เซอร์วิสของเรามากๆ”
“ได้ค่ะ คุณเมเนเจอร์”
“นี่คุณ…”
เธอไม่รอจนเขาพูดจบและรีบเดินไปยังจุดพักของตัวเองทันที
---------------------------------------------------------
ครึ่งหลังของไฟล์ทเป็นไปด้วยความเรียบร้อย จนถึงเวลาแลนดิ้ง
หลังจากเช็คความเรียบร้อยต่างๆ แล้ว ลูกเรือทั้งหมดก็ออกจากเครื่องผ่านเข้าช่องตรวจคนเข้าเมือง และขึ้นรถต่อไปยังที่พักทันที
ขณะนั้นเป็นเวลา 10 โมงเช้าเวลาตามท้องถิ่นของอเมริกา แต่ทุกคนก็เหนื่อยล้าจากการทำไฟล์ทข้ามคืนกันมาแล้ว จึงเลือกที่จะนอนพักกันก่อน แล้วตอนเย็นค่อยออกมาเล่นน้ำที่หาดไวกิกิใกล้โรงแรม
16.00 น. เวลาท้องถิ่น
ทุกคนนัดเจอกันที่ล็อบบี้แล้วค่อยไปที่หาดด้วยกัน เรย์ใส่เสื้อยืดสีขาวบางๆ กางเกงยีนส์ขาสั้น ภายในเสื้อยืดสีขาวนั้น เธอใส่บิกินี่สีแดง ความบางของเสื้อเหมือนไม่ได้ช่วยปกปิดเรือนร่างของเธอเลย กลับกันมันยิ่งทำให้คนมองกลับจินตนาการถึงสัดส่วนอันแสนเย้ายวนภายใต้เสื้อตัวนั้นเสียมากกว่า
ระหว่างเดินไปที่หาด เรย์รู้สึกเหมือนตัวเองถูกจ้องมองอยู่ตลอด ‘อากาอิ' นั่นเอง ตอนนี้เขาเองก็ดูดีอยู่ในชุดเสื้อยืดสีเทา กางเกงขาสั้นสีดำ สวมหมวกแก๊ปสีเขียว ปากคาบบุหรี่ เรย์เพิ่งรู้ว่าเขาสูบบุหรี่ด้วยก็ตอนนี้
“สาวๆ ไปเล่นน้ำกันได้เลยครับ เดี๋ยวผมเฝ้าของให้” คาซามิขันอาสา
“ไม่เล่นน้ำเหรอ? คาซามิ”
“ไม่ดีกว่าครับเจ๊ ผมอยากนอนดื่มเบียร์มากกว่า”
“โอ้ววว มีเพื่อนดื่มเบียร์ด้วยแล้ว มาๆ ทางนี้ซื้อเบียร์มาพร้อมแล้ว” กัปตันโอกิยะเชิญชวน
“ขอบคุณนะครับ งั้นผมไม่เกรงใจนะครับ”
“เชิญๆ ชูก็มาดื่มด้วยกันสิ”
“อือๆ วางไว้ตรงนั้น เดี๋ยวฉันดื่มเอง”
สาวๆ เตรียมตัวลงน้ำกันแล้ว ทุกคนถอดชุดตัวนอกเผยให้เห็นบิกินี่สีสดใสด้านใน
แต่คนที่ดูจะเด่นกว่าที่สุดก็เรย์นั่นเองผิวสีน้ำผึ้งเนียนละมุน เนินอกที่เต่งตึง สวย และมีขนาดพอเหมาะ รับกับร่างเล็กๆ หุ่นเพรียวบาง สะโพกกลมกลึง แถมบิกินี่สีแดงตัวนั้นยังขับผิวเธอให้ดูผ่อง ชวนหลงใหลยิ่งขึ้นไปอีก ชายหนุ่มที่มองมาเห็นภาพนั้นกลืนน้ำลายกันเฮือกใหญ่ นี่มันนางฟ้าสุดเซ็กซี่ชัดๆ
แน่นอนว่าภาพตรงหน้านี้ก็ฉายชัดในแววตาของอากาอิเช่นเดียวกัน จนบางส่วนของเขาเริ่มรู้สึกตื่นตัว
-------------------------------------------------------------
หลังจากเล่นน้ำกันเสร็จ ทั้งหมดก็ชักชวนกันไปทานข้าวที่ร้านอาหารพื้นเมืองใกล้ๆ โรงแรม
ทานอาหารกันไปสักพัก บทสนทนาก็เริ่มเปลี่ยนไปเป็นเรื่องความรัก
“คุณกัปตันอากาอิยังไม่มีแฟนเหรอคะ??”
“ครับ”
“แล้วชอบผู้หญิงแบบไหนเหรอคะ”
“อ่อ... ไม่รู้สิครับ”เสียงสาวๆ ผลัดกันถามกัปตันรูปหล่อกันอย่างออกรส ทุกคนดูพยายามอยากให้อากาอิหันมาสนใจตัวเองกันทั้งนั้น บทสนทนาก็เลยต่อไปเรื่อยๆ ไม่จบสักที
และแล้ว…
“เจ๊ก็ยังไม่มีแฟนหนิ? ใช่มั้ย?” คาซามิถาม
“อ้าว เหรอคะ? คุณเมเนเจอร์เรย์ก็ยังไม่มีเหรอคะ?”
“สวยขนาดนี้ น่าเสียดายนะคะที่ยังไม่แฟน”“อ่อ ฉันยังไม่เจอคนที่ถูกใจน่ะค่ะ”
“งั้นเหรอ? นึกว่ารอฉันอยู่ซะอีก”
………........
เงียบกันทั้งโต๊ะ ใครจะไปคิดว่าจู่ๆ กัปตันอากาอิสุดเงียบขรึมจะพูดขึ้นมาแบบนั้น
“ฮ่ะฮ่ะฮ่ะฮ่า คุณนี่ตลกจังนะคะ ฉันไม่ได้รอใครทั้งนั้นค่ะ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า” เรย์หัวเราะแก้เก้อ
“ผมว่าก็เหมาะดีนะเจ๊ เจ๊จะได้มีแฟนไปสักที ผมกลัวเจ็ขึ้นคาน ฮ่าฮ่าฮ่า”
“แหะ แหะ แหะ”
ไอ้คาซามิ!!!!!!
เรย์หัวเราะแหะๆ พลางเหลือบไปมองอากาอิที่ตอนนี้ก็มองหน้าเธออยู่เช่นกัน
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in