แฟชั่นตองกาชุดนี้นับว่าขโมยซีนพิธิเปิดโอลิมปิก และน่าจะทำสาวๆ จิกหมอนไปหลายราย

พอดีไปเห็นบางคอมเม้นต์ก็ถามว่า "นี่นับว่าเป็นชุดประจำชาติจริงๆ เหรอ" ก็เลยคิดว่าน่าจะบันทึกถึงตรงนี้หน่อย

สมัยทำนิตยสาร เคยตั้งคำถามกับสิ่งที่ อ. เผ่าทอง พูดว่า "มันก็ชุดไทยทั้งนั้นแหละ แต่คุณจะพูดถึงไทยยุคไหนล่ะ" (ประเด็นที่คุยกันตอนนั้นคือการประยุกต์ผ้าไทยไปให้มีความสมัยนิยม)

เราจะข้ามเรื่องประวัติศาสตร์รัฐไทยไปก่อน เอาไปว่าแกพูดถึง "ไทย" แบบเหมาๆ ไปว่าพื้นที่ขวานทองทั้งหมด สมมติตามแกนิดนึงว่า อโยธยา ล้านนา ทวาราวดี ฯลฯ ล้วนนับรวมใต้คำว่าไทยละกัน

คิดตามประโยคของ อ.เผ่าทอง เวลาแกพูดถึง "ชุดประจำชาติ" มีความคำนึงถึงความไหลลื่นทางวัฒนธรรม การปรับเปลี่ยนตามบริบท และเงื่อนไขด้านกาละและเทศะ มากกว่าที่ขบถอย่างเราในวันนั้นจะเข้าใจ เราเชื่อว่าถ้าแกได้อ่านคอมเม้นต์ข้างบน แกก็คงแอบหัวเราะ

ย้อนกลับไปถึงจุดตั้งต้น ชุดประจำชาติของทุกคนก็มาตัวเปล่ากันหมดแหละ ใบไม้ใบแรกที่เอวากะอาดัมเอามาปิดจิ๋มปิดหำตัวเอง นั่นก็ใช่ เวลาผ่านไป สูทสากลชุดราตรีก็ใส่ได้แทบทุกงาน ไม่มีใครในแอฟริกา (จากสองทริปเท่าที่เคยเห็น) นุ่งเตี่ยวหนังสิงโตไปออกกำลังกายในฟิตเนส ลองถามตัวเองว่าเสื้อเชิ้ตมีใครในประเทศใส่ไหม ถ้ามี มันก็เป็นชุดดประจำชาติได้ เพียงแต่ในงานแบบพิธิเปิดโอลิมปิกหรืองานแฟชั่นโชว์ จะให้ไปคว้าเสื้อเชิ้ตยูนิโคล่มาสวมก็ได้แหละ แต่มันก็จะไม่ทำให้เกิด impression ในระดับนักกีฬาหนุ่มของตองกาคนนี้ทำได้ แฟชั่นนิสต้าแบบ อ.เผ่าทองหรือคนอื่นๆ ก็ต้องจับเอาเสื้อเชิ้ตมา deconstruct และประดับประดาด้วยองค์ประกอบยิบย่อยที่ทำให้คนอื่นๆ ในโลก มองแล้วรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่ผูกกับอัตลักษณ์ของชาติ

ย้ำอีกครั้ง เราจะไม่พูดเรื่องการตีความคำว่าชาติ ไม่ว่าจะของอ.เผ่าทองหรือของใคร เพราะคนหลายหมื่นล้านทั่วโลก ย่อมตีค่าคำนี้แตกต่างกันไป ไม่ใช่เรื่องผิดหรือถูกกับคำนี้

มองย้อนกลับไป สมัยที่ตอนดูเวทีประกวดนางงามจักรวาล แล้วเราก็นั่งวิพากษ์ไอ้ "ชุดประจำชาติ" เหล่านี้ หรือกระทั่ง costume ของหนังจักรๆ วงศ์ๆ อย่างหนังชุดพระนเรศวร (ซึ่งคุ้นๆ ว่า อ เผ่าทองก็มีส่วน ไม่มากก็น้อย)

image cr: CNET ข่าว Tonga still doesn't give a shirt