เมื่อโลกของเราแบ่งมนุษย์ออกเป็นสามชนชั้น ได้แก่ อัลฟ่า เบต้า และชนชั้นล่างสุด โอเมก้า ตัวผมที่เกิดมาเป็นอัลฟ่า ย่อมรู้สึกภาคภูมิใจในชาติกำเนิด หัวสมองอันชาญฉลาด ความสามารถที่พัฒนาไปจนถึงขีดสุด ความเป็นผู้นำและความมั่นใจที่ใครๆก็ต้องยอมฟัง นั่นทำให้ผมเป็นนักธุรกิจหนุ่มที่ประสบความสำเร็จตั้งแต่อายุสามสิบต้นๆ
แน่นอนว่าผมวาดฝันไว้ถึงอนาคตที่น่าจะได้เจอกับโซลเมท อาจจะเป็นโอเมก้าหรือเบต้าน่ารักๆตัวเล็กๆสักคน มีลูก และสร้างครอบครัวที่อบอุ่นด้วยกัน ชีวิตที่สุดแสนจะลงตัวและเพอร์เฟ็กต์
ใช่...ผมฝันเอาไว้แบบนั้น
แล้วสิ่งที่อยู่ตรงหน้าผมตอนนี้มันคืออะไรวะ!
ยับเยิน.... นั่นคือคำจำกัดความคำเดียวที่เหมาะกับสภาพเตียงและตัวผมในตอนนี้มากที่สุด เสื้อผ้าที่กระจัดกระจายอยู่เต็มพื้น ผ้าปูที่นอนที่ยับยู่ยี่ รวมถึงตัวผมที่มีรอยจูบอยู่ทั่วร่างไม่เว้นแม้กระทั่งที่ต้นขาด้านใน ความเหนียวหนืดของของเหลวบางอย่างที่หยดย้อยออกมาจากช่องทางด้านหลังพร้อมกับอาการปวดเอว ไม่ต้องมีสมองอันชาญฉลาดอย่างอัลฟ่าแม่งยังรู้เลยเถอะว่าสภาพนี้ไม่พ้นผ่านสมรภูมิรบบนเตียงมาแน่ๆ
ไหนโอเมก้าตัวเล็กๆน่ารักที่ฝันถึง! เพราะเมื่อผมหันไปทางซ้ายมือก็เจอแต่ร่างหมีๆของใครบางคนนอนคว่ำหน้าอยู่กับเตียง จำได้ลางๆว่าเจอกันในผับ บังเอิญสบตาแล้วถูกใจเลยหิ้วกันมาต่อที่โรงแรม สัญชาตญาณในตัวผมบอกว่าเขาเป็นโอเมก้า แม้รูปร่างภายนอกจะไม่ค่อยเหมือนกับโอเมก้าคนอื่นๆที่มักจะรูปร่างบอบบางก็ตาม ก็ไม่นึกว่าจะเป็นแบบนี้...
ใบหน้าที่เต็มไปด้วยหนวดเคราครึ้มนั้นหลับพริ้มอย่างสบายใจจนน่ายกขาขึ้นมาถีบให้ตกเตียง กลิ่นหอมเจือจางที่ผมจำได้ว่าได้กลิ่นลอยฟุ้งอยู่ที่ปลายจมูกทั้งคืนส่งกลิ่นหอมอ่อนจางๆอยู่ในอากาศ กลิ่นฟีโรโมนของโอเมก้า.....
ถามว่าช็อคไหมที่ตื่นมาเจอตัวเองในสภาพแบบนี้....
ไม่ช็อคก็เหี้ยแล้ว!!!
ผมเอามือขยี้หัวตัวเองอย่างไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่เห็น ใจอยากจะจับคนตัวโตที่ยังคงนอนหลับไม่รู้เรื่องไม่รู้ราวขึ้นมาเขย่าถามว่า มึงเป็นโอเมก้าภาษาอะไร ทำไมถึงเป็นฝ่ายรุกได้วะ!!!
หมด! หมดกัน ความภาคภูมิใจของอัลฟ่าอย่างผม ถูกโอเมก้าเอาได้ไงวะ!
เพราะเหล้าเมื่อคืนแน่ๆ สับสน ปวดหัว อยากจะอ้วก
“ทึ้งผมขนาดนั้น เดี๋ยวมันก็หลุดติดมือมาหรอกคุณ” เสียงทุ้มดังขึ้นจากคนข้างตัว ผมหยุดขยี้หัวตัวเองแล้วหันมามองคนพูดอย่างหงุดหงิด
“มันเป็นแบบนี้ได้ยังไง!”
“แบบไหน?”
“ก็...ก็คุณเป็นโอเมก้า ผมเป็นอัลฟ่า แล้วทำไม....”
“ทำไมล่ะ เป็นโอเมก้าแล้วเป็นรุกไม่ได้เหรอ แต่เอาจริงๆผมมีอะไรกับเบต้าหญิงมาตลอดเลยอ่ะ มีคุณอ่ะผู้ชายคนแรก พูดแล้วก็เขินๆ”
เขินพ่อง!!!
อยากจะสบถออกไปแบบนั้นเมื่อเห็นหน้ารกหนวดเครานั่นยิ้มด้วยท่าทีขัดเขิน
โอเค ภพธร มึงต้องตั้งสติ นี่แค่ความผิดพลาด มันจะเป็นความสัมพันธ์แค่คืนเดียวแล้วจบ
“งั้นก็...วันไนท์แสตนด์ละกันนะคุณ เพราะผมไม่คิดจะเป็นรับให้ใคร....เป็นครั้งที่สอง ผมจะไปอาบน้ำละ บายยย” พูดจบก็พยายามจะลุกขึ้นจากเตียงถึงแม้จะเจ็บเสียดมากแค่ไหนก็ตาม แต่ทันทีที่ขาก้าวลงพื้น แข้งขาก็อ่อนแรงส่งผลให้ร่างของผมทรุดฮวบลงไปกองที่พื้นทันที
“เฮ้ย! คุณ! เป็นไรเปล่า” เสียงทุ้มตื่นตระหนกพร้อมกับร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นจากเตียงมาช่วยพยุงผมขึ้นจากพื้น ใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นเล็กน้อยเมื่อรู้สึกถึงไอ้น้ำเหนียวๆที่มันไหลออกมาอีกแล้ว
“นี่เมื่อคืนคุณเสร็จไปกี่รอบกันเนี่ย ทำไมอะไรมันเยอะแยะแล้วผมปวดสะโพกขนาดนี้วะ ถุงยางก็ไม่ใส่ แม่ง!!” ผมบ่นออกมาอย่างเหลืออด แม้จะมาคิดได้ทีหลังว่าสิ่งที่พูดออกมามันน่าอาย แต่ก็หงุดหงิดเกินกว่าจะเก็บไว้ในใจอีกต่อไป เคยได้ยินมาว่าร่างกายของโอเมก้าสามารถผลิตน้ำเชื้อออกมาได้น้อยในแต่ละครั้ง แต่ถ้ามันเยอะขนาดนี้ มันจะต้องกี่รอบกันล่ะ หงุดหงิดเว้ย ใบหน้าหล่อคมหงอยลงอย่างสำนึกผิด
“ผมขอโทษนะ เมื่อคืนมันเหลือถุงยางอยู่อันเดียวอ่ะ แต่เซ็กส์กับคุณมันดีมาก รู้สึกว่ารอบเดียวไม่พอ ห้ามใจไม่ไหวจริงๆเลยเผลอรุนแรงไปหน่อย” ผมเม้มปากแน่น รู้สึกได้ถึงไอความร้อนที่แผ่ซ่านออกมาจากบริเวณใบหน้า
ช่วยจบที่ประโยคขอโทษได้ป่ะวะ ไม่คิดว่าคนฟังเขาจะเขินบ้างรึไง!
“แล้วก็...เรื่องวันไนท์แสตนด์อ่ะ คงไม่ได้แล้วล่ะคุณ”
“อะไร นี่คุณติดใจผมเหรอ” ผมขมวดคิ้วมุ่นอย่างสงสัย ก็พอจะรู้ตัวว่าตัวเองเสน่ห์แรง แต่แหม จะให้มาเป็นรับให้โอเมก้านี่ เป็นเรื่องที่ไม่โอเคจริงๆนั่นแหละ
“ไอ้ติดใจก็ติดใจ แต่ปัญหาอยู่ที่...ตรงนี้” ร่างสูงเอี้ยวคอให้ผมเห็นท้ายทอยด้านหลังที่ปรากฏให้เห็นรอยฟันเด่นชัด
รอยกัด....ที่แสดงถึงความเป็นเจ้าของ
สัญลักษณ์แสดงถึงพันธะที่จะผูกอัลฟ่ากับโอเมก้าให้เป็นคู่ชีวิตของกันและกัน
“คุณ....นี่มัน....นี่หมายความว่า....” ผมลมหายใจสะดุดทันทีเมื่อเห็นรอยนั่น ลิ้นพันกันมั่ว หัวสมองไม่สามารถเรียบเรียงความคิดเป็นประโยคออกมาได้
“อื้อ เราเป็นคู่ชีวิตกันแล้ว ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคุณ” ^^
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!
TBC
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in