กูจะไม่กลั้นใจหรอก หากกูเป็นมึง

เพราะว่ากูจะลืมแต่กูไม่มีวันให้อภัยมึง

มึงไม่รู้เหรอ มึงไม่รู้งั้นเหรอ

ว่าเพื่อนแท้เขาแทงกันซึ่งๆหน้า

ตลกดีที่มันออกมาเป็นแบบนี้

การประชดประชันที่แสนขมขื่น

เหมือนถูกมึงเตะเข้าเต็มฟัน

มันพังมาตั้งแต่แรกแล้ว

แต่กูกลับมองไม่เห็นทุกสิ่งทุกอย่างเอง

(กูเกรงว่ามึงต้องการแบบนี้เองน่ะ)

มึงเต็มไปด้วยความกลัวแต่กลับไม่มีความแน่วแน่

มึงเก็บเตียงของมึงขณะที่มึงเป็นห่วงเตียงของกู

แต่มันจบลงตรงนี้

กูจะไม่กลั้นใจหรอก หากกูเป็นมึง
เพราะว่ากูจะลืมแต่กูไม่มีวันให้อภัยมึง
มึงไม่รู้เหรอ มึงไม่รู้งั้นเหรอ
ว่าเพื่อนแท้เขาแทงกันซึ่งๆหน้า

กูจะไม่กลั้นใจหรอก หากกูเป็นมึง
มึงทำใจกูเจ็บและมึงแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว

ตอนนี้มึงรู้แล้ว มึงรู้แล้ว

ว่าเพื่อนแท้เขาแทงกันซึ่งๆหน้า

มันน่าเศร้าน่ะเพราะว่าสิ่งที่เรามี

มันควรจะเป็นอะไรที่ดีกว่านี้

กูคิดว่ามันไม่ได้ตั้งใจให้ออกมาเป็นแบบนี้หรอก

(มึงกล้าดียังไง) พยายามจะขโมยไฟของกู

เพียงเพราะของมึงมอดดับ

ความเกลียดชังเป็นดั่งเชื้อเพลิง

เปลวไฟที่เติมเต็มความฝันของกู

(กูเกรงว่ามึงต้องการแบบนี้เองน่ะ)

มึงเต็มไปด้วยความกลัวแต่กลับไม่มีความแน่วแน่
มึงเก็บเตียงของมึงขณะที่มึงเป็นห่วงเตียงของกู
แต่มันจบลงตรงนี้

กูจะไม่กลั้นใจหรอก หากกูเป็นมึง
เพราะว่ากูจะลืมแต่กูไม่มีวันให้อภัยมึง
มึงไม่รู้เหรอ มึงไม่รู้งั้นเหรอ
ว่าเพื่อนแท้เขาแทงกันซึ่งๆหน้า

กูจะไม่กลั้นใจหรอก หากกูเป็นมึง
มึงทำใจกูเจ็บและมึงแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว
ตอนนี้มึงรู้แล้ว มึงรู้แล้ว
ว่าเพื่อนแท้เขาแทงกันซึ่งๆหน้า

มึงหนีได้ แต่มึงหลบซ่อนกูไม่ได้

เวลาไม่ช่วยอะไรมึงหรอก

เพราะเวรกรรมมันตามทันเสมอ

มึงหนีได้ แต่มึงหลบซ่อนกูไม่ได้
เวลาไม่ช่วยอะไรมึงหรอก
เพราะเวรกรรมมันตามทันเสมอ

กูจะไม่กลั้นใจหรอก หากกูเป็นมึง
เพราะว่ากูจะลืมแต่กูไม่มีวันให้อภัยมึง
มึงไม่รู้เหรอ มึงไม่รู้งั้นเหรอ
ว่าเพื่อนแท้เขาแทงกันซึ่งๆหน้า

กูจะไม่กลั้นใจหรอก หากกูเป็นมึง
มึงทำใจกูเจ็บและมึงแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว
ตอนนี้มึงรู้แล้ว มึงรู้แล้ว
ว่าเพื่อนแท้เขาแทงกันซึ่งๆหน้า