เราเป็นจนเหมือนชินไปกับมันแล้ว เหมือนมันคือโลกของเราอีกใบนึง จะเรียกว่านอนยากก็ไม่ใช่นะ เหมือนชอบตื่นกลางดึก หลับไม่สนิท หรือใช้เวลานานกว่าคนอื่นกว่าจะหลับ

หมอบอกว่าเกิดจากความเครียดที่เราไม่รู้ตัว คิดวนไปมา ย้ำคิดย้ำทำ.

มองย้อนกลับไปวัยเด็ก อืมมม... อาจจะเกิดจากช่วงเวลานั้น

เรากลัวการอยู่คนเดียวมาก เรากลัวโดนทิ้ง จนมันฝังใจมาจนทุกวันนี้ แม้ว่าโตมาแล้วเหตุการณ์เหล่านั้นมันไม่ได้เกิดขึ้นแล้ว แต่ก็ยังคงเป็นปมที่ไม่หายไปสักที บวกกับสภาพแวดล้อมและความกดดันในวัยผู้ใหญ่ด้วย เรื่องงาน เรื่ิองเงิน เรื่องอนาคต เราคิดแบบนี้นะ...

ถ้าพูดถึงปมในวัยเด็กนั้น ก็ไม่ได้น่ากลัวเท่าตอนนั้นแล้วนะ ตอนนี้มันดีแล้วด้วยซ้ำและก็ไม่ได้เอามันมาใส่ใจมากนัก เพียงแต่มันอยู่ลึกๆในจิตใจ พอวันไหนรู้สึกดาวน์เหมือนหัวสมองชอบขุดเรื่องนั้นออกมา

พยายามทำให้โลกนอนไม่หลับของตัวเองเป็นโลกสร้างสรรค์เช่น นั่งทำ playlist เพลงไว้ฟังตอนทำงาน หรือนอนฟัง podcast ไม่ก็นั่งท่องโลก pinterest หา inspiration การแต่งตัวหรือมูดแอนโทนไว้ทำงาน จะได้ลืมเรื่องราวต่างๆ ในชีวิตได้บ้าง หลบหลีกโลกแห่งความจริงบ้างก็ดี

ช่วงอาทิตย์ที่แล้วยาวจนมาถึงอาทิตย์นี้รู้สึกตัวได้ว่าสภาพจิตใจไม่ได้เต็มร้อยขนาดนั้น ทั้งเครียด ทั้งเหนื่อยจากงานกับเรียนป.โท ทั้งหมดกำลังใจ แต่ก็พยายามหาอะไรทำเพื่อจะไม่ได้โฟกัสกับความเครียดมากเกินไป นี่ถ้าไม่ได้ติดโควิดนะ เราคงไปลงเรียน ปักผ้า ทำขนม หรือไม่ก็เรียนดำน้ำ เหมือนที่เคย

แพลนไว้ ถ้าได้ทำคงดีน่าดู

กิจกรรมใหม่ๆในช่วงนี้คือวิ่ง วิ่งวันละ 5 โล ชาเล้นจ์ตัวเองไปเรื่อยๆ เริ่มจาก pace 9 ตอนนี้ได้ 8 ละ เป้าหมายสูงสุดคือการวิ่ง trail ละมั้ง ฮ่าๆ อาจจะมีบางวันที่เบื่อบ้าง ฝนตกจนไม่ได้วิ่งบ้าง ขี้เกียจบ้าง แต่ก็จะพยายามดึงตัวเองไปถึงเป้าหมายให้ได้

ในระหว่างการดึงตัวเองออกมาจากโลกนอนไม่หลับ ก็ขอตักตวงผลประโยชน์จากมันละกัน

ใครที่เป็นแบบเดียวกัน อย่าเครียดกับมันไปเลยนะ เราคือเพื่อนกัน :)