เข้าสู่วัย 28 ปีที่แบบงงๆ มา 3 เดือนแล้ว... โควิดแกทำให้ชั้นดูแย่มากๆ แพลนอะไรต่างๆนาๆ ก็พากันย่อยยับชิบหายไปหมด อีกทั้งยังหาเรื่องเข้าตัวด้วยการซื้อคอนโดแบบงงๆไปอีก แล้วยังต้องมานั่งลุ้นว่าจะกู้ผ่านหรือไม่ผ่านอีก โอเคที่สุดเลยเว้ยแก
เริ่มนั่งตั้งคำถามกับตัวเองว่า ชีวิตนี้ต้องการอะไรว้ะ? เกือบทุกเช้าที่จมอยู่กับคำถามนี้อ่ะ แล้วก็นั่งนอยด์แดกเพราะหาคำตอบไม่ได้ หรือบางทีเราตั้งความหวังเกินไปหรอ?
แพลนที่จะดูเป็นรูปเป็นร่างสุดคือการทดลองย้ายไปอยู่กับแฟนก่อนแต่งงาน พอมันใกล้เข้าไปเรื่อยๆก็ดันกลัวอีก กลัวแม่งจะไม่รอด (ทำไมใช้ชีวิตอยู่กับความกลัวแบบนี้ว้ะเนี่ย) คบกันมา 5 ปีมั่นใจทุกอย่าง แต่พอมีแพลนนี้แม่งก็หวั่นๆ รู้แหละว่าไม่ใช่ทุกคู่ที่จะเข้ากันไปหมดทุกอย่างแต่มันก็แอบกลัวว่ะ กลัวว่าสุดท้ายเรารู้สึกว่าเค้าไม่ใช่หรือเป็นตัวเค้าเองรู้สึกว่าเราไม่ใช่ ชีวิตแม่ง!! อะไรของมันว้ะ...
"อยากย้ายงาน" เออใช่ นี่คือคำที่ก้องอยู่ในหัว คือใช่ว่างานตอนนี้มันไม่ดี แต่แค่รู้สึกว่ายังไม่ใช่งานที่ถูกใจสักเท่าไหร่ ยังไม่ได้เป็นตัวเองเท่าที่ควร ไม่ได้ใช้ความสามารถอะไรขนาดนั้นอ่ะ
หลงทางไปหมดอ่ะทุกอย่างตอนนี้ จริงๆนะ... จะเรียกมันว่าหลงทางได้มั้ยอ่ะ มันไม่รู้จะทำอะไรแล้ว สับสนไปหมด มีเรื่องให้คิดทุกคืน แพลนอะไรในชีวิตไม่ได้เลย ติดขัดไปทุกอย่าง ทางออกมันก็มีแหละ แต่แค่ยังไม่ใช่ทางออกที่ถูกใจสักเท่าไหร่ แต่ถ้าสุดท้ายแล้วมันต้องออกทางนั้นก็ต้องจำใจแหละว้ะ ยังไงชีวิตมันก็ไม่มีอะไรแน่นอนอยู่ เออใช่! ชีวิตแม่งไม่มีอะไรแน่นอนอยู่แล้ว...
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in