"โดนแน่แล้วกู" ฉันนึกเสียงดังในใจ

...

วันสุดท้ายที่ฉันจะได้ร่วมเดินทางไปกับพี่โก้ ในฐานะเด็กฝึกงาน

อย่างที่เคยบอก ฉันเตรียมใจมาแล้วว่าวันนี้ต้องโดนบิลด์น้ำตาไหลพรากแน่ๆ

ยังไม่ทันขาดคำ พี่โก้เริ่มพูดกับฉันอย่างตั้งใจ และท่าทางจริงจังกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา

...

....

.....

ประโยคอวยพรจำนวนมากที่ถูกส่งออกมาจากปากของพี่โก้ โดยมีผู้รับสารคือฉัน

"เอ็งรู้ไหมว่าตั้งแต่มีเด็กฝึกงานมาฝึกกับพี่นะ พวกเอ็งสองคนเนี่ยแหละที่พี่สอนมากที่สุดแล้ว"

ฉันยิ้ม น้ำตาเริ่มรื้นนองเต็มดวง

"พี่เห็นความตั้งใจในตัวเอ็ง พี่ว่าเอ็งมีแวว พอจะเป็นนักข่าวได้ พี่เสียดายความสามารถเอ็งนะ ถ้าเอ็งไม่อยากทำงานในสายนี้"

ฉันนั่งฟัง เงียบ ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกไปดี ขอบคุณดีไหม หรือควรทำอะไรที่ดีกว่าการนั่งมองออกไปนอกรถ เพื่อปิดบังน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม

"หวังว่าอีก 2 เดือนพี่จะเห็นเอ็งเดินถือไมค์ต๊อกต๋อยอยู่ในวงการนี้นะ"

...

พี่โก้ถามฉันในวันแรกที่เดินทางร่วมกันในรถข่าวว่า ฉันอยากเป็นนักข่าวหรือเปล่า

แน่นอน ตอนนั้นฉันตอบว่า ฉันอยากเป็น ฉันอยากทำงานที่ฉันใฝ่ฝัน 

พี่โก้ตอบรับ แต่ส่งคำถามหนึ่งมาให้ฉัน "เอ็งมาตอบพี่อีกทีในวันสุดท้ายนะ ว่าถึงตอนนั้นแล้วเอ็งยังอยากเป็นนักข่าวอยู่ไหม"

...

ฉันคิดว่าความสับสนเป็นเรื่องธรรมดาสามัญของมนุษย์ แต่ไม่ทันคิดว่ามันจะเกิดขึ้นกับฉัน ในช่วงเวลาหัวเลี้ยวหัวต่อของชีวิต

ช่วงหนึ่งฉันรู้สึกลังเลว่านี่คือสิ่งที่ฉันอยากทำมันไปตลอดจริงเหรอ ฉันเฝ้าถามคำถามนี้กับตัวเองทุกวัน ฉันไขว้เขวไปหมด ฉันคิดว่าฉันไม่เหมาะกับวงการนี้เอาซะดื้อๆ

ฉันจึงแบกความว้าวุ่นใจไปเล่าให้พี่โก้ฟัง

พี่โก้เตือนสติฉันให้คิดดีๆ ว่าจริงๆแล้วชอบอะไร 

"คนเรามีเวลาไม่มากหรอกนะ จะให้ลองผิดลองถูกไปตลอดมันก็ไม่ใช่นา ยิ่งเอ็งค้นหาตัวเองเจอเร็วเท่าไหร่ ก็ยิ่งดีกับเอ็งนะ"

...

บรรยากาศช่างเป็นใจให้วันสุดท้ายของฉันกับทีม ผ่านไปอย่างเชื่องช้า ราวกับจะให้ฉันอยู่ตรงนี้ไปนานๆ

"พี่นุ๊ก มีอะไรจะบอกน้องหรือเปล่า"

พี่นุ๊ก, ผู้ช่วยช่างภาพที่ชอบเอาแขนมาเทียบสีผิวกับฉันทุกครั้งที่เจอกัน, เงียบเชียบ

"พี่นุ๊ก ว่าไง"

"โชคดีว่ะ เอ็งต้องรู้จักเอาตัวรอดให้ได้นะ โลกนี้มันโหดร้าย เลวไปก็อยู่ยาก ดีไปก็อยู่ไม่ได้"

ฉันขอบคุณพี่นุ๊ก

บรรยากาศในรถเงียบลงอีกครั้งหนึ่ง

แต่แทรกไปด้วยเสียงสะอื้นฟื้ดขี้มูกของฉันเป็นระยะๆ

"พี่โก้"

พี่โก้มองหน้าฉัน

"พี่ยังไม่ได้ถามอีกคำถามนึงเลยนะ" ฉันพูด

"อะไรวะ" พี่โก้ฉงน

"ก็คำถามที่พี่ถามหนูตอนวันแรกที่เจอไง"

พี่โก้มองหน้าฉันอีกครั้ง

"เอ็งยังอยากเป็นนักข่าวอยู่ไหมล่ะ"

ครั้งนี้ฉันตอบพี่โก้ไปอย่างฉะฉาน แทรกด้วยซาวน์น้ำมูกและเสียงสั่นๆ

"อยากกกกก"

ฉันยิ้มกว้าง

พี่โก้ก็เช่นกัน

:)

...