เพราะในตอนนี้ท้องฟ้ามันจะเป็นสีฟ้า

หรือจะเป็นสีเทา

ไม่หรอก 

ผมไม่สนใจมันเลย

เพราะการไม่มีคุณอยู่ตรงนี้มันช่างห่างไกล

เพราะการไม่มีคุณอยู่ตรงนี้มันช่างเสียเวลา

/

ฟอร์ติสลีดเดอร์ กำลังกำชับเหล่าทหารในทีมของเขา เสียงเข้มหนักแน่นที่มาพร้อมกับท่าทีขึงขังเหล่า

นั้นทำให้ผมไม่มั่นใจในการทำหน้าที่ของผมเท่าไร  หรือจริงๆผมอาจจะไม่เคยมั่นใจอะไรเลย แต่อย่างน้อย เครื่องบินสปริตไฟเออร์ พื้นถนนรันเวย์ และเครื่องแบบสีกรมท่าพร้อมตราสัญลักษณ์นั่นดูจะเป็นหนึ่งในความภาคภูมิใจในที่แห่งนี้ 

ตัวเขาก็เช่นกัน

ผมไม่ใช่นักบินที่เก่ง แต่ผมก็พยายามที่จะเป็น  แม้การบินครั้งแรกของผมจะไม่ได้ดีอะไรมากนัก แต่ก็ไม่ได้แย่ 

ผมไขว่ขว้า

ผมพยายาม 

ผมพยายามที่จะรักษาระดับความหวาดหวั่น จังหวะชีพจรของผมเต้นถี่ขึ้นทุกครั้งเมื่อเริ่มเข้าสู่ชั่วโมงโบยบิน แต่ถ้าหากไม่ได้อยู่บนความตื่นเต้นหรือความรู้สึกหวั่นแปลกๆในการขับเครื่องสปริตไฟเออร์ หรือการที่สองเท้าไม่ได้แตะอยู่บนพื้นโลกแล้วล่ะก็

มันก็คงจะเป็นอย่างอื่นแทนแล้วล่ะ

ตุบ

สัมผัสฝ่ามือหนาแตะลงมาที่ไหล่ของผมจากข้างหลัง

เสียงที่คุ้นเคยนั่นทำให้ความคิดเมื่อสามวินาทีที่แล้วของผมหายไป 

แต่ถึงอย่างไร ความสนใจของผมก็ไม่ได้อยู่ที่ฟอร์ติสลีดเดอร์เสียแล้ว

แต่มันกลับลอยตกไปอยู่ที่เขาเสียเอง

แฟร์ริเออร์

“ไปกันเถอะ”

แฟร์ริเออร์ยิ้มเล็กน้อยและตบไหล่ผมเบาเบาก่อนจะเดินนำไปยังลานจอดเครื่องบิน 

และทิ้งให้ผมจมอยู่กับรอยยิ้มจากริมฝีปากอวบอวนนั่น

ไม่เป็นไร 

ไม่ต้องกลัว 

นายทำได้

มันเป็นเหมือนฝันกลางวันลมๆแล้งๆของผม ที่นึกถึงเสียงของเขา ถ้อยคำของเขา การกระทำของเขา

ในวันที่ผมเริ่มการฝึก หรือแม้กระทั่งในวันที่เราไม่ได้อยู่ในชั่วโมงซ้อมบินกัน

เราอยู่ในร้านอาหาร บาร์ไม้ในเวลาหนึ่งทุ่ม ทุ่งหญ้าเขียวขจี หรือแม้กระทั่งสถานที่ที่คาดเดาไม่ได้

ผมยังไม่ได้ลืมมัน

และผมก็ไม่ได้อยากลืมมันหรอก

สิ่งนั้นทำให้หัวใจของผมเต้นเป็นจังหวะที่คาดคะเนไม่ได้

ไม่ช้าก็เร็ว 

ผมจับหัวใจของผมให้หยุดล่องลอยไว้

ก่อนจะเดินล้วงกระเป๋ากางเกง 

และได้แต่เดินตามเขาไปตามลำพัง

สายตามองแผ่นหลัง และสองเท้าของเขาที่กำลังก้าวเดิน

และผมก็แทบไม่รู้ตัวเลยว่าผมก็กำลังยิ้มตามเขาอยู่เหมือนกัน

/

แกว่งลอยกันไป แกว่งลอยกันมา

อยู่บนชิงช้ารสชาติหอมหวาน

ทุกๆเรื่องราวนั้นสวยงามเหลือเกิน

แกว่งลอยกันไป ล่องลอยกันมา

อยู่บนชิงช้าแห่งความหอมหวาน

เราทุกคนคนล้วนพบเจอแต่เรื่องฟาดฟัน

แท้จริงแล้วไม่ได้อยากจะสูญเสียอะไร

ชีพจรของผมเต้นถี่ขึ้นทุกครั้ง เมื่อได้ลอยขึ้นมาเหนือผืนดิน

เครื่องบินสปริตไฟเออร์ได้พาตัวผมโบยบินขึ้นมา 

มันเคยเป็นความตื่นเต้นและความหวาดกลัวในครั้งแรก

แต่ในบางครั้งมันก็เป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูก

สิ่งที่ผมทำมันคู่ควรกับผมหรือเปล่า 

ผมปล่อยให้ใจคิด ก่อนจะเริ่มมองทุกอย่างอีกครั้ง

สองตาเล่าว่า ทุกอย่างล้วนกว้างขวาง 

สุดลูกหูลูกตา และไร้ซึ่งขอบเขต

สปริตไฟเออร์ได้บินผ่านช่วงเวลานั้น 

และทุกอย่างก็เหมือนกับว่ากำลังเคลื่อนไหวในรูปแบบย้อนหลัง

ผืนฟ้าขนาดใหญ่ได้กัดกินความขาวนวลของปุยเมฆ

ท้องฟ้าวันนี้ก็เป็นสีฟ้าในแบบที่ควรจะเป็น

และแสงอาทิตย์นั่นก็ได้ถูกบีบออกมาเพื่อระบายลงกับผืนฟ้าเช่นกัน 

สีฟ้าและสีขาวถูกเชื่อมเข้าหากันจนกลายเป็นสีฟ้าอ่อน

มันดูสม่ำเสมอสำหรับหน้าร้อน ในประเทศที่ท้องฟ้ามักจะเป็นสีเทาและมีฝนตก

สิ่งที่ตาเห็นล้วนดูกว้างขวางกว่าตอนที่ผมมองจากบนผืนโลกอยู่มาก

 
และมันทำให้รู้สึกเวิ้งว้างในบางที

แต่ก็คงไม่เวิ้งว้างเท่าไรหรอก 

เสียงจากคลื่นวิทยุดังจากโซนบังคับเครื่อง 

“ฟอร์ติสวันเรียกฟอร์ติสทู”

"ทุกอย่างปกติดีมั้ย ฟอร์ติสทู" 

….

“เฮ้”

กึ่ก

ผมได้ยินเสียงของเขาหลังจากคำว่า เฮ้ และยังไม่ทันที่เขาจะกดปุ่มสับเปลี่ยนการเจรจาผ่านวิทยุ แต่มันกลับให้ความรู้สึกว่าเหมือนจะมีอีกเสียง ที่เป็นเสียงหัวเราะเบาๆของเขาเล็ดลอดผ่านออกมาจากลำโพง

เขาขำผม

มันน่าอายและสมเพชตัวเองเล็กๆ ที่ผมเผลอให้ความเหม่อลอยเป็นฝ่ายจดจ้องอยู่กับตัว แทนที่จะ

เป็นหน้าที่ เครื่องบิน หรืออะไรก็ตาม ผมจะนึกถึงท้องฟ้าไปทำไมในเมื่อผมก็มองเห็นมันได้ทุกวัน 

จะเป็นวันนี้หรือวันไหน มันก็ไม่ได้เป็นสีฟ้าตลอดหรอก

สติ คอลลินส์ สติ 

ผมกดปุ่มวิทยุสื่อสารหลังจากนั้น 

"ฟอร์ติสทู เรียกฟอร์ติสวัน"

"ทุกอย่างโอเค ไม่มีอะไรผิดปกติ”

…



"ขอโทษที่เหม่อลอยไปหน่อย" 





ผมกดปุ่มสับเปลี่ยนวิทยุสื่อสาร 

ก่อนจะผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆและเริ่มเพ่งมององศาภาพตรงหน้า

ผมหวังว่าแฟร์ริเออร์จะไม่ต่อว่าอะไร ที่ผมเหม่อลอยในขณะซ้อมบินเมื่อกี้

แต่ถึงอย่างไรเขาก็ไม่ใช่คนประเภทหัวร้อนหัวรน เขาเป็นคนให้ความสำคัญกับสิ่งที่ทำ เขาเป็นนักบินที่เก่ง เป็นหนึ่งในความภาคภูมิใจทั้งสำหรับทีมและตัวผม ซึ่งในบางครั้งเขาก็ดูเคร่งคัดไปบ้าง 

แต่ก็คงไม่เท่าฟอร์ติสลีดเดอร์หรอก

นั่นคงจะเป็นความคิดขำๆและเป็นเรื่องจริงที่ผมใช้ปลอบใจตัวเองแหละนะ

เสียงสัญญาณวิทยุดังขึ้นอีกครั้ง

และบทสนทนาของเราก็เกิดขึ้นบนท้องฟ้า

“แฟร์ริเออร์เรียกคอลลินส์”

“หืม ? ”

“ก็เรียกฟอร์ติสทูแล้วไม่ตอบ"

 ...

“เงียบไปเลย”

คราวนี้ผมได้ยินเสียงเขาของขำคิกออกมาเต็มๆ

ผมแย้งเขาไปแล้วขบรอยยิ้มเอาไว้ เตรียมตัวที่จะละออกจากวิทยุ

แต่แล้วไม่ทันที่จะได้กดสับเปลี่ยนสัญญาณ

สปริตไฟเออร์อีกลำก็ได้บินลอยอยู่เหนือตัวผม

ก่อนจะเริ่มลอยต่ำลงมาต่อหน้า

และเบี่ยงตัวบินเฉี่ยวไปทางอื่น

นี่มันล้อเลียนกันชัดๆ

ผมได้แต่ยิ้มขำ

และปิดสัญญาณวิทยุลง

ก่อนจะเบี่ยงตัวบินตามเขาไป

การได้บินคู่กับคุณคือความสุขของผม 

/

► Coldplay - Strawberry swing