มันดึกแล้ว 

ดวงอาทิตย์ไม่ได้อยู่ตรงนี้

ท้องฟ้ามืดสนิทเหมือนกับถูกปกคลุมไปด้วยผ้าม่านลายดวงดาว 

และเจือจางไปด้วยแสงไฟจากดวงจันทร์

ผมลืมตาขึ้น 

เมื่อเสียงกระซิบแผ่วเบาของเขาเล็ดลอดผ่านใบหู 

ฝ่ามือหนานั่นลูบไล้ผ่านเส้นผมของผม 

เขาทำให้มันดูอ่อนนุ่มราวกับยอดหญ้าที่เอนไหวบางเบา

สัมผัสที่ไม่เหมือนกับตอนที่เขาบังคับเครื่องจักรกล

หรือแม้กระทั่งการรบ 

การใช้อาวุธ

หรือการเข่นฆ่า ฝ่าฟันในสงคราม

สงครามที่เรากำลังจะไป 

"เต้นกับฉันหน่อยสิ"

ประโยคแผ่วเบาสั้นๆนั่นหลุดมาจากเสียงกระซิบที่ผมได้ยิน

ให้ตาย อะไรนะ



ใบหน้าของเขาขึ้นเป็นสีชมพูจนเกือบจะเป็นสีแดง

กลิ่นเหล้าหมักเจือจางไปกับกลิ่นตัวของเขา

ภาพตรงหน้ามันฟ้อง ไหนบอกว่าจะไม่ไปดื่ม

"ไม่เอาน่า"

ผมดันใบหน้าของเขาออกเมื่อตอนที่เขาคลอเคลียเข้ามาจากข้างหลัง

ไรหนวดของเขามันชวนให้จั๊กจี้ 

ผมไม่ชอบ 

เพราะผมจะจำสัมผัสนี้ได้ และผมก็ไม่อยากให้มันหายไปไหน 


ผมไม่อยากให้เขาหายไป

ฝ่ามือหนึ่งผลักตัวให้คนขี้เมากลับลงไปนอน 

แต่ดูเหมือนแฟร์ริเออร์จะไม่เชื่องเท่าไร ท่อนแขนของเขารั้งตัวผมไว้ 

เขาเกยใบหน้าซบลงกับไหล่ของผม และทำตัวราวกับเด็กน้อยตัวเล็กๆ 

แต่ในขณะเดียวกันก็เหมือนกับหมาตัวใหญ่ตัวหนึ่ง

ผมสัมผัสถึงลมหายใจร้อนเผ่าเจือจางกับกลิ่นแอลกอฮอลล์ที่เริ่มเรี่ยไล้ไปตามต้นคอ 

ถ้าหากว่าเขาต้องการทำให้ผมยิ้ม เขาก็ทำสำเร็จแล้วล่ะ

“ให้ตายเถอะ แฟร์ริเออร์”

"สักเพลงก็ยังดี" 

คำหวานอ้อนวอนนั่นทำให้ผมต้องขบริมฝีปากตัวเองจากรอยยิ้มไม่กี่วินาทีก่อน

ผมอยากจะให้เขาเห็นสารรูปตัวเองตอนนี้ 

คนอะไร เมายิ่งกว่าหมาเสียอีก 

ผมขำอยู่ในใจก่อนที่ผมจะตกลงไปกับคำหวานนั่น

เราสองพยุงตัวให้ร่างกายลุกขึ้น 
ฝ่ามือหนาของเขาโอบตัวผมไว้ 
ผมดันร่างกายของเขาออกเพื่อที่เขาจะไม่เข้ามาทับตัวผม

ความฉาบฉวยจะไม่เกิดขึ้นเพียงเพราะของเหลวจากขวดเหล้า

ผมเอื้อมมือไปกดปุ่มเปิดวิทยุ 

หาสัญญาณคลิื่นเพลงที่ยังคงหลงเหลืออยู่

จนเสียงเพลงดังคลอขึ้นมา ไม่ดังหรือเบาจนเกินไป

ความทรงจำก่อตัวขึ้น 

สรรค์สร้างเป็นภาพศิลปินที่กำลังร้องเพลงอยู่หน้าเวที

จินตนาการถึงเหล่าผู้คนที่พากันจับมือและเต้นรำบนฟลอร์ไม้แสนสวย

จะเป็นชาย หญิง หรือเด็กน้อย ต่างก็เคยสนุกสนานในคืนวันเสาร์

เหมือนที่ผมกับเขาเคยเห็นในบาร์ไม้เก่าๆนั่น

สองมือของเราจับตั้งประสานกันไว้ 

เราจ้องมองดวงตาของกันและกัน 

ฝ่ามืออีกข้างของเขาโอบรอบเอวของผม

ดวงตาของเขาหรี่ลงกว่าเก่าเมื่อตอนเมา 

มันน่าตลกดี 

แต่มันก็น่ารัก

เราเริ่มขยับเท้าและโยกตัวไปตามจังหวะ

ค่อยๆก้าว  

ค่อยๆไป 

พากันอ้อยอิ่งก่อนที่กาลเวลาจะตามเราทัน

มันเป็นช่วงวินาทีที่ค่อนข้างเงียบ หากปราศจากเสียงเพลง

เราไม่ได้เอ่ยปากพูดอะไรกันมากนัก 

ปล่อยให้เสียงเพลงจากวิทยุทำหน้าที่ไป

ความสูงของเราอยู่ในระดับที่ไล่เรี่ยกัน 

เรามองผ่านกัน 

ผ่านลำตัว 

ผ่านรอบห้อง 

ผ่านสายตา

แต่แล้วเขาก็หยุดฝีเท้าลง 

ก่อนจะโน้มตัวเข้ามา 

เราไกล้ชิดกันมากขึ้นกว่าเก่า

ลมหายใจเกือบจะประสานกัน

จนผมเริ่มหลับตาลงอีกครั้ง

และริมฝีปากอวบชื้นของเขาก็ประทับลงข้างผิวแก้มของผมอย่างแผ่วเบา

เสียงเพลงได้หยุดลง 

มันหยุดลง และแปรผันกลายเป็นเสียงคลื่นยุกยิกสีเทา 

ไร้ซึ่งสัญญาณ

เอาล่ะ 

งานเต้นรำจบลงแล้ว

/

มันแปลก

ผมเคยเกรงกลัวความมืดในอดีต

แต่ในตอนนี้ผมกลับต้องการมันที่สุด

บางครั้งมันก็เห็นแก่ตัวที่ผมไม่อยากจะนึกถึงสงคราม หรือวันพรุ่งนี้

มันโคตรเห็นแก่ตัวเลย

เพราะเมื่อชั่วโมงที่แสงอาทิตย์ปรากฏขึ้น 

เราอาจจะต้องไป 

เราอาจจะต้องไปในที่ๆหนึ่ง หามิใช่ชายหาดหรือฝากฟ้าของดันเคิร์ก


เราอาจจะต้องไปในที่ๆไกลแสนไกล 

เขา หรือ ผม อาจจะไม่ได้กลับมา 

หรืออาจจะเป็น เรา ที่ไม่ได้กลับมา