แฮร์รี่ เจมส์ พอตเตอร์รู้สึกเหนื่อยใจเหนือคณา เขาไม่รู้ว่าทำไมเขาจึงต้องมานั่งดื่มโกโก้ในคาเฟ่ปั๊มน้ำมันกับวอร์ล็อคผู้นั้นด้วย

เพราะดวงดาวนั่นกรอกหูเขาหรืออย่างไรว่าคนคนนี้ไม่ว่าจะอย่างไรก็จะต้องปรากฏตัวต่อหน้าเขา

และก็ปรากฏต่อหน้าจริง ๆ เขาเพียงแค่ปั่นจักรยานเพื่อจะเข้าไปซื้อของในเมืองให้คุณแม่ แล้วปั๊มน้ำมันที่มีถนนเลนเดียวตัดขนานกับป่าก็อยู่ระหว่างทางพอดี ใครจะไปคิดว่าระหว่างนั้นเขาจะเห็นวอร์ล็อคที่แต่งตัวเฉิ่มเชยอย่างกับอยู่ในยุควิคตอเรียนเดินออกมาจากชายป่ากัน

กล้าก้าวขาข้ามฝั่งมายังไม่พอ คนคนนี้ยังยืนบื้ออยู่หน้ารถบรรทุกคันใหญ่จนคนขับบีบแตรเสียงแหลมยาว ๆ อยู่หลายครั้ง เมื่อวอร์ล็อคนั่นไม่มีทีท่าจะขยับตัว เขา — ที่ไม่เคยรู้มาก่อนว่าตัวเองจะว่องไวปานนั้น — จึงทิ้งจักรยานไว้ข้างทางแล้ววิ่งเข้าไปกระชากแขนอีกคนให้หลบรถคันใหญ่นั่นเสีย

แฮร์รี่รู้สึกอึดอัดในใจ อยากตะโกนด่าให้รู้แล้วรู้รอด แล้วก็เปิดปากต่อว่าจนได้ เพราะวอร์ล็อคตรงหน้าทำท่าทางคล้ายจะไม่แยแสใด ๆ หากเมื่อครู่เกิดอุบัติเหตุอะไรขึ้นจริง ๆ คนคนนี้น่าโมโหมาก ยังจะกล้ามาหาว่าเขาเป็นห่วงอีก

ห่วงกับผีน่ะสิ! วอร์ล็อคมีเวทมนต์ทั้งยังมีความแข็งแกร่งทางกายภาพผิดกับมนุษย์ปกติอยู่หลายส่วน ไม่มีทางจะได้รับบาดเจ็บร้ายแรงจากแรงอัดกระแทกของรถบรรทุกนั่นหรอก มีแต่รถบรรทุกกับคนขับเสียมากกว่าที่จะได้รับความบาดเจ็บเสียหาย

เขาหงุดหงิดแล้วก็ได้แต่พ่นลมหายใจออกมา ลืมไปหมดแล้วธุระที่คุณแม่ฝากมา ลืมกระทั่งจักรยานที่ทิ้งขว้างอยู่ข้างทาง มือก็ได้แต่กึ่งลากกึ่งจูงอีกฝ่ายไปนั่งในคาเฟ่อย่างลืมตัว เพื่อพูดคุยถึงเหตุผลที่อีกฝ่ายออกมาจากป่าแล้วมาถึงที่นี่ ถึงเขาจะพอเดาได้ก็เถอะว่าเพราะอะไร

แต่ก็ไม่คิดว่าจะได้รับคำตอบที่ตรงไปตรงมาเช่นนี้เหมือนกัน

อีกฝ่ายกล่าวเช่นนั้นแล้วไม่พูดอะไรอีก ทำเพียงแค่จ้องมองเขาด้วยดวงตาเย็นชืดที่มีประกายไฟอยู่ภายใน แฮร์รี่ไม่ชอบเลยที่ถูกจ้องมองด้วยความปราถนาขนาดนั้น มันทำให้เขารู้สึกไม่เป็นตัวเอง

วันนี้เขาแสดงกิริยาไม่น่ารักในแบบที่คุณแม่ต้องดุประจำไปหลายรอบ เพราะวอร์ล็อคตรงหน้าคนเดียว อีกฝ่ายคิดว่าสารภาพรักกับเขาแล้วเขาจะตอบ โอเค มาคบกันสิ หรืออย่างไร นี่มันไม่ใช่เรื่องราวในเทพนิยายนะที่นางเอกช่วยชีวิตพระเอกแล้วทั้งคู่ก็ตกหลุมรักซึ่งกันและกันน่ะ

เรื่องพรรค์นั้นมีจริงเสียที่ไหนกัน ถึงคุณพ่อกับคุณแม่ของเขาจะตกหลุมรักกันอย่างง่ายดายเพียงแรกพบสบตาก็เถอะ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าทุกคนจะเป็นแบบนั้นสักหน่อย ต่อให้อีกฝ่ายเป็นคู่ของเขา ก็ไม่ได้หมายถึงเขาต้องรักกับอีกฝ่ายนี่จริงไหม

แฮร์รี่ถกเถียงกับตัวเองในใจ เขาจิบโกโก้ร้อนที่เกือบจะเย็นชืดอย่างไม่รู้รสชาติ เอาเข้าจริงเขาก็ไม่รู้จะรับมือกับคนตรงหน้าอย่างไรดีเช่นกัน อยากจะตีตัวเองที่ไม่พูดปฏิเสธออกไป เขาปฏิเสธอีกฝ่ายไม่ได้ เพราะลึก ๆ แล้วเขาอาจจะปรารถนาในตัวอีกฝ่ายพอ ๆ กับที่อีกฝ่ายปรารถนาเขา

พลันครึ่งวีล่าก็วางแก้วลงแล้วยกสองมือฟาดเข้าที่แก้มตัวเองไม่แรงนัก บ้าบออะไร เขาคิดอะไรเนี่ย

เขา — แฮร์รี่ เจมส์ พอตเตอร์ — เนี่ยนะจะรู้สึกอะไรแบบนั้นกับอีกฝ่ายที่เป็นพ่อมด เป็นวอร์ล็อคชั่วร้าย บ้าไปแล้วแน่ ๆ !

ในระหว่างที่แฮร์รี่ตีอกชกตัวกับตัวเอง ฝ่ามือที่ใหญ่กว่าก็เข้ามาแตะสัมผัสเข้ากับข้างแก้มของเขา ดวงตาสีซีดฉายแววตำหนิเขาเล็กน้อย

อะไร.... อย่ามาทำเหมือนกับว่าเขาทำอะไรผิดนะ เป็นคนทำให้คนอื่นว้าวุ่นใจแท้ ๆ 

"เธอกำลังคิดอะไรดวงจันทร์ของฉัน" อีกฝ่ายเอ่ยถาม น้ำเสียงยานคางไม่ได้น่าฟังนักในความคิดของเขา

"อย่ามาเรียกว่าดวงจันทร์นะ นั่นไม่ใช่ชื่อของผม" เขาเอ่ยตอบทันควัน เผลอตัวไปตามนิสัยไม่น่ารักที่มักปรากฏต่อหน้าอีกคน

วอร์ล็อคตาโตเล็กน้อย แต่เขารู้ว่ามันฉายชัดไปด้วยความยินดีและพออกพอใจ ไม่ทราบว่าจะทำหน้าดีใจหาอะไร แฮร์รี่เชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยขณะมองสบตากับอีกคน

"โอ้ งั้นหรือ ฉันนี่เสียมารยาทเสียจริง" วอร์ล็อคกล่าว "ชื่อของฉันคือเดรโก ลูเซียส มัลฟอย ยินดีที่ได้รู้จักอย่างเป็นทางการ" กล่าวพลางขยับมือมาตรงหน้าเขา แฮร์รี่มองตามก่อนจะยื่นมือไปแตะสัมผัสกับอีกฝ่ายอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

"แฮร์รี่... แฮร์รี่ เจมส์ พอตเตอร์ และอย่างที่คุณรู้ ผมเป็นวีล่า"

"และอย่างที่เธอรู้ ฉันเป็นวอร์ล็อค"

คิ้วของแฮร์รี่กระตุก นี่อีกฝ่ายตั้งใจจะกวนกันหรือไง เขาจึงตั้งใจจะก่อกวนอีกฝ่ายบ้าง "ผมคิดว่าคุณชอบผมเพราะว่าผมสวยมาก"

แล้วใครจะไปคิดว่าคนคนนี้ก็ช่างแสนซื่อ ตอบรับคำหน้าตาเฉย

"ใช่ เธอสวยมากจริง ๆ และฉันก็ตกหลุมรักเธอเพราะมัน หรืออย่างน้อยฉันก็คิดอย่างนั้น"

"ฮึ คุณก็เหมือนผู้ชายคนอื่น ๆ ที่ชอบผม รักผม เพราะความเป็นวีล่าของผม" ดวงตาสีมรกตฉายแววเศร้าหมองอยู่เล็กน้อย ใช่ เพราะความงามหมดจดของวีล่าทำให้แฮร์รี่คิดว่าใครต่อใครต่างก็ลุ่มหลงในความงามนี้มากกว่าตัวตนของเขา

ดวงตาสีซีดเปล่งประกาย มันไม่ใช่ประกายไหววูบเหมือนพยายามซ่อนเปลวไฟอย่างทุกที สิ่งที่คุกรุ่นอยู่ภายในเป็นสิ่งที่เขาคาดเดาไม่ได้

"โอ้ เด็กน้อย" วอร์ล็อคส่งเสียงคล้ายเอ็นดูหนักหนา "ฉันไม่คิดว่าจะมีวีล่าคนไหนทำให้ฉันลุ่มหลงขนาดเธอได้หรอก ฉันคิดว่าเธอพิเศษกว่านั้นมาก เพราะเธอคือความรักของฉัน

ฉันอยากให้เธอเชื่อมัน เหมือนที่ฉันเชื่อ"

ถ้อยคำเหมือนประกาศกร้าวทำให้ใจของเขาเต้นตึกตัก เป็นครั้งแรกที่เขาใจเต้นเพราะวอร์ล็อคตรงหน้า แม้ที่ผ่านมาเขาอาจไม่เคยลืมแววตาของอีกฝ่าย แต่ก็ไม่เคยที่หัวใจจะเต้นระส่ำขนาดนี้

หากนี่เป็นเรื่องราวในเทพนิยายล่ะก็ นี่คงเป็นตอนที่นางเอกกำลังตกหลุมรักพระเอก และเรื่องราวของพวกเขาก็คงจะจบแบบมีความสุข

แต่ว่านี่คือชีวิตจริง จะเป็นไปได้หรือที่วีล่ารักกับวอร์ล็อค มันจะจบอย่างง่ายดายดั่งเทพนิยายจริง ๆ หรือไร แฮร์รี่พบว่าตนเองตอบคำถามนั้นไม่ได้ แต่แล้วอย่างไรล่ะอะไรจะเกิดก็ให้มันเกิดไปเถอะ เขาหลบเลี่ยงแล้ว แต่ก็หลบไม่พ้นดั่งคุณพ่อเคยบอกจริง ๆ

เขาเม้มปากจนมันแทบจะเป็นเส้นตรง ยกแก้วโกโก้ที่เย็นชืดเป็นที่เรียบร้อยขึ้นจิบ "ผมจะให้โอกาสคุณ เดรโก ลูเซียส มัลฟอย"

"ทำให้ผมรักคุณ ทำให้ผมรู้จักมัน ทำให้ผมสัมผัสมัน ทำให้ผม.... ขาดคุณไม่ได้ คุณจะทำได้หรือเปล่า"

"ด้วยความยินดี แฮร์รี่ผู้งดงามของฉัน" วอร์ล็อคสัมผัสปลายนิ้วมือเขาอย่างอ่อนโยน ก่อนใบหน้าหล่อเหลาจะจรดริมฝีปากเข้าที่หลังมือคล้ายให้คำสัตย์สาบาน

TBC.