ผมว่าคนเราคิดอะไรได้ดีมากมายเลยครับ เวลาว่าง เวลานั่งเล่น เวลานอนไม่หลับ เพียงแต่ปกติเราไม่ได้จดไว้เวลาคิดถึงมัน ก็เลยผ่านมาแล้วก็ผ่านไป พอจะจำได้บ้างก็จะเป็นเหมือนเคยคิดอะไรดีๆออกแต่ไม่รู้มันคืออะไร 

    บางครั้งการเขียนอาจทำให้เรารู้จักตัวเองมากขึ้น จากความคิดในสมองที่ตีกันไปมาได้เชื่อมโยงก้อนความคิดต่างๆเข้าร้อยเรียงกัน  เหมือนเป็นการทำความเข้าใจกับความคิด กลายเป็นมุมมองของเราในเรื่องต่างๆออกมา

    กระทั่งบางครั้งที่เราอยากจะบอกกล่าวหรือระบายความรู้สึกออกมากับใครซักคน มันคงไม่ง่ายเท่าไหร่ที่จะหาคนมารับฟังเราได้ทุกเรื่องตลอดเวลา แต่การเขียนก็ช่วยได้มาก เช่นใน facebook ถ้ามีคนมาอ่านซักคนก็เหมือนเราได้บอกเล่าเรื่องราวเหล่านั้นออกไป  หรือแม้จะไม่มี ก็ยังมีตัวเราเองที่รับฟังเพราะอย่างน้อยก็มีเราที่อ่านบทความของเราเอง  เราจะได้เป็นทั้งผู้ระบายและผู้รับฟังของตัวเราเอง 

  
   เมื่อเวลาผ่านไป เราได้กลับมาอ่านบทความของเราเหล่านั้น อาจจะสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงของตัวเราเองในด้านความคิด บางครั้งผมก็ยังสงสัยว่าความคิดแบบสมัยเด็กๆที่สนุกกับการวิ่งไล่แตะ ความอยากเป็นหมอเป็นคุณครู มันหายไปตอนไหน ผมเรียกบันทึกเหล่านี้ว่า บันทึกความคิด

    อีกอย่างผมคิดว่ามันก็สนุกดีนะครับเวลาได้ย้อนกลับไปอ่านบทความที่เคยเขียนครั้งก่อน เช่น ตอน ม.6 เหมือนบทความของเด็กคนหนึ่งซึ่งเราอาจลืมไปแล้วว่านั่นคือเราเองที่มีมุมมองในแบบนั้น บางทีก็ตลกการใช้คำ ตลกความเป็นเด็กของมัน เด็กเมื่อครั้งหนึ่งเคยเป็นเราเอง

   บางคนอาจเลือกเขียนลงสมุดบันทึกส่วนตัว แต่สำหรับผม  ผมเลือกเขียนลงโซเชียลเพราะมันสะดวก มันเหมือนได้บอกอะไรออกไปในสังคมด้วยและถ้ามีใครซักคนเข้ามาอ่าน มันก็ทำให้รู้สึกดีด้วยนะครับ และบางทีก็ได้ความคิดเห็นต่างๆมาด้วย 

   ไม่มีอะไรน่ากังวล ว่า จะเขียนรู้เรื่องมั้ย ภาษาที่ใช้ ลำดับการเขียน ความสั้นยาวเนื้อหา แม้กระทั่งชื่อเรื่อง ว่าคนอื่นจะอ่านเข้าใจรึป่าว จะชอบมั้ย เพราะเราไม่ใช่นักเขียนอยู่แล้ว เราเขียนขึ้นมาเพื่อเราเขียนจากคนธรรมดา แค่เขียนเราก็ได้อะไรๆมากแล้ว ส่วนผลต่อมาจะเป็นไงก็เป็นของแถมต่อไป

  ไม่มีอะไรน่ากังวล ว่า จะมีคนอ่านมั้ยเพราะอย่างน้อยก็มีเราแล้วที่ได้อ่านเราเขียน ก็ยังมี เราอ่านเขียน 1 อ่าน 1 ก็เจ๊ากันนะครับ