"พี่ครับ มีเวลาสักครู่ไหมตรับ ผมขอคุยด้วยหน่อยครับ"
"ได้ครับเอก ไปคุยที่ห้องผมก็ได้ครับ" จักรวาลตอบเอกพลซึ่งเป็นลูกน้องที่บริษัท พลันนึกในใจว่า "สงสัยจะมายื่นใบลาออกแน่เลย" จากนั้นเราสองคนก็เดินจากห้องประชุมไปที่ห้องของผม

"พี่ครับ ผมจะขอลาออกครับ"

"นั่นไง ถ้าซื้อหวยก็ถูกไปแล้ว" ผมคิดในใจแล้วถามว่า "จะไปอยูที่ไหนหรือครับ"

"ไปอยู่อีกบริษัทครับ เค้าให้เงินเดือนเพิ่มมากกว่าเดิมครับ"

"ผมเสียใจนะที่ทราบข่าวนี้ คุณเป็นคนที่ผมเห็นว่ามีคุณค่ากับบริษัท มีทางไหนไหมที่ผมจะทำให้คุณเปลี่ยนใจอยู่ทำงานกับบริษัทได้ไหม"

"คงไม่มีครับ ผมตัดสินใจแล้ว"

"ถ้างั้นผมก็อวยพรให้คุณโชคดีในหน้าที่การงาน มีปัญหาอะไรที่ผมช่วยได้อย่าลืมติดต่อกลับมานะครับ ถ้าไปที่ใหม่แล้วไม่เป็นอย่างที่คิดโทรหาผมได้เลยนะครับ"

"ขอบคุณครับ งั้นผมขอตัวนะครับ"

พนักงานอีกคนหนึ่งที่ทำงานอยู่โครงการเดียวกันกับเอกเพิ่งลาออกไปเมื่อเดือนที่แล้ว เพราะโครงการนี้ลูกค้าค่อนข้างใช้งานหนัก และมีปัญหาในการส่งมอบงาน ทำให้โครงการต้องเลื่อนออกไป

ยังไม่ทันที่เอกจะเดินพ้นประตูห้อง เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

ผมยกหูโทรศัพท์ขึ้นแล้วพูดออกไป "สวัสดีครับ ผม 'จักรวาล' พูดครับ"

"สวัสดีครับคุณจักรวาล ผม 'ประวีร์' จากบริษัท ทีน่า เอ็นเตอร์ไพรซ์ นะครับ ผมมีเรื่องจะสอบถามคุณจักรวาลเรื่องของโครงการระบบการขายที่ทางบริษัทคุณมาติดตั้งให้ที่บริษัทผม ตอนนี้ผมทราบว่าโครงการมีการล่าช้า เนื่องจากพนักงานของคุณลาออกไป ตอนนี้ผมอยากให้คุณหาคนมาทำงานให้เสร็จเรียบร้อยตามหมายกำหนดการ ถ้าไม่เช่นนั้นผมจะต้องออกจดหมายเตือน และทำการปรับตามที่ระบุในสัญญา"

"ครับคุณประวีร์ ผมทราบปัญหานี้แล้ว กำลังแก้ไขให้อยู่ครับ ..." ไม่ทันที่ผมจะพูดให้จบคุณประกานต์ก็พูดกลับมา

"ผมไม่รู้ว่าคุณจะทำอย่างไร แต่ถ้าไม่เสร็จตามกำหนดบริษัทคุณโดนค่าปรับแน่ครับ ยังไงผมขอให้คุณเข้ามาประชุมกับคณะกรรมการที่บริษัทผมวันพรุ่งนี้ตอน 9 โมงตรงนะครับ ขอบคุณครับ"

คุณประวีร์วางสายไปก่อนที่ผมจะได้ยืนยัน หรือปฏิเสธ แต่จะเป็นโชคดีหรือโชคร้ายไม่ทราบที่พรุ่งนี้เช้าผมไม่มีนัดพอดีจึงสามารถเข้าไปอธิบายสถานการณ์ของโครงการได้ ผมคงจะยังไม่แจ้งให้คุณประวีร์ทราบเรื่องการลาออกของเอกพลที่ทำงานอยู่ในโครงการนี้ด้วย

พอวางสายโทรศัพท์ ความคิดก็วิ่งพล่านหาทางแก้ปัญหา ทั้ง ๆ ที่ผมรับทราบปัญหานี้มาเมื่อสัปดาห์ก่อนแล้ว และก็ยังหาทางออกไม่ได้ คืนนั้นผมครุ่นคิดแต่จะหาทางออกให้กับปัญหานี้ ถ้าเรารับคนเพิ่มก็คงต้องใช้เวลาอย่างน้อยอีก 1 เดือนกว่าคนใหม่จะเข้าทำงาน ถ้าเราหมุนเวียนพนักงานที่มีอยู่ ก็คงต้องใช้เวลาฝึกอีกอย่างน้อยเดือนถึง 2 เดือน จะไปจ้างบริษัทข้างนอกมาช่วยทำก็พยายามโทรติดต่อมาทั้งวันแล้วไม่มีใครว่างเลย เฝ้าคิดวนเวียนจนเพลีย ก็ยังหาทางออกไม่ได้ เวลาล่วงไปเกือบตี 2 แล้ว ก็ยังไม่ง่วงสักที แต่คงต้องนอนแล้วเพราะพรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้าเข้าไปประชุมกับลูกค้า คืนนี้คงหาทางออกไม่ได้ ก่อนจะเข้านอนผมไม่ลืมที่จะไปหยิบยาแก้ปวดมากิน เพื่อจะไม่ให้ปวดหัวในตอนเช้า ทั้งทั้งที่เพื่อนที่เป็นแพทย์เคยบอกไว้ว่า กรณีอย่างนี้ให้หยิบเม็ดแป้งมากินแทนก็ได้ เพราะให้ผลไม่ต่างกัน มันต่างกันแค่ความรู้สึกทางใจเท่านั้น กว่าขะข่มตาหลับได้ก็คงจะเกือบจะเช้า แม้ว่าจะไม่ได้ลืมตามาดูนาฬิกาแต่ก็ได้ยินเสียงร้านขายข้าวหมูแดงข้างบ้านตื่นมาเตรียมของเพื่อให้คนมาซื้อไปตักบาตร

"สรุปว่าคุณจักรวาลจะหางทางแก้ไขที่เป็นรูปธรรม นำมาเสนอกับคณะกรรมการอีกครั้งต้นสัปดาห์หน้านะครับ และหวังว่าผมจะได้รับข่าวดี ขอบคุณครับ"

นี่คือประโยคสุดท้ายจากการประชุมคณะกรรมการโครงการ หลังจากผมเข้าไปเจรจาขอผลัดผ่อนโดยก็ยังไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร ออกจากห้องประชุมที่บริษัทลูกค้าตอนเที่ยง วันนี้เป็นวันศุกร์ปลายเดือน พอขับรถออกมาก็มาเจอกับรถติด เลยเช็คตารางนัดในมือถือเห็นว่ามีประชุมภายในบริษัทกับแผนกบัญชีตอนบ่ายสาม วันจันทร์หน้าเป็นวันหยุดราชการ ผมตัดสินใจไม่กลับเข้าออฟฟิส จะหลบไปหาที่พักใจที่บ้านพักที่ต่างจังหวัดช่วงสุดสัปดาห์นี้ จึงกดโทรศัพท์มือถือโทรไปหาเลขาฯ

"มณีครับ วันนี้ผมไม่เข้าบริษัทแล้วนะครับ ฝากเลื่อนประชุมกับเหน่งฝ่ายบัญชีออกไปเป็นสัปดาห์หน้านะครับ วันนี้ผมไม่กลับเข้าออฟฟิสแล้ว มีอะไรติดต่อทางมือถือหรือไลน์นะครับ" ผมบอกมณีนุช ผมชอบเรียกเธอว่ามณี ในขณะที่ตัวเธอเองและเพื่อน ๆ เรียกเธอว่านุช

"ค่ะ เดี๋ยวนุชแจ้งพี่เหน่งให้นะคะ พี่จักรเป็นอะไรรึเปล่าคะ เสียงดูไม่ค่อยดี" มณีนุชตอบกลับ

"ไม่เป็นอะไรครับ" ผมตอบพลางนึกในใจว่าก็นอนแค่สองชั่วโมงกว่าเองนี่นา บ่ายวันนั้นผมกลับบ้านจัดสัมภาระ นอนงีบหลับสักครู่แล้วบึ่งรถไปบ้านตากอากาศ บ้านหลังนี้ผมซื้อไว้เพื่อมาพักผ่อนช่วงสุดสัปดาห์เพราะไม่ไกลจากกรุงเทพฯ มากนัก ตั้งอยู่ริมแม่น้ำ บางครั้งเพื่อน ๆ ก็แวะมาสังสรรค์กันเพราะมีศาลาริมน้ำ บรรยากาศดี ฝั่งตรงข้ามเป็นต้นไม้ใหญ่ผสมกับต้นไผ่ ผมซื้อเรือคายัคไว้สามลำเผื่อหลาน ๆ จะแวะมาพัก จะได้พายเรือเล่นได้ ด้วยความที่ผมเป็นโสดอยู่คนเดียวจะไปไหนมาไหนก็สะดวกคล่องตัว จึงทำให้ผมคุ้นเคยกับการอยู่เงียบ ๆ คนเดียว บ้านพักหลังนี้จึงเป็นที่ที่ผมไปเป็นประจำแม้ว่าช่วงหลัง ๆ นี้งานจะเยอะจนไม่ได้มีเวลาแวะไปเท่าไหร่