มันเป็นเรื่องราวที่เราอยากจะเล่า แต่อยากให้เข้าใจ... 

การที่เราตีความบางสิ่งเป็น "กลิ่น"  มันไม่ได้หมายความว่าเรา "ป่วย" 

-------------------

เมื่อต้นปี2018 เราได้กลับมาจากสถานที่หนึ่่ง เราไม่ขอเรียกว่าบ้าน แต่ขอเรียกว่า"ดาร์" ละกัน 

"ดาร์" หรือ "ดาร์จีลิ่ง" คือเมืองท่องเที่ยวในรัฐเวสต์เบงกอลของประเทศอินเดีย ติดกับประเทศเนปาลและภูฐาน ดาร์เป็นเมืองบนเขาที่เย็นตลอดปี ในช่วงฤดูฝน...ไม่สิ ฤดูร้อน บางวัันคุณอาจจะมองไม่เห็นดวงอาทิตย์เลยในบางวัน  

-----------------

เรายังจำกลิ่นเย็นๆของหมอกในช่วงเดือนเมษายนได้ดี กลิ่นดินที่อับชื้นเพราะโดนไอน้ำจากหมอกได้ดี ถือว่าFirst Impressionไม่ได้แย่ ถ้าตัดความคิดว่าที่นั่นคืออินเดีย

กลิ่นแปลกประหลาดที่ไม่เคยได้กลิ่นที่ไทยโชยออกมาจากตัวของโฮสผู้หญิง ประหลาดแต่สวยงาม กลิ่นของแกงร้อนๆในหม้ออาหารของมื้อกลางวัน ยังจำได้ว่าใจเต้นไปกับมันเท่าไหร่ พอเราเดินเข้าไปในห้องครัวก็เจอกับกองมันสัมปะรังที่วางอยู่บนพื้นในจำนวนที่.... น่าจะพอสำหรับสองเดือน และเป็นครั้งแรกที่ได้กลิ่นจริงๆของมันสำปะรัง 

แม้จะยังคิดถึงบ้านที่เคยอยู่ แต่กลับมีช่วงที่หลงลืมความเศร้าไปเพียงเพราะได้กลิ่นหอมของแป้งทอดที่โฮสทำให้กิน 

จากความประหลาดใจก็แปลเปลี่ยนเป็นความวางใจ 

กลิ่นที่ผูกพันธ์ที่ดาร์ มันยากจะลืมจริงๆ

กลิ่นของห้องเรียนไม้ที่มีนักเรียนเกือบสี่สิบคนต่อห้อง กลิ่นของหนังสือเรียนที่ไร้สีสัน กลิ่นของยูนิฟอร์มที่มักจะโดนล้อเพียงเพราะใส่เอี๊ยมสีฟ้า กลิ่นของความชื้นตรงทางเดินระหว่างไปห้องพักครู กลิ่นของพื้นปูนเปล่าในช่วงระหว่างทานข้าวเที่ยง หรือจะเป็นกลิ่นของชอล์คในที่ลบกระดานระหว่างโดนทำโทษ

มันยากที่จะลืมจริงๆ 

และกลิ่นของห้องเรียนที่ว่างเปล่าในวันสุดท้ายในฐานะของเด็กนักเรียนที่โรงเรียนนั้น

ไม่มีกลิ่นของน้ำตาในวันสุดท้ายที่นั่งอยู่ในห้องเรียน ไม่มีกลิ่นของเพื่อนๆในห้อง มีเพียงแค่กลิ่นที่อับชื้นของห้องพร้อมที่เรายืนอยู่ ก่อนจะโดนภารโรงไล่ออกจากห้อง เราจดจำกลิ่นพวกนั่นไว้ให้ได้มากที่สุดเท่าที่คนคนหนึ่งจะทำได้

วันสุดในดาร์ เราตื่นขึ้นพร้อมกับกลิ่นของชานมที่ลอยขึ้นมาจากห้องครัว และกลิ่นธูปที่ลอยออกมาจากห้องพระ เราเปิดตู้เสื้อผ้าเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะลงไปเปิดห้องนอนของเด็กอีกสามคน ห้องที่มืดเพราะม่านไม่ได้เปิด กลิ่นของขนมที่กินไม่หมด

"เราจะจดจำสิ่งหนึ่งได้นานแค่ไหน?"

เราสูดหายใจกับกลิ่นของรุ่นน้องก่อนจะเดินขึ้นรถเพื่อออกไปจากดาร์ 

มันใจหาย ไม่เสียใจ

แต่คิดถึง

กลิ่นสุดท้ายที่ได้กลิ่นคือกลิ่นเครื่องเทศของประชาชนในประเทศนั่น