side story : Sunflower
Lee Juyeon x Ju Haknyeon ft. Kim Sunwoo
base on #พาโบยองคยู
------------------------------------
ในอ้อมกอดของอีจูยอนมีช่อดอกไม้
ดอกทานตะวันสีเหลืองสดใส
เหมือนรอยยิ้มใครบางคนที่เป็นเจ้าของมัน
รอยยิ้มที่จูยอนตกหลุมรักตั้งแต่แรกเห็น
**
"อะ เอาไป"
จูยอนเลิกคิ้วมองช่อดอกไม้ที่ถูกยัด.. ใช่.. ถูกยัดใส่มือเขาอย่างแรงด้วยฝีมือของไอ้เด็กตัวเตี้ยที่ยืนทำหน้าบอกบุญไม่รับตรงหน้า
เขาหัวเราะ ก้มมองดอกทานตะวันสีเหลือง สดใสเหมือนรอยยิ้มของจูฮักนยอนหากว่าอีกฝ่ายยิ้มออกมา
วันนี้เป็นวันจบการศึกษาของชั้นมัธยมปลายปีสุดท้าย
วันจบการศึกษาของเขาและเพื่อนร่วมชะตากรรมอีกนับร้อย ความจริงพิธีจบไปตั้งแต่เช้าแล้ว หลายคนทยอยกลับจนตอนนี้ในห้องเรียนที่เคยเต็มไปด้วยผู้คนเหลือเพียงจูยอนที่ยังคงนั่งเช็ครูปในกล้อง DSLR ตัวโปรดของตนเองเงียบๆ จนกระทั่งฮักนยอนวิ่งพรวดพราดเข้ามาเมื่อไม่กี่นาทีก่อนพร้อมดอกไม้ในมือ
จูยอนได้รับดอกไม้มากมายจนเต็มโต๊ะ ยังไม่นับของขวัญจากเพื่อนสนิท คนรู้จัก รวมไปถึงคนในชมรมทั้งสองชมรม เพราะว่านอกจากเขาจะอยู่เป็นสมาชิกให้กับชมรมวิ่งเพื่อแม่แล้ว อีจูยอนยังทำงานอย่างกับทาสให้กับชมรมโสตอีกด้วย
แต่ให้พูดความจริง.. ช่อดอกทานตะวันของฮักนยอน กลับเป็นช่อดอกไม้ที่เขารออย่างใจจดจ่อที่สุด
"ขอบใจ ไอ้อ้วน"
"ตบปากเลยนะพี่มึง"
นอกจากจะพูดจาไม่เพราะยังถลึงตาใส่เขาอีกแหนะ
"เอ๊า ก็มึงอ้วนจริงหนิ เห็นบอกจะลดตั้งแต่พี่ซังยอนจบ จนปีนี้กูจบแล้วยังไม่ลดลงซักกิโลเลย"
ฮักนยอนเบ้ปาก "ปากแบบนี้เอาดอกไม้คืนมาเลย"
"เรื่องไรล่ะ"
"งั้นก็พูดดีๆกับน้องหน่อย"
"ดีๆ"
"อะ กวนตีนไปอีก"
จูยอนหัวเราะชอบใจพร้อมกับเอื้อมมือหวังจะขยับไปยีหัวกลมๆสีน้ำตาลแดงนั้น อีกฝ่ายไหวตัวหลบทัน เลยกลายเป็นเหมือนสงครามการแตะเนื้อต้องตัวระหว่างพวกเขาสองคน
แน่นอนว่าความเร็วระดับฮักนยอนน่ะ ไม่เคยสู้เขาที่ไวกว่าได้หรอก
"หัวยุ่งหมดแล้วว้อย!"
"เอ็นดูไง เอ็นดู"
"พอเล๊ยยยยยย"
"ยิ้มให้กูก่อน แล้วกูจะหยุด"
ฮักนยอนฉีกยิ้มแบบขอไปทีให้แก่จูยอนและเรียกเสียงหัวเราะลั่นออกมาได้อีกครั้ง คนโตกว่าจำยอม ดึงมือกลับมาไว้ข้างกายพร้อมกับยิ้มกว้าง เขายืนมองเด็กที่ใช้มือจัดทรงผมตัวเองให้เข้าที่ด้วยสายตาเอ็นดู สลับกับมองช่อดอกไม้ในมือ
"มาช้าขนาดนี้ มึงเอาดอกไม้ให้คนอื่นทันไหมเนี่ย"
อดเอ่ยถามไม่ได้เมื่อนึกถึงเพื่อนสนิทอีกสามคนที่ทิ้งเขาไว้ห้องคนเดียวแล้วกลับไปกับเด็กๆของพวกมันโดยให้เหตุผลว่าอยากฉลองกันเป็นคู่ๆตั้งแต่เมื่อเกือบยี่สิบนาทีก่อน
"คิดว่าทันมั้ง แบ่งให้ซอนูเอาไปให้ด้วย ผมก็รีบวิ่งมาหาพี่มึงเนี่ย"
ทันทีที่ได้ยินชื่อของใครอีกคน จูยอนลดรอยยิ้มลงเล็กน้อยโดยที่ฮักนยอนไม่สังเกตเห็น
"อ่อ มากับซอนอูเหรอวะ"
"อือ มันไปรับอ่ะ"
"แสดงว่านี่ก็รอมันมารับ?"
"อือฮึ"
จูยอนพยักหน้ารับรู้ขณะมองอีกฝ่ายหยิบเครื่องมือสื่อสารขึ้นมา "พูดถึงก็ส่งข้อความมาเลย"
เขาผ่อนลมหายใจ ลดช่อดอกไม้ที่ถือเอาไว้วางลงบนโต๊ะพร้อมกับขยับกายเข้าไปใกล้คนที่กำลังกดนิ้วลงไปบนหน้าจอทัชสกรีนยุกยิก แอบมองบทสนทนาอย่างถือวิสาสะในเมื่อฮักนยอนก็ไม่ได้มีท่าทางปิดบังไม่ให้เขาใส่ใจแต่อย่างใด
จูยอนใช้โอกาสนั้นลอบมองเสี้ยวหน้าของรุ่นน้องที่รู้จักกันมากนานกว่าสามปี แก้มของฮักนยอนยังคงกลมเหมือนเดิม ดวงตาเป็นประกายสดใสจดจ่อกับบทสนทนาในโปรแกรมแชท ริมฝีปากที่เผยอออกตามความเคยชินเมื่อเจ้าตัวให้ความสนใจอะไรสักอย่างอยู่
ภาพที่จูยอนเห็น.. คือทั้งหมดที่จูยอน... ชอบ...
"ฮักนยอน"
เขาเรียกเจ้าของชื่อเสียงเบา และใบหน้านั้นก็หันกลับมา ใกล้จนแทบหยุดหายใจ และใกล้จนได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองเต้นแรงอย่างทุกทีที่จูยอนเข้าใกล้อีกฝ่าย
แต่ต่อให้ใกล้แค่ไหน มันก็ยังคงไกลมากเกินกว่าฮักนยอนจะรับรู้
"ว่า?"
ฮักนยอนเลิกคิ้วมองกลับมา ทำตากะพริบปริบๆ
หัวใจของอีจูยอนชักจะทำงานหนักเกินไปแล้วว้อย!
"เปล่า"
"เอ๊า แล้วเรียกเพื่อ"
"กูอยากเรียกเฉยๆ"
"ชิ"
เด็กน้อยจิปากแล้วหันไปสนใจโทรศัพท์ตัวเองตามเดิมเมื่อมันยังมีแจ้งเตือนจากซอนอูรัวๆตามเดิม
จูยอนเงียบไป...
ใครๆก็รู้ถึงความสัมพันธ์ของทั้งสองคนนี้ ถึงแม้ฮักนยอนจะไม่เคยเอ่ยปากออกมาให้รู้ชัดๆว่ากำลังคบหาอยู่กับเด็กคนนั้น แต่ก็นั่นแหละ ใครๆก็รู้
และเพราะรู้...
จูยอนเลยไม่เคยพูดอะไรออกไปเลยแม้แต่นิด
"ฮักนยอน"
แล้วถ้าหากลองพูดอะไรออกไปบ้างล่ะ?
"อะไรของพี่มึงเนี่ย"
"กู..."
เขาจะสามารถยื้อฮักนยอนได้ไหมนะ...
"กู???"
"กู..."
"?"
"กู..."
"สองจูทำไรกัน"
เสียงทุ่มจากหน้าห้องทำให้คนสองคนที่กำลังมองหน้ากันอยู่หันไปมองตรงตำแหน่งประตูห้องเรียน
คิมซอนอูในชุดลำลองง่ายๆยืนอยู่ตรงนั้นก่อนสาวเท้าเข้ามาใกล้ๆ
และเป็นจูยอนที่ตอบออกไปก่อน
"กูแค่ใส่ใจแชทของมึงกับไอ้อ้วนนี่อยู่"
"อ่อ.. เออเรียนจบแล้ว ยินดีด้วยพี่"
"เออ ขอบใจ"
แล้วซอนอูก็หันไปหาคนที่ยืนอยู่ตรงกลาง "จะกลับยัง"
ฮักนยอนพยักหน้ารับ
"อือกลับๆ"
"แล้วพี่มึงอ่ะ จะกลับตอนไหน"
จูยอนยักไหล่
"กูขอเช็ครูปอีกนิด เดี๋ยวก็กลับ"
"กลับพร้อมพวกผมปะ เดี๋ยวหาว่าทิ้งไว้คนเดียวอีก" ฮักนยอนเอ่ยถาม และคนโตกว่าก็เลือกส่ายหน้าแทนคำตอบ เอ่ยปฏิเสธไปเพื่อยืนยันว่าเขาโอเคที่จะอยู่ต่อเพียงคนเดียวจนกระทั่งเด็กสองคนยินยอม
"กลับกันดีๆล่ะพวกมึง"
"เดี๋ยวข้อความไปกวน"
"ไม่ต้องก็ได้มั้ง กูรำคาญมึงมากเนี่ย"
"ชิ"
จูยอนหัวเราะเมื่อเห็นฮักนยอนหน้ามุ่ย
เขาเดินมาส่งทั้งสองคนตรงโถงทางเดินพร้อมกับโบกมือลาเมื่อคนตัวเล็กกว่าโบกมือให้พร้อมกับเอ่ยสัญญาดิบดีว่าจะรีบทักมาก่อกวนทันทีที่ถึงบ้าน
จูยอนล่วงมือเข้าในกระเป๋ากางเกง นึกขัดใจที่โดนขัดจังหวะเมื่อครู่อยู่นิดหน่อย ถ้าไม่ติดว่าเขาสังเกตเห็นคนสองคนที่กำลังเดินห่างจากตัวไปเรื่อยๆจับมือกันอยู่
หัวใจของเขากลับมาเต้นช้าลงจนเป็นปรกติ แม้จะรู้สึกปวดหนึบอยู่เล็กน้อย จูยอนกลับไม่ได้รู้สึกแย่มากอย่างเคย เขารู้ว่าอย่างไรตัวเองคงเป็นได้เพียงแค่นี้
และในเมื่อคิมซอนอูสามารถดูแลคนของเขาได้เป็นอย่างดี แถมจูฮักนยอนมีความสุข
เท่านั้นมันก็เพียงพอแล้วที่จูยอนจะเป็นฝ่ายเก็บความรู้สึกเหล่านี้เอาไว้
จูยอนยิ้มกับตัวเอง
บางที.. การให้มันเป็นความทรงจำที่งดงามในชีวิตมัธยมปลาย
ก็น่าจะเพียงพอแล้ว...
**
ในอ้อมกอดของอีจูยอนมีช่อดอกไม้
ดอกทานตะวันสีเหลืองสดใส
เหมือนรอยยิ้มใครบางคนที่เป็นเจ้าของมัน
รอยยิ้มที่จูยอนตกหลุมรักตั้งแต่แรกเห็น
เพียงแต่เขาไม่มีโอกาสได้ครอบครอง
เพราะอีจูยอนไม่ใช่ดวงอาทิตย์ ที่ทานตะวันจะหันมอง...
END
or TBC?
-------------------------------
ถึงมันจะดูแปลกๆแต่อดเขียนออกมาไม่ได้จริงๆค่ะ
ยอมรับว่ารู้สึกผิดหน่อยๆที่ในพาโบยองคยูเป็นซอนฮักแต่เราดันชอบความตีกันของสองจู
แงงงงงงงงงงงงงงงงงงง T v T
ขอโทษไรท์จริงๆนะคะ ฮุก ยอมรับผิดแต่โดยดี
ด้วยความคันมือ และเคยคุยกับไรท์เมื่อนานมาซักพักแล้ว
เลยได้โอกาสลองเขียนไซด์สตอรี่ขึ้นมา อาจจะตรงใจบ้างไม่ตรงใจบ้าง ต้องขอโทษจริงๆค่ะ
; v ; แต่เราจะยัดเยียดความดราม่าให้พี่จูอย่างเกรี้ยวกราด!
กร๊ากกกกก
ปล. ไม่รู้ว่าจะมีใครสังเกตไหม ที่เราใช้เป็นดอกทานตะวัน ด้วยอีกเหตุผลที่นอกจากฮักนยอนสดใสแล้ว ชื่อของอู ภาษาอังกฤษเขียนว่า SUNwoo ค่ะ♡ : ซอนอูก็คือพระอาทิตย์ที่ดอกทานตะวันมักจะหันไปหา ._. ยิ่งเขียนยิ่งหน่วงแหะ...
ขอบคุณที่กดเข้ามาอ่านนะคะ
รชว.
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in