คือเรื่องที่ชอบก็คงไม่ต้องบรรยายอะไรมาก เพราะว่าก็คงเหมือนๆคนอื่นมั้งๆ เดา 5555 ทีนี่เราจะอยากแชร์ส่วนที่รู้สึกขัดแย้งเล็กน้อย เช่น เรื่องที่นาฮีโดสอนลูกว่าพ่อของนาฮีโดบอกว่าคนเราจะเติบโตเป็นขั้นบันไดและถามลูกว่ายังเล่นบัลเลต์ด้วยความสนุกหรือคำชม ถ้าเพราะคำชมจะเลิกก็ได้  คือเราเห็นด้วยนะที่เขาสอนลูกแบบนั้น พูดให้ลูกคิดและกลับไปถามตัวเอง แต่มันก็สะท้อนความคิดของตัวละครนิดหน่อยนะ คือภาพสะท้อนของโกยูริมคือบ้านจนอะ การเล่นกีฬาเป็นการขยับชนชั้นของตัวเองได้เลยนะ เอาจริงๆมันก็ไม่ได้เป็นเฉพาะในเกาหลีนะ ในหลายๆประเทศเด็กบางคนเข้าสู่วงการกีฬาเพราะจะได้รับทุนการศึกษา ชื่อเสียง สปอนเซอร์ มันไม่ได้มีแค่คำชมอย่างเดียว

ส่วนนาฮีโดก็คือบ้านมีเงินอะ เข้าวงการฟันดาบด้วยเพราะพ่อพาไปลองเล่นที่ฝรั่งเศสงี้ มันต่างกันมากนะกับโกยูริม คือเราไม่ได้บอกว่าโกยูริมเขาไม่ได้รักกีฬาฟันดาบนะ เขาก็คงรักมากอะ แต่ด้วยมีเรื่องฐานะทางบ้านเข้ามาเกี่ยวข้อง ความหวังและความฝันของโกยูริมก็คงกดดันเขาหนักมาก มันอาจจะกลายเป็นหน้าที่เขาต้องแบกเพื่อครอบครัว เพื่อพ่อที่ทำงานหนักขับรถทั้งวัน เพื่อแม่ที่ต้องเปิดร้านอาหาร

ส่วนอีกประเด็นที่หนังนำเสนอมาได้หน้าสนใจคือเรื่องbeauty privilege ของโกยูริม ที่นักข่าวพูดว่า นาฮีโดคือตัวปั่นป่วน ใครๆก็เอาใจโกยูริม เพราะเด็กเหรียญทองนานาชาติและสวยกว่า มันแบบน่าเจ็บปวดแทนนาฮีโดมากๆเลยนะ คือในเรื่องที่เป็นข้อกังขาว่าตัดสินพลาดรึไม่ เอาจริงๆเรื่องนี้ก็เป็นความผิดของสังคมและวงการข่าวเลยนะ ที่ไปไฮท์ไลท์ประเด็นอื่นนอกเหนือจากวิธีการตัดสินและผลการตัดสิน สังคมจะวิจารณ์ก็ได้ตามสะดวก แต่คนในสังคมเองก็มักไบแอสเพราะเรื่องพวกนี้ และนักข่าวคือตัวแปรที่ทำให้เรื่องมันเอนเอียงไปทางอื่น

พ่อของโกยูริมพูดดีมากเลยที่บอกว่าให้เลิกยึดติดกับพ่อแม่เถอะ ให้ฟันดาบเพื่อตัวลูกเองซึ่งพูดคล้ายๆนาฮีโดเลย แต่สิ่งที่โกยูริมพูดมันก็คือสิ่งที่เกิดขึ้นจริงๆกับเด็กบ้านจนอะ โกยูริมจะคิดว่าไม่ได้ฟันดาบเพื่อพ่อแม่ก็ไม่ผิดนะ แต่เด็กบางคนก็รู้สึกและรับรู้ได้ถึงปัญหาทางบ้านอะ บวกด้วยการถูกปลูกฝังบางอย่างมา เช่นการทดแทนบุญคุณ มันก็อาจจะยากที่จะปล่อยพันธะเหล่านี้ออกจากชีวิต มันเป็นปัญหาเชิงโครงสร้างเลยนะในสิ่งที่ละครถูกถ่ายออกมาแบบซ่อนรูปที่เราดูแล้วเอากลับไปคิดอะ มันก็จะมองเห็นว่ามันเจ็บปวดสำหรับเด็กที่ฐานะทางบ้านไม่ดี