เคยรู้สึกเหมือนเป็นมนุษย์คนเดียวบนดาวเคราะห์ที่แสนไกลมั้ย
ความรู้สึกที่เกิดขึ้น..... มันเคว้งคว้าง ว่างเปล่า และเหงา
?
เราใช้ความพยายามอย่างมากที่จะดีดตัวเองออกจากดาวเคราะห์นี้
แต่ยิ่งพยายามเท่าไร แรงโน้มถ่วงของดาวเดียวดายดวงนี้กลับเยอะขึ้น
"ยิ่งพยายาม ก็ยิ่งเหงา"
ไม่มีใครอยากเหงาหรอกนะ....
เมื่อไรที่เหงา เหมือนว่าเวลาก็จะเดินช้าลงเรื่อยๆ
"ความเหงา" "ความว่างเปล่า" ก็จะเข้ายึดพื้นที่ของความทรงจำที่ซ่อนไว้
?
ถึงจะพยายามยิ้ม หัวเราะ และร่าเริงขนาดไหน
ความว่างเปล่าก็ขยายเป็นวงกว้างอยู่ดี
ได้แต่สงสัยว่า เมื่อไรกันนะ ที่พื้นที่ว่างเปล่านั้นจะถูกเติมเต็ม
หรือว่าดาวเดียวดายดวงนี้ จะมีแค่เราคนเดียว
หรือเราควรจะชินกับความเหงา และความว่างเปล่าได้แล้ว
?
เราอาจถูกกำหนดมาให้อยู่บนดาวเดียวดายดวงนี้ตลอดไปก็ได้
ที่นี่อาจเป็น safe zone ที่เรามั่นใจได้ว่าจะไม่มีอะไรมาทำร้ายเราได้
ชีวิตอาจกำลังสอนให้เราหาความสุขจากความเหงาที่มีอยู่
..............
"ทุกอย่างจะดีขึ้น"
:)
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in