เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
otherssean and his nightmares
(Ulrich Nielsen x Jonas Kahnwald) ; I forgot how good it felt to be held by you
  • Title : [Drabble] I forgot how good it felt to be held by you |เกือบลืมไปเลยว่าอ้อมกอดของคุณอบอุ่นแค่ไหน

    Author :  Sean

    Pairing : Ulrich Nielsen x Jonas Kahnwald

    Rating : No Rate

    Fandom #DarkNetflix


    แถมเพลงจ้า


    อันนี้เป็นแดรบเบิ้ลสั้นเว่อๆ อ่านแล้วคงอยากตีหัวคนเขียนแล้วด่าว่าสั้นขนาดนี้มึงเอามาลงทำไม555555 แต่อย่าทำเก๊าเลย มันมาได้แค่นี้จิงๆ พยัมเข็นสุดๆแร้ว เลิฟยูน้า มาชิปด้วยกันเย้อๆเผื่อมีแรงเขียนคู่นี้อีก /คนอ่านบอกเขียนแค่นี้กูเลิกชิปแม่งละไอ้สัส5555555555555555555

    แดรบเบิ้ลนี้ไม่มีสปอยล์ ไม่ต้องห่วงคร่ กะเอาหน่วงอย่างเดียว


    สุดท้าย enjoy และคอมเมนท์ฟิคได้ที่ #seanfic คร้าบ











              อ้อมกอดที่คุ้นเคย..สัมผัสที่อบอุ่น- แทบจำไม่ได้

     


    เกือบลืมไปเลยว่าอ้อมกอดของคุณอบอุ่นแค่ไหน

     



    ฝ่าเท้าที่เหยียบย่ำบนพื้นพรม  ก้าวเป็นจังหวะเต้นรำ  คนที่อยู่ในอ้อมแขนเพียงแค่ สวมกอด

     


    นานเหลือเกิน..คุณจากไปนานเหลือเกิน

     



    กลิ่นดินจางๆ...เขาซบศีรษะลงที่บนแผ่นหน้าอกของคนที่สูงกว่า  รับรู้ได้ถึงสัมผัสจากจุมพิตที่ประคมจูบลงบนเรือนผม

     


    ผมคิดถึงคุณ

     



    ฝ่ามือกว้างมอบสัมผัสที่อ่อนโยน  ศีรษะเล็กเงยขึ้นเพื่อมองคนตัวสูงซึ่งตนสวมกอดอยู่

     



    นัยน์ตาสีมรกตสะท้อนความทรงจำระหว่างเรา

    หยดน้ำที่เอ่อล้นขอบกำแพงเริ่มรินไหล, เมื่อรอยยิ้มของเขาปรากฏ

     



    หากแต่ภาพทั้งหมดคงเป็นแค่ภาพลวงตาเป็นภาพที่โยนาสวาดเอาไว้ในความฝัน ถูกฝังลึกด้วยมหาสมุทรแห่งน้ำตา  เมื่อเขาคนนั้นไม่เคยแม้แต่จะกลับมา, ไม่มีแม้แต่คำบอกลา...

     


              “คุณเป็นแค่ความฝันของผมใช่ไหม

     


              ถ้าใช่.. ผมขอไม่ตื่นขึ้นมาอีกเลยได้ไหม

              ขอมีคุณอยู่แบบนี้ตลอดไปเลยได้ไหม

     



              หยุดร้องไห้ได้แล้ว..”  ฝ่ามือเย็นเยียบคู่นั้นประคองใบหน้าเปื้อนน้ำตา  “..เธอกำลังจะทำให้ฉันร้องไห้ตามนะ

     


              “ฮึก--”

     


              “ฉันคงต้องไปแล้ว

     


              ไม่ไปไม่ได้เหรอ”

     



              ศีรษะสั่นไปมาเล็กน้อย  ฝ่ามือคู่เดิมวางซับคราบน้ำตาบนแก้มของคนตรงหน้าแบบที่เคยทำ



              ฉันจะคิดถึงเธอ…”



              เขาบอกอย่างนั้น- พร้อมกับร่างกายของเขาที่ค่อยๆเลือนหายไป

     

     



              เสี้ยววินาทีที่เอื้อมไขว่คว้า หรือเสี้ยวนาทีที่ต้องบอกลาเป็นครั้งสุดท้าย..

     


              กลับกลายเป็นเพียงแค่สายลมที่พัดผ่านไปพร้อมกับกาลเวลา  หลงเหลือไว้เพียงแค่ความว่างเปล่าที่ถูกทิ้งไว้ให้กัดกินหัวใจของคนที่ยังอยู่

     

Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in