Title: Foolish Love | หลอกฝัน…

Author:  Sean

Pairing: Lt. Hank Anderson x Connor (#60)| #HankCon

Fandom: Detroit: Become Human (PS4)

Rating: Rated 18+

warning!

: เป็น sex android au นะคะ และเตรียมตับ เตรียมไต เตรียมหัวใจให้ดีๆ

ติชม คอมเมนท์เป็นกำลังใจได้ที่ #seanfic ฮะ

กว่าจะรู้ตัวอีกทีผู้หมวดแอนเดอร์สันก็ถูกพา (+ลากแกมดึง) ให้เข้ามาอยู่ในห้องส่วนตัวเป็นที่เรียบร้อย

ที่เป็นแบบนั้นคงไม่ใช่เพราะสถานการณ์บังคับ แต่เป็นเพราะถ้อยคำช่างจ้อที่ออกมาจากริมฝีปากพลาสติกตรงนั้น เลยทำให้ผู้หมวดวัยกลางคนไม่สามารถละสายตาไปจากหุ่นนั่นได้เลย

“ให้ผมถอดให้คุณเลยไหมครับ” เป็นเจ้าหุ่นที่เอ่ยถาม เมื่อจบหัวข้อบทสนทนา (ที่ถูกยกขึ้นมาพูดพอเป็นพิธี) เรียบร้อยแล้ว

ผู้หมวดแอนเดอร์สันอึกอัก– เขามองเจ้าหุ่นที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาพร้อมกับรอยยิ้ม “เอาจริงเหรอ?”

คอนเนอร์พยักหน้าก่อนจะขยับเข้าไปนั่งคร่อมอยู่บนตักของผู้หมวดท่าทางเลิ่กลั่ก, ไม่ถามและไม่รอคำตอบจากอีกฝ่าย แขนสองข้างก็โอบล้อมรอบลำคอหนาตรงหน้า จรดหน้าผากชิดกัน แต่ก่อนริมฝีปากใกล้จะสัมผัส ก็มีประโยคหนึ่งแทรกขึ้นมา

“จะรออะไรล่ะครับ..”

เจ้าหนุ่มละริมฝีปากออกมาก่อนจะยกยิ้มยียวนอีกฝ่าย– แอนเดอร์สันหน้าขึ้นสี, ไม่อาจทราบได้ว่าเป็นเพราะอากาศรอบกายที่ดันร้อนขึ้นมากะทันหัน หรือเป็นเพราะอากัปกิริยาของหุ่นยนต์แอนดรอยด์ตรงหน้า ..

แต่ที่แน่ๆตอนนี้ที่เขารู้คือเส้นกั้นบางๆของสติใกล้ขาดเต็มทีเสียแล้ว

และสุดท้ายมันก็ขาดลงตอนที่บั้นท้ายสวยเย้าหยอกกับเจ้าตัวดีซึ่งกำลังจำศีลอยู่ใต้ร่มผ้าของผู้หมวดแฮงค์ แอนเดอร์สัน – ฝ่ามือใหญ่ที่ก่อนหน้านิ่งเฉย เริ่มไล้วนระหว่างแผ่นหลัง ไล่ต่ำลงมาบนเนื้อแน่นส่วนท้าย บีบคลึงเพื่อตอบสนองว่าเขาเองก็ศีลแตกและเริ่มมีความรู้สึกร่วมกับอีกฝ่ายเสียแล้ว

แน่นอนว่าไม่ได้มีเพียงแค่ฝ่ามือที่เริ่มมีปฏิกิริยาตอบสนอง ส่วนล่างที่แข็งขืนของผู้หมวดเองก็เป็นพยานสำคัญในคดีนี้เช่นกัน - คอนเนอร์รับรู้ถึงท่อนเนื้อที่ดุนดันช่องทางของตน, สองมือจึงเริ่มทำหน้าที่ตามโปรแกรมที่ถูกลงเอาไว้

“ค- คอน..เนอร์..” เสียงผู้หมวดฟังดูขาดหาย เมื่อฝ่ามือพลาสติกอุ่นๆตรงนั้นเริ่มปลดเปลื้องอาภรณ์ที่ปิดกั้นของสำคัญใต้ร่มผ้าออกมาสัมผัสอากาศภายนอก (ที่ตอนนี้ถือว่าค่อนข้างเย็นอยู่พอตัว) – นัยน์ตาสีเปลือกไม้เงยสบกับเจ้าของไอติมแท่งใหญ่ในมือ เอียงคอเล็กน้อยเหมือนเด็กไร้เดียงสา แต่ทว่าภายใต้ดวงตาคู่นั้นเขากำลังสแกนร่างกายของอีกฝ่าย

“คุณดูเครียดนะครับผู้หมวด?” ฝ่ามือข้างนั้นยังคงไม่ปล่อย แต่กลับลูบไล้ขึ้นลงราวกับว่ากำลังปลุกปั่นคนตรงหน้าให้เร้าอารมณ์มากขึ้นกว่าเดิม “ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมจะทำสุดความสามารถ…”

“คุณจะไม่มีวันลืมคืนนี้ของเราเลยล่ะ”

ถ้ามองไม่ผิด เหมือนผู้หมวดแอนเดอร์สันจะเห็นรอยยิ้มที่ถูกกระตุกขึ้นบนมุมปากของแอนดรอยด์ที่ตอนนี้ย้ายลงไปนั่งคุกเข่าอยู่ข้างล่างตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้– แต่เรื่องนั้นช่างมันก่อน เพราะภาพทั้งหมดแทบจะเบลอหายไปทันที เมื่อโพรงปากอุ่นเข้าครอบงำ แม้จะถึงเพียงแค่ครึ่งหนึ่งของลำเรือ ลมหายใจของแอนเดอร์สันก็แทบจะไม่เป็นจังหวะเช่นเคย

“อ-อา...” แน่นอนว่าเขารู้สึกดีกับสิ่งที่อยู่เบื้องหน้า, ออรัลเซ็กซ์ของแอนดรอยด์ไม่ต่างอะไรเลยกับมนุษย์ที่เขาเคยซื้อบริการเมื่อนานมาแล้ว แต่ต่างกันเพียงแค่.. ความรู้สึก

.. ความรู้สึกนั่น .. ที่แอนเดอร์สันค้นพบเพียงแค่กับมนุษย์ธรรมดาทั่วไป แต่กับแอนดรอยด์ตัวแรกที่เขามีเซ็กส์ด้วยอย่างคอนเนอร์, ในตอนนี้ – เขาเลยไม่ค่อยแน่ใจเสียเท่าไหร่นัก ว่าเจ้าหุ่นตรงหน้าจะทำได้แบบที่เขาอยากหรือเปล่า

“...” ฝ่ามือหนาหยิบกลุ่มผมสังเคราะห์สีเข้มขึ้นสูง ตรงกับจังหวะที่คอนเนอร์นั้นดูดกลืนจนถึงยอดปลาย– นัยน์ตาหยาดเยิ้มเงยสบกับเจ้าของนัยน์ตาสีน้ำทะเลอีกครั้ง เขาออดอ้อนอีกฝ่ายด้วยการไล้วนปลายลิ้นอยู่ด้านบนริมฝีปากอิ่ม ดูดเม้มน้ำเชื่อมสีหวานอย่างหิวกระหาย

“เด็กดี..” รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของชายวัยกลางคน, ฝ่ามือทั้งสองข้างวางซ้อนเข้าที่ท้ายศีรษะของเจ้าหุ่นแอนดรอยด์ตรงหน้า ก่อนจะก้มกระซิบด้วยเสียงที่แผ่วเบา  “..คราวนี้มิดด้ามนะ”

เพราะว่ามันไม่ใช่ประโยคคำถาม หรือร้องขอ แต่มันเป็นประโยคบอกเล่าที่แฮงค์ แอนเดอร์สันได้บอกกับคอนเนอร์ก็เพียงเท่านั้น ก่อนที่อีกไม่กี่วินาทีต่อมา ฝ่ามือทั้งสองข้างจะกดเข้าที่ท้ายทอยของหุ่นพลาสติกให้ดูดกลืนส่วนที่อยู่กลางลำตัวของเขาลงไปจนมิด

          และใช่.. หากว่าก่อนหน้าโพรงปากที่ว่าอุ่นร้อนแล้ว – กลางลำคอนั่นคงบอกได้ดียิ่งกว่า, ใบหน้าของชายวัยกลางคนเริ่ดขึ้นสูง เมื่อความต้องการของเขาบรรลุเป้าหมาย แต่แฮงค์ก็ยังคงกดศีรษะของเจ้าหนุ่มหุ่นพลาสติกอยู่อย่างนั้น จนท่าทีขัดขืนที่เล็ดลอดออกมาจากกล่องเสียง จึงทำให้เขาปล่อยมือออกจากศีรษะเล็ก

          “ฮ.. แฮ่ก..” คอนเนอร์หอบเสียยกใหญ่ เมื่อริมฝีปากของตนพ้นจากปลายปืนใหญ่ของนายตำรวจยศสูง, หลังมือปาดเปื้อนน้ำลายสังเคราะห์ที่เอ่อล้นมุมปาก แต่ไม่นานร่างทั้งร่างก็ถูกจับยกขึ้นมานั่งคร่อมอยู่บนตักแกร่งเสียง่ายดาย

“ผู้หมวดครับ..” เสียงอ่อนดูต่างไปจากตอนแรกที่พบกันอย่างสิ้นเชิง - ไม่อาจทราบได้ว่าเป็นเพราะแฮงค์ แอนเดอร์สันที่กำลังเครื่องร้อนได้ที่ หรือเพราะคอนเนอร์เองที่ยังไม่ทันได้เริ่มปฏิบัติภารกิจก็กลับรู้สึกกลัวเสียแล้ว, ไฟสีเหลืองกระพริบถี่ที่ข้างขมับ สลับกับไฟสีฟ้าไหลวนนั้น กำลังเรียกให้แอนเดอร์สันละสายตาจากการแทะโลมลำคอขาวของแอนดรอยด์ตรงหน้า เงยขึ้นมองริมฝีปากที่กำลังเอ่ยเรียกชื่อของเขา

“หืมม์?” แอนเดอร์สันส่งเสียงตอบรับในลำคอเล็กน้อย – เกลี่ยเส้นผมสีเข้มที่ปรกใบหน้าออกเบาๆ ไล้ปลายนิ้วไปตามผิวสังเคราะห์เสมือนมนุษย์ที่เจ้าตัวเองก็เพิ่งจะเคยได้มีโอกาสใกล้ชิดถึงเพียงนี้ “ว่ายังไงคนดี..”

“เบาๆกับผมหน่อยนะครับ..” แขนสองข้างคล้องรอบลำคอแกร่งของคนตรงหน้า ปลายจมูกโด่งเป็นสันถูกไกล่เกลี่ยโดยปลายจมูกของเจ้าหุ่นที่อยู่ในอ้อมแขน “ขนาดอวัยวะเพศของคุณตอนนี้มีโอกาสทำให้อวัยวะภายในของผมพังหรือสูญเสียอยู่ประมาณหกสิบห้าถึงเจ็ดสิบแปดเปอร์เซ็นต์-”

“...”

“เพราะอย่างนั้นอย่าเพิ่งรุนแรงกับผมนะครับ” ริมฝีปากอิ่มประทับลงแนบชิดกับแก้มสากของผู้หมวดแอนเดอร์สันอย่างแผ่วเบา ราวกับต้องการให้เขาได้ปฏิบัติกับตัวเองกลับคืนเช่นกัน

“ได้สิ..”

เขาขยับเลื่อนริมฝีปากเข้ากระซิบที่ข้างหูของแอนดรอยด์หนุ่ม, หากเป็นมนุษย์.. ผู้เชี่ยวชาญด้านการบินอย่างผู้หมวดแอนเดอร์สันมั่นใจได้เลยว่าสัมผัสของสายลมที่เอื้อนผ่านอย่างนั้น คงทำให้ความรู้สึกเสียวซ่านแผ่กระจายสู่ผู้ที่ได้รับแน่นอน – หากแต่สิ่งตรงหน้าเขานี้ กลับเป็นหุ่นยนต์พลาสติกจากบริษัทระยำ(ที่เขาเกลียดมากพอๆกับการที่โลกนี้ไม่มีเหล้า) และที่มากกว่านั้นคงเป็นการเข้าตรวจค้นภายในของอดีตคู่หู (ถึงแม้ตอนนี้จะเป็นเพียงแค่เรือนร่างภายนอกของคอนเนอร์เพียงอย่างเดียวก็เถอะ)

และถึงแม้ผู้หมวดแอนเดอร์สันจะลอบยิ้มให้กับหนุ่มน้อยตรงหน้า ที่กำลังละเมียดแกะกระดุมเสื้อของเขาออกทีละเม็ด แต่ลึกเข้าไปแล้วในสมองกลับมีความคิดที่แบ่งกันเป็นสองกลุ่มใหญ่ ตีกันยุ่งเหยิงในหัวของชายวัยกลางคน เหมือนแยกฝ่ายดีและฝ่ายร้าย (ซึ่งส่วนใหญ่เขาเลือกที่จะเข้าข้างฝ่ายร้ายเสียมากกว่า)

หนึ่งในความคิด, ทำให้รอยยิ้มที่พึงพอใจนั้นกำลังจะหายไป

และอีกหนึ่งความคิดนั้น..

‘หากแต่ตรงหน้านี้ไม่ใช่คอนเนอร์ที่เคยรู้จักล่ะ..’

ฝ่ามือหนากางออก และช้อนเข้าที่ใต้สันกรามของแอนดรอยด์หนุ่ม ออกแรงบีบเพียงแค่ครึ่งหนึ่งของแรงกำลัง, สายตาหวาดผวาของคอนเนอร์เหลือบมองผีร้ายในร่างของแฮงค์ แอนเดอร์สันพร้อมกับฝ่ามือทั้งสองข้างที่กอบกุมแขนแกร่งของคนตรงหน้า

“ผ.. ผู้หมวด” เสียงสั่นเครือเอ่ยอย่างแผ่วเบา

“แกเป็นใคร” แรงบีบเพิ่มขึ้นทีละนิดเมื่อรับรู้ได้ถึงการต่อต้านจากแรงที่อยู่ใต้กำมือของตน

“ผมคอนเนอร์ไงครับผู้หมวด..”

“ไม่..แกไม่ใช่คอนเนอร์” เพราะใช่.. “คอนเนอร์ที่ฉันรู้จักไม่ใช่แบบนี้”

“...” เจ้าหุ่นแอนดรอยด์พ่นลมหายใจออกมาเบาๆ มือทั้งสองข้างที่ทำทีต่อต้านเริ่มกำแน่นขึ้นจนข้อมือของแอนเดอร์สันขึ้นสีตามรอยนิ้วมือ

“?”

“คงไม่มีใครแทนได้เลยสินะครับ..กับเจ้าห้าหนึ่งตัวนั้น” ฝ่ามือที่บัดนี้เปลี่ยนเป็นพื้นผิวสังเคราะห์กำลังบิดข้อมือของแอนเดอร์สันได้อย่างง่ายดาย

“หมายความว่ายังไง”

หุ่นพลาสติกเหยียดยิ้มบนมุมปาก “ผมไม่แปลกใจจริงๆว่าทำไมมนุษย์ถึงได้โง่เขลาถึงเพียงนี้”

อาจจะถูกอย่างที่เจ้าหุ่นตรงหน้านั้นพูด..

มีแต่คนโง่เท่านั้นแหละที่ยังคงวิ่งตามหาทั้งที่รู้อยู่แล้วว่ามันไม่มีอยู่จริง

“ไม่มีห้าหนึ่งตัวนั้นอีกต่อไปแล้ว”

แต่ชีวิตคนเราอยู่ได้ด้วยความหวังใช่ไหมล่ะ...

ถึงความหวังนั้นถูกทำลายไปแล้วจนแทบไม่เหลืออะไรแล้วก็เถอะ

 “เขาชอบคุณมากนะผู้หมวด .. นั่นเลยหมายความว่าทำไมผมถึงฆ่าเขา”

“...”

“ผมเองก็เป็นแค่หกศูนย์ตัวใหม่ที่ใช้โมเดลของห้าหนึ่ง และถูกส่งมาทำภารกิจแทน”

เจ้าหุ่นที่แทนตัวเองว่าหกศูนย์เหยียดแขนคล้องลำคอของแอนเดอร์สัน ก้มลงกระซิบที่ข้างหู พร้อมกับปั้นรอยยิ้มเจือบริสุทธิ์บนใบหน้า

“นับเป็นเกียรติของผมจริงๆที่ได้เจอคุณตัวเป็นๆนะครับผู้หมวดแอนเดอร์สัน..”

ปลายนิ้วไล้ลูบแก้มสากตามแนวยาวของสันกรามที่ถูกปกคลุมไปด้วยหนวดเครารกครึ้ม, นัยน์ตาสีอ่อนที่ถอดแบบมาจากคอนเนอร์กำลังทอดสายตามองอดีตผู้หมวดคนเก่งแห่งเมืองดีทรอยต์

แต่มีเพียงแค่แววตา- ที่ไม่ว่าจะถูกถอดแบบมาอีกสักกี่หมื่นกี่พันกี่ร้อยครั้ง .. มันก็มีเพียงแค่คอนเนอร์รหัสห้าหนึ่งเท่านั้น ที่จะสามารถมอบให้กับผู้หมวดแอนเดอร์สันได้

‘...และในอนาคตอันใกล้ ไซเบอร์ไลฟ์อาจส่งหุ่นรุ่นใหม่ที่มีประสิทธิภาพมากกว่าผมมาแทนที่ เพื่อปฏิบัติหน้าที่ตรงนั้นแทน’

ฉันควรจะเชื่อเขาตั้งแต่แรก แต่เพราะฉันยังเฝ้ารอแต่คำว่า ‘ปาฏิหาริย์’ 

.. ที่มันไม่เคยมีจริง ..

ริมฝีปากสีระเรื่อของหุ่นพลาสติกค่อยๆประกบลงบนริมฝีปากที่เม้มแน่นเป็นเส้นตรงของชายวัยกลางคน, ซึมซับความรู้สึกปวดร้าวที่แตกเป็นเสี่ยงๆซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างเชื่องช้า แม้ความจริงแล้วมันจะเป็นแค่การจูบล่ำลาเท่านั้น

“ผมเพียงแค่หวังว่าผมจะสามารถทดแทนที่เขาได้...”

“…แต่ก็ไม่เลย”

พื้นที่ที่ก่อนหน้านี้มันว่างเปล่ามานานแสนนาน ถูกทับถมด้วยการมีอยู่ของใครบางคน ซึ่งพอเขากำลังจะรดน้ำเพื่อปลูกต้นไม้ กลับถูกรถตักดินที่ไหนไม่รู้มาขุดพื้นที่ตรงนั้นให้กลวงโบ๋จนไม่เหลือแม้แต่เศษซากให้แสดงความเสียใจ แถมยังแทนที่มันด้วยความรู้สึกโหยหาและอ้างว้าง

.. และตอนนี้นี่เอง แอนเดอร์สันถึงค้นพบว่าไม่มีใครเลย

ที่จะทดแทนพื้นที่ตรงนั้นได้อีกต่อไป ..

“แต่งตัวซะผู้หมวด แล้วอย่ากลับมาที่นี่อีก”

ฝ่ามือพลาสติกตบเบาๆเข้าที่ข้างแก้มของผู้หมวดแอนเดอร์สัน, รอยยิ้มเจื่อนจางปรากฏไม่ถึงเสี้ยววินาที ก่อนจะตีกลับเป็นหน้านิ่งเช่นเคย – ร่างของหุ่นยนต์แอนดรอยด์เบี่ยงตัวเองลุกขึ้นยืนพร้อมกับจัดระเบียบของตัวเองให้เข้าที่ แม้ตัวเขาจะสวมเพียงแค่ชั้นในเพียงตัวเดียวตั้งแต่แรกก็ตาม

“และคุณควรลืมไปได้แล้วนะครับว่าไม่มีคอนเนอร์รหัสห้าหนึ่งอีกต่อไปแล้ว”

“ถ้าทำได้อย่างที่แกพูดก็ดีสิ..”

“คุณต้องทำให้ได้ครับแฮงค์”

          “เพราะหลังจากนี้จะไม่มีโมเดล RK800 ไว้ให้คุณดูต่างหน้าอีกต่อไปแล้ว..”

“…”

“อีกอย่างที่ผมอยากบอกให้คุณรู้..”

เจ้าหุ่นพูดขึ้นโดยที่ไม่ได้หันกลับมามองผู้หมวดแอนเดอร์สัน 

“ผมไม่ได้ล้อคุณเล่นหรอกนะ.. แต่ก่อนที่ผมจะเหนี่ยวไกลั่นกระสุนนัดสุดท้ายเจาะกะโหลกเจ้าห้าหนึ่งน่ะ เขายังร้องขอให้ผมไว้ชีวิตคุณอยู่เลย..”

“แต่คุณรู้อะไรไหม .. ถึงเขาไม่ขอ- ไม่เอาชีวิตตัวเองเข้ามาแลก ผมก็คงไม่ทำหรอก..”

“เพราะผมน่ะ...”

หกศูนย์เลือกที่จะเก็บคำพูดสองคำสุดท้ายนั้นไว้กับตัวเอง แทนที่คำเหล่านั้นด้วยรอยยิ้มที่มอบให้กับผู้หมวดแอนเดอร์สัน ก่อนที่ธีเรี่ยมคอร์จะหลุดออกจากฝ่ามือและร่วงลงสู่พื้น พร้อมกับร่างของหุ่นพลาสติกที่ล้มลงตามแรงโน้มถ่วงของโลก

... ผมทำตามสัญญาแล้วนะห้าหนึ่ง ...

.

ฉันหลับตาลงอีกครั้ง ภายใต้แสงสว่างอันมืดมิดของท้องฟ้า-

ทิ้งตัวลงบนความว่างเปล่า

เริ่มต้นใหม่ กับรอยเท้าซึ่งย่ำอยู่บนจุดเริ่มต้นจุดเดิม

ทุกครั้งที่ฉันหลับตาลงในความมืด ฉันจะได้ยินเสียงของหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะอยู่เสมอ

 แต่ครั้งนี้มันกลับเงียบงัน

 ไม่มีอีกแล้ว ..

ไม่มีเธอ ไม่มีหัวใจของฉัน

‘ไม่มีเรา’

..อีกต่อไป ..

เหลือไว้เพียงแต่เศษเสี้ยวของความทรงจำ ที่จะต่อลมหายใจของใครบางคนให้ดำเนินต่อไปพร้อมกับกาลเวลาที่ไร้ความหมาย

ฉันจะอยู่รอไปเพื่ออะไร ?

ในเมื่อวันพรุ่งนี้มะรืนนี้ และวันต่อๆไป เธอก็ไม่กลับมา

.

“และถึงแม้ว่าเราจะอยู่ใกล้กันเพียงแค่หนึ่งอึดใจ หรือห่างไกลเป็นร้อยพันหมื่นหลา .. ผมก็ไม่เคยได้อยู่ในสายตาของคุณเลย”

Talk-Talk!

ต้องบอกไว้ก่อนว่าพล็อตนี้ดองมานานมากตั้งแต่เดือนมิถุนายน จนตอนนี้... (นับนิ้วมือแล้วยนิ้วเท้าขึ้นมานับด้วย) ค่ะ..จนตอนนี้เดือนตุลาคม ก็ผ่านมาห้าเดือนแล้วนะคะ เพิ่งทุบไหดองสำเร็จค่ะ แฮ่...

จริงๆแล้วได้พล็อตมาจากเพื่อนในทวิตเตอร์คนหนึ่ง ( https://twitter.com/CardetBlue/status/1004785802201583616 ) ที่เขาทวีตไว้เมื่อนานมาแล้ว และเราก็ได้ทำการหยิบยืมพล็อตนั้นมาสานต่อ แม้จะมีการบิด ทุบ ปรับพล็อตไปเยอะมากจนแทบจะไม่มีอะไรเหมือนพล็อตเริ่มแรกเลยก็ตาม (และต้องสารภาพเลยว่ามันออกทะเลมากๆๆๆๆๆๆ เพราะเราเขียนแล้วดองไว้ไปตั้งห้าเดือนแล้วแต่เพิ่งได้มาเขียนต่อ แน่นอนว่ารูปแบบเดิมมันเปลี่ยนไปแล้วค่ะ55555555 ออกนอกทะเลแค่ไหนให้ดูที่น้องหกศูนย์ที่โผล่มาได้เลยค่ะ.. จริงๆตั้งใจจะให้จบอีกแบบหนึ่งแต่ดันจบแบบนี้ซะงั้น แง)

แต่อย่างนั้นอย่างนี้เราก็ขอขอบพระคุณทุกคนมากนะคะที่เข้ามาอ่านจนถึงตอนนี้สุดท้ายเราก็เขียนเสร็จสักที โฮรว... ยังมีผลงานอื่นให้ติดตามกันนะคะ ทั้งจอยลดาและฟิคเรื่องอื่นๆอีกมากมาย สามารถเข้าไปติดตามได้ในแท็ก #seanandhisnightmares ในทวิตเตอร์ได้เลยคับ

ทุกคนสามารถคอมเมนท์ติชมเป็นกำลังใจได้ที่ช่องคอมเมนท์ด้านล่าง หรือสามารถคอมเมนท์โดยติดแท็ก #seanfic ได้ในทวิตเตอร์ค่ะ