Title : nichts | there would be nothing...

Author :  Sean

Pairing : Lt. Hank Anderson x Connor | #HankCon

Fandom : Detroit: Become Human (PS4)

Rating : No Rate

warning!

มีเนื้อหาสปอยล์นะคะ (จากแคสต์ตอนแปดของพี่เอก) และมีเนื้อหาเพิ่มเติมจากรูทต่างๆที่นักแคสต์คนอื่นได้แคสต์ทิ้งไว้ ใครยังไม่ดูและกลัวสปอยล์เฟบไว้ก่อนแล้วค่อยตามอ่านทีหลังได้นะคะ 

          เสียงดนตรีเมทัลดังอื้ออึงไปทั่วทั้งคันรถ ..

หุ่นแอนดรอยด์ยังคงนั่งนิ่ง ถึงแม้จะไม่ได้เป็นคำสั่งที่นายตำรวจคู่หูสั่งเอาไว้

เขามักจะเปิดเพลงเสียงดังแบบนี้เสมอ

และครั้งนี้ก็เช่นกัน

..

ราวกับว่าต้องการให้เสียงเพลงนั้นดังออกไปข้างนอก

ให้ตัวเองได้ยินมัน, ถึงแม้เขาจะนั่งห่างจากตัวรถอยู่ไกลหลายหลาก็ตาม

‘ร้อยตำรวจโทแฮงค์ แอนเดอร์สัน’

ผู้หมวดคนเก่งที่ถูกจับพลัดจับผลูให้มาเป็นคู่หูของคอนเนอร์

ไม่สิ..ต้องบอกว่าคอนเนอร์ถูกส่งมาให้ทำงานกับแอนเดอร์สันเสียมากกว่า

          และใช่.. แอนเดอร์สันไม่ต้องการคอนเนอร์- ไม่เลย.. แม้แต่นิดเดียว

          แต่เพราะคำว่าหน้าที่ยังค้ำคอเลยทำให้ทั้งคู่ยังต้องติดบ่วงนี้อยู่ด้วยกัน

ฝ่ามือเอื้อมเปิดประตูรถสภาพกลางเก่ากลางใหม่, รองเท้าหนังขัดมันหย่อนแตะพื้นถนนที่ปกคลุมไปด้วยหิมะสีขาวโพลน ไม่ต้องวิเคราะห์ให้มาก คอนเนอร์ก็พอจะรู้ว่าคู่หูของเขาพาแวะมาที่ไหน

แต่ที่แอนดรอยด์ตัวนี้ยังไม่รู้คือเหตุผลของแอนเดอร์สัน.. ทำไมนายตำรวจที่ส่วนใหญ่มักจะใช้เวลาอยู่ที่บาร์เหมือนเป็นบ้านหลังที่สอง ถึงมานั่งมองผืนแม่น้ำซึ่งอยู่ติดกับสวนสาธารณะแห่งนี้

“วิวสวยใช่ไหมล่ะ..” เขาพูด ก่อนจะยกเบียร์ขึ้นอีกครั้ง “..ก่อนหน้านี้ฉันเคยมาที่นี่บ่อย..”

“ก่อนหน้านี้มีอะไรเหรอครับ”

“หืม?” เสียงที่เปล่งออกมาจากลำคอดูสงสัยกับคำถาม ชั่วขณะหนึ่งแอนเดอร์สันหันไปมองคอนเนอร์ .. ไม่เข้าใจที่หุ่นแอนดรอยด์ตรงนั้นที่ตั้งคำถามให้กับประโยคบอกเล่าของตัวเอง

“คุณบอกว่า..ก่อนหน้านี้คุณเคยมาที่นี่บ่อยๆ” .. “ก่อนหน้านี้มีอะไรครับ?”

“ก่อน..” มือกร้านทั้งสองข้างประสานเข้าหากันหลวมๆ แอนเดอร์สันเว้นจังหวะนานเกินหนึ่งอึดใจ “ไม่มีอะไร..”

นัยน์ตาสีฟ้าคู่นั้นเสมองไปทางอื่นเพื่อเลี่ยงการตอบคำถามครั้งต่อไป แต่ก็ไม่สามารถหยุดความใคร่รู้จากคู่หูหุ่นพลาสติกที่ยืนอยู่ข้างๆได้เลย

“ผมขอถามเรื่องส่วนตัวได้ไหมครับ ผู้หมวด” คอนเนอร์ขยับกอดอกตัวเอง วงไฟสีฟ้าข้างขมับกระพริบเป็นระยะสื่อถึงความรู้สึกปกติในตอนนี้

“แอนดรอยด์ทุกตัวต้องตั้งคำถามเกี่ยวกับเรื่องส่วนตัวตลอดเลยหรือไง หรือเป็นแค่เฉพาะแก?”

แต่คอนเนอร์เลือกที่จะตอบคำถามนั้นด้วยการตั้งคำถาม “ทำไมคุณถึงอยากจะฆ่าตัวตายล่ะครับ?”

ฝ่ามือคู่นั้นที่กุมขอขวดสุราจับเข้าหากัน, นัยน์ตาของเขาดูหม่นลง “บางอย่างที่ฉันลืมมันไม่ได้.. ไม่ว่าฉันจะทำอะไรที่ไหน พวกมันก็จะติดตามฉันไปเสมอ- กัดกินในหัวใจของฉัน”

“ฉันไม่มีความกล้าพอที่จะเหนี่ยวไกปืนนั่น.. เพราะงั้นฉันเลยฆ่าตัวเองช้าๆในทุกๆวัน..”

“มันคงเข้าใจยากสำหรับแกสินะคอนเนอร์- เพราะมันไม่มีเหตุไม่มีผลอะไรเลย...”

เขายกขวดในมือขึ้นดื่มอีกครั้งและอีกครั้ง ราวกับว่าเรื่องที่เพิ่งเล่าให้คอนเนอร์ฟังไปเมื่อสักครู่สั่งให้เขาต้องทำมันต่อ, การดื่มสุราของเจ้าหน้าที่แอนเดอร์สัน จึงเป็นวิธีที่เขาเลือกจะปลิดชีวิตของตัวเองไปอย่างช้าๆ

ในเมื่อพรุ่งนี้มันก็ยังเป็นแค่อีกวันที่เขาต้องฆ่าตัวเอง, วันนี้เขาจะดื่มให้มากแค่ไหน มันก็ยิ่งร่นระยะเวลาวันที่เขารอคอยให้สั้นลงกว่าเดิมมากเท่านั้น

“คดีที่เราสืบมันไม่มีอะไรคืบหน้าเลย.. หุ่นที่ผิดปกติมันไม่มีอะไรเหมือนกัน- สร้างคนละแบบ คนละเวลา คนละสถานที่..” ฟังจากน้ำเสียงตอนนี้แล้ว คอนเนอร์คงหงุดหงิดไม่น้อยเลย ทั้งๆที่ตัวเองเป็นแอนดรอยด์ผู้ถูกตั้งความหวังไว้สูงว่าจะช่วยแก้ไขคดีนี้ให้สำเร็จ แต่กลับคว้าน้ำเหลวอยู่เรื่อย

แอนเดอร์สันตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจ.. “งั้นมันก็ต้องมีอะไรที่เชื่อมโยงกันได้”

“เรารู้ว่าหุ่นผิดปกติจากการที่มีสภาพช็อคทางอารมณ์ การบาดเจ็บรุนแรง หรือรู้สึกว่าไม่เป็นธรรม..” คอนเนอร์ยกเหตุผลทั้งหมดที่เขารู้ออกมาพูด, ดวงตากลมโตคู่นั้นหันกลับไปมองผู้หมวด หวังว่าเขาจะช่วยยืนยันข้อสันนิษฐานของตัวเอง

“ผู้หญิงพวกนั้นที่อีเดนคลับ..เห็นได้ชัดเลยว่าพวกเธอรู้สึกไม่เป็นธรรม”

“คุณดูคิดมากนะครับผู้หมวด..” ปลายเท้านั้นเปิด ก้าวทีละก้าวเข้าไปหาคนตรงหน้า “..เกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในอีเดนคลับหรือเปล่าครับ?”

ตาคู่นั้นช้อนมองหุ่นพลาสติก “ผู้หญิงสองคนนั้น...” ริมฝีปากล่างถูกขบเบาๆก่อนที่จะพูดต่อ “พวกเธอแค่อยากอยู่ด้วยกัน..”

“ดูเหมือนว่าพวกเธอมีความรัก..”

“พวกเธอไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น พวกเธอแค่ผิดปกติ.. ก็แค่นั้นเอง” แอนดรอยด์ย้ำคำสุดท้ายดวงตาที่แน่วแน่คู่นั้น สื่อให้แอนเดอร์สันทราบว่าสิ่งที่เขาพูดต้องไม่มีอะไรผิดพลาด

ซึ่งนั่น..

“แล้วแกล่ะคอนเนอร์..” แอนเดอร์สันก้าวเท้าลงจากม้านั่งยาว “แกดูเหมือนมนุษย์ เสียงของแกก็ดูเหมือนมนุษย์ แต่จริงๆแล้วแกเป็นอะไร?”

“ผมเป็นอะไรก็ได้ที่คุณอยากให้เป็นครับ.. เป็นคู่หู.. เป็นเพื่อนเวลาดื่ม.. หรือเป็นแค่เครื่องจักรกลที่ถูกส่งมาให้ทำภารกิจ”

“แกควรจะยิงผู้หญิงสองคนนั้น แต่แกก็ไม่ยิง.. ทำไมแกไม่ยิงล่ะ คอนเนอร์?” แรงผลักจากฝ่ามือนั้นทำให้ไหล่ของหุ่นแอนดรอยด์สะบัด, ปลายเท้าทั้งสองสลับถอยหลังเพื่อตั้งหลัก วงล้อสีฟ้าที่หางตาไหลวนเร็วขึ้นกว่าเดิม ดวงตาคู่นั้นมองคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ

“เขาใส่ศีลธรรมเข้ามาในโปรแกรมของแกด้วยหรือไง?”

“ไม่ครับ ผมแค่ตัดสินใจที่จะไม่ยิงเท่านั้นเอง”

คู่หูวัยกลางคนหยิบปืนที่เหน็บอยู่หลังกางเกงออกมา, ปลายกระบอกชี้ไปยังศีรษะของแอนดรอยด์ตรงหน้า ไม่จำเป็นต้องหมุนลูกโม่เพื่อหากระสุนที่เหลือจากการเล่น Russian Roulette แอนเดอร์สันก็รู้ว่ามันคือกระสุนลูกเดียวกันกับที่มั่นหมายไว้ว่าควรจะอยู่ในกะโหลกของตัวเองตั้งแต่ก่อนหน้านี้

และในอนาคตอันใกล้.. กระสุนลูกนี้อาจทะลุเข้าไปอยู่สมองของปัญญาประดิษฐ์อย่างคอนเนอร์ก็ได้ ใครจะรู้

“แต่แกกลัวที่จะตายใช่ไหม คอนเนอร์?”

“ผมจะกลัวตายทำไม?” เป็นอีกครั้งที่คอนเนอร์เลือกจะตอบคำถามด้วยการตั้งคำถาม

“แล้วมันจะเกิดอะไรขึ้นถ้าฉันยิง หืมม์?” ปลายกระบอกปืนเอียงเล็กน้อย, เมื่อหุ่นพลาสติกตรงหน้ายียวนเขา “ว่างเปล่า? ถูกลืม? หรือมีสวรรค์ของพวกแอนดรอยด์?”

“ไม่มีอะไรเลย..”

“..มันคงจะเป็นความว่างเปล่า”

ปลายกระบอกปืนสั่นระรัว,

แอนเดอร์สันยอมลดปืนคู่ใจลง

นัยน์ตาสีฟ้าน้ำทะเลคู่นั้นดูสว่างมากกว่าเดิม เมื่อสะท้อนแสงจากดวงไฟที่ติดอยู่ตามไหล่ถนนทางเดินเส้นเล็ก..

การที่คอนเนอร์ตัดสินใจไม่ยิงดีเวี่ยนท์พวกนั้นทำให้ผู้หมวดพึงพอใจ อย่างน้อยแอนดรอยด์ตรงหน้าก็ยังมีศีลธรรมอยู่ในตัว- อย่างน้อยคอนเนอร์ก็ไม่ยิงพวกเธอทิ้ง

การทำลายชีวิตใครคนหนึ่งอาจเป็นการทำลายอีกครึ่งชีวิตของใครสักคนก็ได้

ถึงแม้คำตอบที่ผู้หมวดแอนเดอร์สันได้รับ, จะถูกพิจารณาจากสมองตรงสู่คำพูดโดยเจ้าหุ่นพลาสติกตรงหน้า แต่มันก็ยืนยันแล้วว่าคอนเนอร์เป็นเพียงหุ่นยนต์แอนดรอยด์ที่ถูกส่งมาปฏิบัติหน้าที่คู่กับเขาเท่านั้นเอง

แอนเดอร์สันเลือกที่จะเงียบ ซึ่งแน่นอนอยู่แล้วว่านั่นไม่ได้หมายความว่าเขายอม .. แต่มันเกินคำว่าเสียใจ และเขาเลือกที่จะถอยออกมาเงียบๆ เพื่อกลับไปจัดการกับความรู้สึกของตัวเองที่ปล่อยสะเปะสะปะให้เข้าที่อีกครั้ง

 แม้ข้างขมับของผู้หมวดแอนเดอร์สันจะไม่มีวงล้อสีเพื่อแสดงอารมณ์อย่างที่คอนเนอร์มี แต่เจ้าหุ่นยนต์ก็สามารถรับรู้และพิจารณาได้ว่าคู่สนทนาของเขากำลังแสดงความผิดหวังผ่านสายตาคู่นั้น

“คุณจะไปไหนครับ?”

เขาตอบโดยที่ไม่หันหลังกลับมา

“..ไปเมาให้มากกว่าเดิม”

และทิ้งไว้เพียงแค่ความว่างเปล่า

รถยนต์ค่อนข้างบุโรทั่งจอดทับสนามหญ้า, พื้นที่ว่างเปล่าตรงนั้นกลายเป็นที่จอดรถไปโดยปริยาย ดูจากสภาพของต้นหญ้าที่บอบช้ำ และบางส่วนของหย่อมหญ้ากลายเป็นพื้นดินที่ว่างเปล่าตามรอยล้อรถ บ่งบอกถึงนิสัยการขับรถของเจ้าของได้เป็นอย่างดี

ไม่ต้องเดา ก็รู้ว่าฝีมือใคร..

แต่ใครกันจะกล้ามีปัญหา ไม่เหยียบคันเร่งทับคอใครตายก็บุญแค่ไหนแล้ว

“ปัง!” 

เสียงสะบัดฝ่ามือปิดประตูรถดังสนั่น แอนเดอร์สันอารมณ์เสียและเลือกที่จะลงความรู้สึกนั้นกับสิ่งไม่มีชีวิตอย่างประตูรถ

อย่างน้อยประตูรถมันก็ไม่มีปากมาจ้ออยู่ข้างหูทุกวัน

สองเท้าสาวยาวเดินเข้าบ้านของตัวเอง- นั่นเลยเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมรถเศษเหล็กคันนั้นถึงจอดแน่นิ่งอยู่บนสนามหญ้า 

“ปัง!”

แอนเดอร์สันฟาดประตูปิดอีกครั้งจนมู่ลี่แทบจะปลิวตามแรงเหวี่ยงไม่ทัน

เซนท์เบอร์นาร์ดตัวใหญ่ที่นอนรอเจ้าของอยู่หน้าโทรทัศน์เงยมองบุคคลที่คุ้นเคย ไม่มีท่าทีสะดุ้งตื่นหรือร้องจนเสียงหลง ถ้าให้เดาคงเพราะมันกลายเป็นความเคยชินของเจ้าหมาตัวใหญ่ไปเสียแล้ว

ผู้หมวดแอนเดอร์สันเสสายตามองเจ้าซูโม่ที่ทำตาแป๋วอยู่ตรงนั้น, น้ำลายของมันย้อยหยดลงบนพื้นพรม บ่งบอกว่าเลยเวลาอาหารเย็นของมันมาพักใหญ่แล้ว.. หากแต่เจ้านายยังไม่ได้กิน เหตุใดกันเล่ามันถึงจะได้กินก่อน กล่องอาหารเม็ดก็วางไว้เสียสูง จะให้กระโดดคาบลงมากินเองก็ใช่เรื่องอยู่ (ถึงแม้ครั้งหนึ่งซูโม่จะเคยทำตอนที่แฮงค์เมาค้างจนไม่ยอมลุกจากเตียงนอนมาให้อาหารก็เถอะ)

“หิวสินะ..”

เขาถามทั้งๆที่รู้อยู่แล้ว

“ตามมาสิ”

แผ่นหลังนั้นเดินลิ่วหายเข้าไปในห้องครัว ตามด้วยเจ้าหมาตัวใหญ่ที่เดินอุ้ยอ้ายตามเขาเข้าไป, แอนเดอร์สันเขย่งปลายเท้าเพื่อหยิบกล่องอาหารเม็ดกล่องใหม่บนชั้นวางของมาแกะและเทลงบนชามข้าวให้กับเจ้าซูโม่

จะโทษเขาอย่างเดียวก็ไม่ได้ เพราะเจ้าซูโม่มันไม่ได้กระโดดคาบมากินอย่างสุภาพชน แต่มันกัดและสะบัดกระจัดกระจายไปทั่วห้องครัว การวางอาหารไว้บนที่สูงจึงเป็นการกำจัดปัญหาที่จะตามมาทีหลัง หรือเป็นการป้องกันไว้ก่อน (ถึงแม้ต้นเหตุมันสามารถแก้ได้ด้วยการให้อาหารตรงเวลาก็ตาม)

“เด็กดี..” 

แอนเดอร์สันเทอาหารให้กับเจ้าซูโม่เสร็จแล้ว แต่เขายังนั่งอยู่ที่เดิม, มองเจ้าหมาตัวโตที่กินอาหารในชามอย่างเอร็ดอร่อย (หรือไม่ก็หิวจนกินไม่เลือก) และการนั่งมองเจ้าซูโม่อยู่เฉยๆแบบนี้ มันเลยเป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ทำให้แอนเดอร์สันสงบลง

มองดูเจ้าตัวโตที่กินมูมมามจนเสียงดัง

รอยยิ้มบนใบหน้าที่ไม่คิดว่าจะได้เห็น กลับหาได้ง่ายๆจากช่วงเวลานี้

แต่รอยยิ้มนั้นหายไปพร้อมกับเสียงผู้มาใหม่ที่กำลังกดออดอยู่หน้าบ้าน

ไม่ต้องบอกแอนเดอร์สันก็รู้ดีว่าเป็นใคร ไม่รู้จักเวล่ำเวลาแบบนี้คงมีแค่อย่างเดียว...

“ผู้หมวดครับ!” เสียงเรียกมาพร้อมกับเสียงเคาะประตู ยิ่งช่วยยืนยันความคิดของนายตำรวจวัยกลางคน, แอนเดอร์สันเลือกที่จะปิดปากเงียบ เพื่อสื่อให้แขกนรกไม่ได้รับเชิญรู้ตัวว่าเขาไม่ต้องการรับแขกในเวลานี้

แต่เปล่าเลย...

“ถ้าคุณไม่เปิด ผมจะพังประตูเข้าไปแล้วนะครับผู้หมวด” เสียงเคาะประตูแปรเปลี่ยนเป็นทุบหนัก

“เออ!” หันไปมองหน้าต่างที่แตกยังไม่ทันจะถึงสิบชั่วโมง แล้วมานึกภาพประตูบ้านที่ปลิวไปตามแรงถีบของหุ่นพลาสติกตรงนั้น ก็อดคำรามระบายความโกรธออกมาไม่ได้, แอนเดอร์สันจำใจยอมลุกขึ้นในที่สุด

“ทำไมถึงช้านักล่ะครับผู้หมวด!?”

แน่นอนว่าคำถามนั้น เป็นชนวนจุดไฟต้มน้ำเดือดที่เดือดอยู่แล้วให้เดือดยิ่งกว่าเดิม- แอนเดอร์สันกระชากประตูเปิดจนฟาดกับฝาผนังบ้านในสภาพ 180 องศา

“จะตายหรือไง แค่ยืนรอไม่กี่นาที!” มือกร้านผลักไหล่ของแอนดรอยด์ตรงหน้า ซ้ำลงกับที่เดิมที่เขาเคยผลักคอนเนอร์ตอนที่อยู่สวนสาธารณะ เขาอยากจะระเบิดบทสนทนาให้มากกว่านี้ แต่แอนดรอยด์ตรงหน้าคงต่อความยาวสาวความยืดไม่ยอมลดละแน่ๆ

“ผมประเมินความเป็นไปได้ที่คุณจะเกิดอุบัติเหตุจนไม่สามารถลุกขึ้นได้ มีมากเกินกว่า 42 เปอร์เซ็นต์ เนื่องจากก่อนหน้านี้คุณเพิ่งดื่มแอลกอฮอล์จนหมดสติไป แต่..” วงล้อสีฟ้าข้างขมับหมุนเร็วกว่าเดิม นัยน์ตาสีน้ำตาลคู่นั้น รวมไปถึงร่างกายของแอนดรอยด์หนุ่มหยุดนิ่งอยู่เสี้ยววินาที – เขากำลังสแกนร่างกายของคนตรงหน้า “..คุณไม่ได้ดื่มอย่างที่บอก?”

“ฉันจะทำอะไรแล้วแกจะทำไม คอนเนอร์?” แอนเดอร์สันยังคุมโทนเสียงตวาดได้ดีเช่นเคย สายตาที่แข็งกร้าวของเขาช่วยให้แอนดรอยด์เพิ่มเปอร์เซ็นต์ความเป็นไปได้ของการคาดคะเนมากยิ่งขึ้น

“ผมดีใจที่คุณไม่ไปดื่มเพิ่มนะครับ เพราะตลอดทั้งเดือนที่มาผ่านมา คุณดื่มมากกว่าเดือนที่แล้วเสีย...”

คอนเนอร์พูดยังไม่ทันจบก็โดนผู้หมวดแอนเดอร์สันตัดบท

“ฉันจะดื่มไม่ดื่ม กินไม่กินอะไร มันก็เรื่องของฉัน ถ้าจะมาเพื่อบ่นเหมือนแม่แบบนี้ก็ไสหัวกลับ CyberLife บ้านเกิดแกไปเลย ไป!” ไม่พูดเปล่า, ฝ่ามือข้างที่ใกล้กับกลอนประตูที่สุดก็เอื้อมเตรียมกระชากปิดอีกหนทันที

“เพราะผมทำงานพลาดใช่ไหมครับผู้หมวด?” วงล้อข้างขมับที่ก่อนหน้านี้เป็นสีฟ้าถูกแทนที่ด้วยสีเหลืองอ่อนหมุนวนอย่างเชื่องช้า “..คุณโกรธที่ผมไม่ยิงดีเวี่ยนท์ตัวนั้น”

คอนเนอร์เข้าใจถูกแล้ว- ยกเว้นเรื่องเดียว .. แอนเดอร์สันไม่ได้โกรธเรื่องที่เขาจะยิงหรือไม่ยิง ถึงอย่างไรมันก็เป็นการตัดสินใจของคอนเนอร์ จะต่างกันตรงไหน..เพียงแค่เหนี่ยวไกหรือวางปืนลง

สุดท้าย..ยังไงแอนดรอยด์ตรงหน้าก็ยังคงยืนหยัดว่าตัวเองคือหุ่นยนต์ที่ไม่มีความรู้สึก

เรื่องทั้งหมดเป็นเพียงแค่การตัดสินใจที่จะไม่ยิงเท่านั้น..

..มันก็เท่านั้นเอง

แอนเดอร์สันไม่มีเหตุผลอะไรที่จะไปโกรธหรือต่อว่าแอนดรอยด์อย่างคอนเนอร์

“ฉันมีสิทธิ์นั้นด้วยหรือไง?”

คอนเนอร์ขยับใบหน้าเล็กน้อย .. เขามองใบหน้าของผู้หมวดแอนเดอร์สันด้วยความไม่เข้าใจ แต่สุดท้ายคอนเนอร์ก็เลือกที่จะตอบ “มีสิทธิ์ครับ เพราะผมถูกส่งมาจาก CyberLife เพื่อทำงานคู่กับคุณ ดังนั้นทุกครั้งผมจึงต้องรับคำสั่งจากคุณครับ”

แอนเดอร์สันจิ๊ปากเหมือนถูกขัดใจ, คำตอบของคอนเนอร์ดูเหมือนจะเป็นคำตอบที่ถูกคำถาม แต่เปล่าเลย.. ถ้าคิดเชิงลึกกว่านี้ มันคงต้องดึงความรู้สึกของมนุษย์เข้ามาช่วย

.. หุ่นพลาสติกอย่างหมอนี่จะไปเข้าใจอะไร ..

“ฉันจะถามแกอีกครั้ง เป็นครั้งสุดท้ายนะ..” แอนเดอร์สันวางแขนพิงกับกรอบของประตู “..แกไม่กลัวตายจริงๆเหรอคอนเนอร์ ตอนที่ฉันเอาปืนจ่อหัวแกแบบนั้น”

เพราะถ้าเป็นแอนเดอร์สันที่โดนบ้าง อย่างน้อยเขาก็คงไม่มีเหตุผลอะไรมาปฏิเสธลูกกระสุนนั้น- ดีเสียอีกที่มีคนเข้ามาช่วยให้พรของเขาเป็นจริงในสิ่งที่เขาต้องการตลอดทั้งชีวิตที่เหลือ

และหากวันนั้นมันมาถึง ผู้หมวดแอนเดอร์สันก็คงหวังว่าจะไม่รู้สึกอะไรแล้ว

เขาเพียงแค่หวังที่จะเป็นแบบนั้น..

..เหมือนทุกครั้งที่เขาหวังว่าจะเหนี่ยวลั่นไกปืนให้ได้ด้วยน้ำมือของตัวเอง

“ไม่ครับ” คอนเนอร์ปฏิเสธ “ผมเป็นเพียงแค่หุ่นยนต์ที่ถูกส่งมาให้ปฏิบัติหน้าที่ร่วมกับผู้หมวดแอนเดอร์สัน หากร่างนี้พังหรือสูญเสียไป ทาง CyberLife ก็จะจัดส่ง...”

“พอ ฉันรู้แล้ว..” ปลายนิ้วสะบัดไล่เล็กน้อยเพื่อให้หุ่นตรงหน้าได้เงียบปาก “..รู้ด้วยว่าทุกครั้งที่ฉันเห็นแกตาย เช้าวันต่อมาฉันก็จะเห็นแกยืนอยู่ที่โต๊ะทำงานเหมือนเดิม”

“ทุกครั้ง.. มันยังเป็นแกเหมือนเดิม เสียงของแกยังเหมือนเดิม เสื้อผ้าที่แกใส่ก็ยังเหมือนเดิม เป็นเครื่องจักรตัวใหม่ที่ถูกส่งมาเพื่อทดแทนเครื่องจักรตัวก่อน..” ผู้หมวดแอนเดอร์สันยิ้มเยาะ “และทุกคืนก่อนนอน.. ฉันหวังว่าแกจะไม่กลับมา”

“แต่รู้ไหม.. อีกเรื่องหนึ่งที่มันยังเหมือนเดิมคืออะไร..”

“มันคือการที่ฉันต้องข่มตานอนในทุกๆคืน” .. “เพื่อที่รุ่งขึ้นจะต้องกลับมาเจอแกเหมือนเดิมอีกครั้ง.. ทั้งๆที่ฉันไม่อยากจะตื่นขึ้นมาเลยก็ตาม”

เจ้าของบ้านยักไหล่ “ฉันรู้.. แกเป็นหุ่นยนต์ แกอาจจะไม่รู้สึกอะไร แต่อย่าลืมนะว่า ฉันเป็นมนุษย์ ฉันมีความรู้สึก..”

เพราะถูกต้อง...

แอนเดอร์สันยอมรับว่าบางทีเขาก็อิจฉา

อิจฉาหุ่นพลาสติกอย่างคอนเนอร์

อิจฉาที่มันไม่มีความรู้สึก

ที่เขาพูดได้.. เพราะเขามีความรู้สึก- และทุกครั้งที่แอนเดอร์สันเห็นคอนเนอร์ตายในอ้อมแขน เขารู้สึกไม่ต่างอะไรเลยกับตอนที่นั่งมองชีพจรของโคลหยุดเต้นไปอย่างช้าๆ,

ไม่เพียงแค่พื้นที่ข้างเบาะคนขับ

แต่เป็นหลายๆอย่างที่กลายเป็นความว่างเปล่าอีกครั้ง..

ความว่างเปล่าและความเดียวดาย ที่ก่อนหน้ามันคือเพื่อนสนิทเพียงสิ่งเดียวของ แฮงค์ แอนเดอร์สัน

ตอนนี้มันกลับถูกแทนที่ด้วยหุ่นพลาสติกตัวหนึ่ง ซึ่งเข้ามาเติมเต็มพื้นที่ที่ว่างเปล่าตรงนั้น

ไม่ถึงกับพอใจมาก ..

แต่อย่างน้อยก็อุ่นใจที่ได้มีเพื่อนร่วมทางอีกครั้ง

แอนเดอร์สันเคยชินกับการมีอยู่ของคอนเนอร์ และนั่นคือข้อเสียของการเป็นมนุษย์ ที่หุ่นแอนดรอยด์อย่างคอนเนอร์ คงไม่เข้าใจและไม่มีวันจะเข้าใจ

“ผมรู้ครับผู้หมวด.. ความรู้สึก เป็นอีกสิ่งมหัศจรรย์ที่มนุษย์มีมาตั้งแต่กำเนิด ระบบของผมลองค้นหาดูแล้วแต่ความหมายตายตัวยังไม่พบแน่ชัด ซึ่งบางทีความรู้สึกอาจเป็นสิ่งหนึ่งในจิตใจของมนุษย์ที่สลับซับซ้อนและยากที่จะทำความเข้าใจ”

“ทุกครั้งที่ CyberLife ปรับปรุง สำรองข้อมูลเดิม และส่งผมกลับให้มาทำงานใหม่อีกครั้ง..” วงล้อสีฟ้าเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นสีเหลืองอ่อน, คอนเนอร์กำลังประมวลผลความคิดตัวเองภายในสมองอันปราดเปรื่อง

ฝ่ามือที่วางแนบอยู่ข้างลำตัวถูกยกขึ้นมาสัมผัสบนหน้าอกของตัวเอง พร้อมกับการเปลี่ยนสภาพผิวให้มองเห็นเพียงแค่พื้นผิวที่แท้จริงของพลาสติกแข็งภายใน “..มันมีความว่างเปล่าตรงนี้”

“และตรงนี้..” ปลายนิ้วขยับขึ้นไปแตะบนวงล้อที่กลายเป็นสีเหลืองเข้มเบาๆ อยู่สองสามที “มันดูว่างเปล่า.. เหมือนผมทำอะไรบางอย่างที่สำคัญหล่นหายไป”

“มันเหมือนการไม่มีอยู่ของคุณ.. ณ ช่วงเวลาหนึ่งที่ผมประเมินความเป็นไปได้ มันเกิดภาพซ้อนขึ้นในหัวของผมทุกครั้งที่เราปฏิบัติภารกิจเสี่ยงตายร่วมกัน, ภาพที่ไม่มีคุณ..”

“ผมรู้สึกกลัว...”

คอนเนอร์เลือกที่จะเงียบ เพราะทุกอย่างในความคิดของเขาตอนนี้ เขาได้พูดมันออกไปหมดแล้ว, แอนดรอยด์หนุ่มไม่ได้ทิ้งคำถามไว้อย่างที่ปกติมักจะเคยทำ เขาเพียงแค่ยืนนิ่ง และรอประโยคถัดไปจากคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า

เลนส์นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนคู่นั้นช้อนมองเจ้าของใบหน้าเรียบนิ่งของผู้หมวดแอนเดอร์สัน- ทั้งคู่ปล่อยให้บทสนทนาเงียบลง ทิ้งไว้เหลือเพียงแต่บรรยากาศเงียบงันที่ลอยเคว้งคั่นกลางระหว่างมนุษย์และหุ่นยนต์

กินเวลาอยู่เนิ่นนาน..

สุดท้ายแอนเดอร์สันเลือกที่จะแทนความเงียบด้วยการดึงแขนของเจ้าแอนดรอยด์เข้ามาสวมกอด ร่างเย็นเฉียบของหุ่นพลาสติกไม่ได้ทำให้ผู้หมวดรู้สึกสะดุ้งตกใจเลยแม้แต่น้อย, เขาคิดเพียงแค่ว่าถ้ากอดแล้วจะทำให้เจ้าหุ่นนี่ตัวอุ่นขึ้น นานแค่ไหนเขาก็จะกอด

ไม่พูดและไม่ตอบอะไร- มีเพียงแค่เสียงของหัวใจของแฮงค์ แอนเดอร์สันเท่านั้นที่ดังสะท้อนเข้าไปในหัวใจของคอนเนอร์, และเขารับรู้มัน ทั้งคู่รับรู้มัน

ใบหน้าของคอนเนอร์ฝังลงบนร่องไหล่หนาของผู้หมวดแอนเดอร์สัน แขนที่ก่อนหน้าถูกดึงให้เข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของหมีกริซลี่ตัวใหญ่ เริ่มขยับกอดคนตรงหน้าแบบที่เจ้าของอ้อมแขนนั้นกำลัง ‘กอด’  ตัวเอง- ในที่สุดเสียงงึมงำเหมือนหมีกินน้ำผึ้งก็ยอมเอ่ยถาม,

“ความกลัวของแกคืออะไร.. จะเหมือนความกลัวของฉันไหม คอนเนอร์... ความกลัวที่จะสูญเสียใครสักคนไปตลอดกาล”

“ผมคงกลัวทำคุณหล่นหายไประหว่างทางมากกว่า..” เสียงแผ่วเบาเอ่ยตอบ “..ชีวิตของผมคงไม่มีความหมายอะไร ถ้าไม่มีคุณอยู่ในความทรงจำนั้น..”

“การมีชีวิตอยู่กับความทรงจำที่ไม่มีคุณ .. มันไม่ต่างอะไรกับการที่ผมถูกปิดระบบเลย”

งั้นมันก็คงไม่ต่างอะไรกับความกลัวของฉันเลยสินะ..

ฝ่ามือหนาลูบผ่านเส้นผมใยสังเคราะห์อย่างอ่อนโยน เหมือนทุกครั้งที่แอนเดอร์สันชอบทำเวลาลูกชายตัวเล็กพุ่งเข้ามากอดเขา .. ส่วนมืออีกข้างก็ตบแผ่นหลังนั่นเบาๆ เป็นจังหวะ

“ไม่เป็นไรแล้ว.. ฉันอยู่ตรงนี้แล้วนี่ไง”

“..จะไม่ไปไหนแล้ว”

แอนเดอร์สันรับรู้ได้ถึงอ้อมแขนเล็กที่ขยับกอดเขาแน่นกว่าเดิม

รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่เต็มไปด้วยร่องรอยแห่งกาลเวลา

ฝ่ามือคู่เดิมขยับเลื่อนขึ้นมาแนบขนาบข้างศีรษะของหุ่นยนต์แอนดรอยด์ตรงหน้า

นัยน์ตาสีฟ้าน้ำทะเล, จ้องมองลึกเข้าไปในนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนคู่นั้น

ก่อนที่ริมฝีปากใต้หนวดเคราสีดอกเลาจะเริ่มเอ่ยประโยคถัดไป

“แต่แกต้องสัญญากับฉันก่อน..ว่าจะไม่พาตัวเองไปตายอีก”

ไฟข้างขมับของหุ่นพลาสติกหมุนวนเป็นสีเหลืองอ่อน

เขากำลังสับสนระหว่างโปรแกรมที่ CyberLife ตั้งค่าเอาไว้ แต่กลับถูกคนตรงหน้าเปลี่ยนแปลงมันเสียเอง

“โปรแกรมของผมถูกสั่งให้ปกป้องคุณครับ ผู้หมวด”

“ไม่ได้! ฉันปล่อยให้แกปกป้องฉันคนเดียวไม่ได้” แอนเดอร์สันปฏิเสธทันควัน “ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะที่จะต้องมีคนมาเดินตามต้อยๆแบบนี้”

“ฉันอยากให้แกเดินไปพร้อมๆกันมากกว่า..” หน้าผากของแอนเดอร์สันจรดลงบนหน้าผากที่เล็กกว่าของเจ้าหุ่นแอนดรอยด์ “แกเข้าใจฉันใช่ไหม.. ฉันไม่อยากเสียแกไปไหนอีก”

“ครับผู้หมวด..”

“ให้โอกาสพูดใหม่”

“ครับ..แฮงค์”

เจ้าของบ้านยิ้มพอใจ, แขนท่อนใหญ่พาดคล้องรอบคอของหุ่นแอนดรอยด์ตรงหน้าแล้วดึงให้เดินตามเข้าไปในบ้านของตัวเอง- บานประตูถูกปิดลงไปตามแรงผลักของฝ่ามือ ทิ้งไว้เพียงแค่ไออุ่นของคนที่อยู่ก่อนหน้า

“ว่าแต่.. ไอ้ไซเบอร์หลอกไซเบอร์ไลฟ์นั่นได้ลงโปรแกรมทำอาหารไว้หรือเปล่า ฉันเบื่อบะหมี่กล่องเต็มทีแล้ว...”

“แล้วหุ่นแบบแกทำอย่างอื่นได้ไหมนอกจากวิ่งไล่จับดีเวี่ยนท์ไปวันๆ...”

“คอนเนอร์! อย่ากินน้ำลายเจ้าซูโม่! ไปล้างมือออกเดี๋ยวนี้...”

“คอนเนอร์... คอนเนอร์..... คอนเนอร์......”

เสียงบทสนทนาของทั้งคู่ยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ ไม่อาจจับใจความสำคัญได้อีกต่อไป

ท่ามกลางหิมะ, สัญลักษณ์แห่งความหนาวเย็นโปรยปรายลงมาจากฟากฟ้า

ยังมีบ้านเล็กหลังหนึ่งในเมืองดีทรอยต์ที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น 

มีซูโม่ที่ได้หุ่นแอนดรอยด์อย่างคอนเนอร์เป็นเพื่อนใหม่

มีคอนเนอร์ที่อยู่เคียงข้างผู้หมวดแอนเดอร์สัน 

มีมิตรภาพระหว่างมนุษย์และหุ่นยนต์ที่ถูกสร้างขึ้นร่วมกัน

ทุกอย่างยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆเหมือนทุกวันที่ผ่านมา

เพียงแค่รอวันเวลาที่ทุกอย่างจะดีขึ้นกว่าเดิม

..

Talk-Talk!

สามารถคอมเมนท์ติชมได้ที่ช่องคอมเมนท์ด้านล่าง, ใน wordpress, หรือสามารถคอมเมนท์โดยติดแท็ก #seanfic ได้ในทวิตเตอร์ค่ะ

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและให้กำลังใจนะคะ