เคยใช่มั้ย ที่ตอนเด็ก ๆ ครูให้เราทำชิ้นงาน เขียนอาชีพที่ใฝ่ฝันลงไป

ส่วนใหญ่เราจะบอกว่าเราเป็นศิลปินวาดภาพ เพราะตอนนั้น ศิลปะ เหมือนเป็นความถนัดเดียวของเรา

ไม่มีครูคนไหนพูดหรอกว่ามันไม่ค่อยได้เงิน แค่ตอนนั้นรู้สึกว่าเท่ห์ดี ไม่เหมือนเพื่อน

เพราะเพื่อนส่วนใหญ่ก็จะตอบตำรวจ หมอ ครู บลา บลา

แต่มีครั้งนึงมั้ง เราเคยเขียนว่าอยากเป็น "อาชีพครู" ด้วย 

แต่ก็แบบ เป็นวันที่ขี้เกียจคิด ทำงานส่ง ๆ ไป

แต่ก็เคยมีความอยากเป็นนะ เวลาเจอครูใจดี แต่ก็ไม่กล้าวาดบ่อย ๆ หรอก

เป็นอยากอายเพื่อนและคิดว่าไม่เท่ห์เลย แบบเราก็ไม่ได้เรียนเก่งไง คนอื่นอาจคิด

วัยรุ่นอ่ะเนาะ หัวเลี้ยวหัวต่อ วัยที่ต้องการการยอมรับ และความสนใจ

ตอนนั้นเราเริ่มรู้สึกว่าเราชอบการเป็นคนสอน ชอบการถ่ายทอดความรู้

เหมือนค้นพบว่าตัวเองมีความสามารถเพิ่มอีกอย่างคือ การนำเสนอ...​หน้า...

หน้าชั้นเรียน       ????

คือสมัยนั้นอ่ะเนาะ เด็กยุคสองพันต้น ๆ ยุคเปลี่ยนผ่าน ยุคริเริ่มเทคโนโลยี

ในสภาพแวดล้อมที่เราอยู่ ที่เราเรียนอ่ะ น้อยคนนักที่จะมีความสามารถ

ในการนำเสนอหน้าชั้นเรียน  ที่ไม่ใช่แค่การออกไปอ่านโพยให้เพื่อนฟัง

ซึ่งบางทีก็สงสัยว่าเพื่อนมันฟังเหรอ หรือแม้แต่ครูอาจารย์ที่ยอมให้นักเรียนนำเสนอแบบอ่านนั้น

เขาฟังด้วยเหรอวะ !?! 

จริง ๆ การออกไปพูดข้างหน้า (ตามคำสั่งครู) มันเป็น position ที่ได้เปรียบมากนะ

มันอยู่ในสถานะที่คนอื่นต้องฟัง ทำให้คนอื่นฟังเราได้ง่าย ๆ แต่ก็ไม่ค่อยจะมีใครทำให้เราอยากฟังอะไรขึ้นมาเลย อันนี้ส่วนตัวเลยนะ เพื่อนคนไหนออกมาอ่านจากรายงานให้เราฟัง

เราเหมือนปิดสัญญาณหูทันทีอ่ะ มันก็เลยได้แต่สงสัย และเราก็ดันรู้สึกทนการไม่ฟังไม่ไหว

เราคิดว่า... ถ้าเป็นเราออกไป เราจะทำให้ทุกคนอยากฟัง เรื่องของเราจะน่าฟัง

เออ อันนี้ต้องยอมรับแบบไม่ถ่อมตัวจริง ๆ ว่าเราทำได้ดีอ่ะ

จนเรารู้สึกว่าเออ ชอบว่ะ ชอบการได้ถ่ายทอดสิ่งที่รู้ สิ่งที่มั่นใจ สิ่งที่ถนัดส่งไปให้คนอื่น

พอตอนเข้ามหาลัยยิ่งชัด วัยนักศึกษา และจากที่เราเรียน คือมันเป็นหัวข้อให้ได้พูดคุย

คนที่ไม่เคยเรียนเก่งอย่างเราก็ได้เกียรตินิยมมาจากการเรียนนี้อ่ะ

ตอนนั้นเรารู้สึกว่าเราชอบสอน และการสอนที่ดีและถนัดก็ควรจะเป็นกลุ่มคนเหล่านี้

ที่จะนั่งฟังเงียบ ๆ เป็นมารยาทพื้นฐานก่อนอยู่แล้ว ดีที่งานที่เราจบมาแล้วทำตอนแรกก็สอดคล้องนะ

ทำกับกลุ่มวัยรุ่น จนถึงวัยผู้ใหญ่ วัยชรา

แต่น่าเสียดายที่เราทำอาชีพนั้นได้แค่ 2 ปี เสียดายจริง ๆ

สิ่งที่ไม่เคยคิดหรือคาดฝันมาก่อนก็คือ การต้องสอน... เด็กประถม

คือความเด็กประถมที่การควบคุมมารยาทพื้นฐานในการฟัง การเรียนโดยไม่คุยกัน

ยังเป็นเรื่องที่ควบคุมได้ยากเกินไป การต้องทำเหมือนครูเด็กเล็ก เล่านิทาน ทำท่าประกอบ

ไม่เคยคิดว่าจะทำได้ ไม่เคยจินตนาการภาพตัวเองแบบนั้นออกเลยจริง ๆ 

ปัจจุบัน วันนี้​ ... เราทำงานเป็นครูสอนประถมต้นมาได้ 3 ปีแล้ว

เราเริ่มอาชีพที่ไม่คาดฝันนี้ตอนภาคเรียนที่ 2 ของปีการศึกษา 2560 ใช่ค่ะ กลางปีแบบนั้นเลย

เรามีเวลาเตรียมตัว เตรียมใจกับอาชีพที่ไม่คาดฝันนี้อยู่ทั้งสิ้น 2 วัน... ใช่ค่ะ สองวันจริง ๆ

ย้อนไป เราออกจากงานเดิม งานแรกที่ทำหลังเรียนจบได้เกือบปี ไม่มีงาน

จนกระทั่งได้มาทำ part time ที่โรงเรียนปัจจุบันที่ทำอยู่นี่แหละ ทำในตำแหน่งผู้ช่วยบรรณารักษ์

เหตุผลที่มาทำหลังจากออกจากงานแรกมาน่ะเหรอ 

อยากช่วยแบ่งเบาภาระพ่อแม่... ?

อ๋อ นั่นเป็นเหตุผลรองค่ะ

เหตุผลหลัก คือเราอยากมีเวลาได้อยู่ใกล้ ๆ กับแฟนต่างหาก... แฟนมั้ยนะ เราคิดว่าเป็นแฟนแหละ

ไม่ว่ายังไงก็เปลี่ยนความจริงไม่ได้หรอกว่าตอนนั้น... เราเคยเป็นแฟนกัน 

แฟนเราก็ทำงานเป็นครูที่โรงเรียนนี้... และนั่นจึงเป็นเหตุผลที่เราเข้ามาทำงานนี้

จนกระทั่งมีครูลาออกในเทอม 2 ทางโรงเรียนก็เรียกเราไปคุยว่าอยากทำต่อไหม

ความอดีตโรงเรียน ความโรงเรียนที่รู้จักกันดี ระบบความอุปถัมป์นี้...​ เราตอบตกลงทำอาชีพนี้

อาชีพครูประถมต้น อาชีพที่ไม่เคยคาดฝัน 

สถานะของเราในตอนนั้นนอกจากจะเป็น part time แล้ว ก็ยังเป็นนักศึกษาปริญญาโท

สาขาการบริหารการศึกษาสด ๆ ร้อน ๆ อีกด้วย ตลกเนอะ ไม่ได้ทำงานเกี่ยวกับครู เกี่ยวกับบริหารสักหน่อย โผล่มาเรียนได้ไงวะ งงมาก โอเค... สถานะ part time สถานะ นักศึกษา ป.โท และอีกสถานะคือ

ก่อนหน้าที่จะมาคบกับเขา เรามีแฟนมาแล้วทั้งหมด 4 คน เขาคือคนที่ 5

ในช่วงเรียนมหาลัย เป็นช่วงชีวิตที่เราแทบไม่เคยจะเป็นโสดเลย เราเป็นมนุษย์ที่จะต้องมีแฟนอยู่เสมอ เราใช้ชีวิตกับแฟนแทบทุกวัน ติดกันมาก และมีแฟนอยู่ในชีวิตเสียจนคิดถึงช่วงเวลาตัวคนเดียวไม่ออก

กับแฟนคนนี้ จริง ๆ มันมีหลายอย่างซับซ้อนมาก แต่คงไม่ลงรายละเอียดมากนะ 

เพราะนี่ไม่ใช่การบันทึกชีวิตรักกับเขา แต่ที่ต้องพูดถึงเรื่องเขา เพราะเขาเป็นหนึ่งในเหตุผลของการมาทำอาชีพนี้ของเรา เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เราเดินมาทางนี้ และกลายเป็นอย่างทุกวันนี้

ก็นั่นแหละค่ะ เราตอบตกลงทำงานห้องสมุดเพราะเขา อยากอยู่ใกล้เขามากขึ้น

แต่ก็เห็นได้ชัดว่าการมาทำงานในโรงเรียนเดียวกัน (แต่คนละฐานะ) ยังไม่ช่วยอะไรในเรื่องความสัมพันธ์ของเรากับแฟน เราเดินทางมาถึงจุดระหองระแหงมาก จุดที่เลิกกันรึเปล่า ยังรักกันรึเปล่า หรือควรกลับไปเป็นพี่น้องกันรึเปล่า มันเป้นช่วงห่างกันสักพักของตอนปิดเทอม 1 / 2560

เราแยกย้ายกันไปใช้เวลา... และในช่วงเวลาที่กำลังจะหมด

เราก็ตอบตกลงกับคำถามที่เป็นจุดเปลี่ยนใหญ่ในชีวิต มันคือการเริ่มทำงานอาชีพที่ไม่คาดฝันมาก่อน

ไม่เคยคิดว่าจะทำได้เลย ก่อนตัดสินใจ เราปรึกษาเขาแหละ แม้เราก็รู้อยู่แล้วว่าเขาต้องเชียร์ให้เราตกลง เราโทรถามทุกคนในครอบครัวของเรา แต่ความจริงเรารู้สึกเหมือนจะฟังแค่เขา และเพียงแค่เขาตอบมา เราก็ตอบตกลง...

เราคิดว่าเราทำทุกอย่างได้แหละ แค่มีเขาอยู่ข้าง ๆ เราจำคำสัญญาว่าเขาจะคอยช่วยเราให้ผ่านพ้นไปได้ เราต้องทำได้แน่ ใคร ๆ ก็อยากจะเป็นความภาคภูมิใจของแฟนกันทั้งนั้นแหละ ถูกมั้ย

เราจึงมั่นใจว่าเราทำได้แหละ ... เขาจะพาเราผ่านไปได้ ไม่มีอะไรต้องกังวล

แต่รู้มั้ยคะ...

ความมั่นใจนั้นพังทลายแทบจะในทันที เพียงอาทิตย์แรกของการทำงาน

มันเหมือนการถูกทำให้พังลงจากจุดที่สูงที่สด แตกสลายลงมาจนแทบไม่เหลือ ด้วยเหตุผลที่ว่า

คิดว่าคนอกหักที่พึ่งตัดขาดกับแฟนที่คบกันมาเกือบ 3 ปี มันมีความ hurt ขนาดไหน

แต่อาทิตย์นั้น มันไม่ได้มีแค่การอกหักไง....

มันคือครั้งแรกจริง ๆ กับการเผชิญงานที่ไม่เคยทำ ไม่เคยคิดว่าจะได้ทำ และยังไม่ใช่งานที่รัก

มันมีความไม่ชิน ความต้องปรับตัว ความไม่รู้เรื่อง ความไม่เคยเจอ ไม่เคยรับมือ

และไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงกับเด็กประถมที่ อห... (ที่ไม่ได้แปลว่า โอ้โห) นี่มันยุคอะไรกันเนี่ย

เกิดมาจากไหนกัน ทำไมตอนเราเด็ก ๆ ไม่เคยเป็นแบบนี้ ไม่เคยเจอแบบนี้

มันมีแต่ความรู้สึกว่าทำไม่ได้ ความมั่นอกมั่นใจ ความชื่นชอบในการสอน การนำเสนอของตัวเอง

ถูกทำลายไปเสียสิ้นทั้งหมดแทบจะในอาทิตย์แรกของการเริ่มทำงาน

ยิ่งพอรู้ว่าไม่มีเขาอยู่ด้วยแล้ว ยิ่งรู้สึกไม่ไหว ทำไม่ได้แน่ ๆ

จนเหมือนกับว่าทนต่อไปไม่ได้แล้ว ไม่ไหวแล้ว

ลาออกดีไหม ทำไมต้องฝืนทำอะไรขนาดนี้

ยังไงพ่อแม่ก็เลี้ยงเราได้อยู่แล้ว พ่อบอกเอง ไม่ต้องห่วงเลย... 

แต่ความเจ็บปวดจากชีวิตที่สูญเสียคนรัก ที่คิดว่าเขาเป็นทุกอย่าง และรักมาก ๆ ในตอนนั้น

ความทรมานจากการต่อว่า หรือทำร้ายตัวเองด้วยเหตุนั้น มันมีอีกเสียงหนึ่งพูดออกมาว่า

นั่นเป็นครั้งแรก ในชีวิตที่มีแฟนมาตลอด และมีแฟนเป็นทุกอย่างของชีวิต

เป็นครั้งแรกของเราที่ไม่เคยจินตนาการถึงชีวิตที่ไม่มีแฟนมาก่อน

เป็นครั้งแรกที่... เราพยายามจะใช้ชีวิต "ด้ ว ย ตั ว ข อ ง ตั ว เ อ ง"

มันเป็นช่วงเวลาที่ทรมานและหนักหนามากที่สุดสำหรับเราเลยตอนนั้น

กลางวันร้องไห้เพราะ เด็กนักเรียน...

ตกกลางคืนร้องไห้เพราะ คนที่เคยรักและไปจากกันแล้ว.....

ทั้งร้องไห้อยากได้เขากลับมา

และร้องไห้หนักขึ้นไปอีกเมื่อยิ่งรู้ว่า ยังไงเขาก็ไม่กลับมา...

ร้องไห้บัดซบกับชีวิตที่ถูกเขาทิ้งเอาไว้

ร้องไห้ที่เมื่อคิดได้ว่า พอไม่มีเขาแล้ว เรามันไร้ค่าขนาดไหน

ก็ผ่านมา 3 ปีแล้วค่ะ วันนั้นถึงวันนี้

เรื่องดี ๆ ส่งท้ายของ EP1 นี้คือ...

ในที่สุด มันก็มีวันที่เราหยุดร้องไห้ เพราะคิดได้ว่า

เราควรจะใช้ชีวิตอย่างมีค่า "ด้วยตัวของเราเอง" 

ไม่ว่าจะมีเขา หรือไม่มีเขา 

ในที่สุดเมื่อเราคิดอย่างนั้นได้... กำลังจะทำได้... ใกล้จะทำได้

ไปจนถึงวันที่เราทำได้....

น้ำตาที่เคยคิดว่ามันจะไม่หยุดไหล

ความเจ็บปวด ทรมาน ที่เราเคยคิดว่ามันจะไม่จางหาย

วันนี้ทำอาชีพครูนี้ได้ 3 ปีแล้วค่ะ... ?

#END #EP1