งานเต้าหู้ที่กำลังจะมาถึงในสัปดาห์หน้าทำให้เธอไม่มีเวลาสะสางเรื่องอะไรกับใครทั้งสิ้น พ่อบอกว่าไอดะกลับมาอยู่ที่บ้านแล้ว แต่ก็ออกไปวาดรูปกับเด็กๆ แต่งตัวประหลาดที่หมู่บ้านอื่นหลายคืนไม่กลับมา ไอดินเองก็บ่นว่าคิดถึง ไอรดาไม่ได้ตอบอะไรนอกจากบอกว่าจะกลับไปเจอกันในวันงานพร้อมสูตรเต้าหู้ที่คิดขึ้นมาใหม่

ขจีเองก็หายไป

เขาไม่ได้ขับไล่ตัวเองออกมาจากบ้าน แล้วมาแกร่วที่ห้องรับแขกรอให้เธอขับไล่เขาออกไปอีกทีเหมือนเคย

ความคลุมเครือไม่ใช่เรื่องประหลาด ไอรดาคุ้นเคยกับเมฆหมอกมฤตยูแห่งมโนทำอยู่เกือบปีที่มีขจีอยู่ข้างบ้าน ทั้งเธอและเขาโลกส่วนตัวสูงเกือบเกินต้นสนฮาวาย มีทั้งช่วงเวลาที่แคร์และไม่ใยดีกันเลยเป็นสับดาห์ๆ แต่บทพอจะเจอหน้ากันก็ยิ้มได้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ทุกครั้ง เขาจะยังเคี้ยวพายวานิลลาของเธอเสียงกร้วมกร้าม หลับบนโซฟาพร้อมบังเอิญหมาชิบะเหมือนเดิม บางครั้งก็ชอบย้ายตู้ย้ายโต๊ะกลมของเธอตามอำเภอใจ ชอบให้เหตุผลว่าสถาปนิกอดไม่ได้ที่จะย้ายมัน พวกเขาไม่เคยทะเลาะกันด้วยเรื่องนี้เลย

และไอรดาเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเป็นอย่างนั้น

เธอเดินใจลอยสูงกว่าเมฆอยู่ในซุปเปอร์มาร์เก็ต คิดถึงแปลนซุ้มเต้าหู้ที่เขาเอามาหย่อนไว้ที่โต๊ะหน้าบ้าน มีแจกันทรงไม้ไผ่ที่เคยขโมยเธอไปวางทับอยู่ ซุ้มเต้าหู้ค่อนข้างน่ารักพิลึก ดีไซน์ทรงทัชมาฮาลที่มีปลายซุ้มบานเหมือนดอกไม้ของเด็กป.1 ที่นั่งเรียงกันเหมือนในโรงหนัง เพียงแต่เปลี่ยนจากเก้าอี้เอนกำมะหยี่สีแดงเป็นเบาะสีลูกกวาดพร้อมพนักพิง

แต่ประตูหน้าบ้านเขาล็อคเมื่อเธอกำลังจะเดินไปบอกว่าขอบคุณ

ไอรดาจึงมาลอยอยู่ในซุปเปอร์มาร์เก็ตเพื่อหาซื้อน้ำตาลไปทำอุด้งซอสงาที่ขจีพอจะทานได้อยู่บ้าง เจ้าตัวไม่อยู่ให้ยืมวัตถุดิบอะไรอย่างที่เคย เธอเลยคิดเสียว่านี่เป็นทริปสั้นๆ ระหว่างวันที่พายุเหมือนจะเข้า เพราะนี่คือหน้าหนาวหาวนอน ถ้าไม่ต้องทำงานเต้าหู้ปลายปี เธอก็ไม่ต้องทำอะไรที่จำเป็นเลย นวดแป้งในฤดูแบบนี้ขนมปังขาดความอบอุ่น

แต่เวลาในซุปเปอร์หยุดหมุนเมื่อเธอได้ยินเสียงเรียกคุ้นหู

“ไอร์” ขจียืนอยู่ตรงชั้นซุบแคมป์เบลกับสาวผมบ๊อบสั้นสีบลอนด์ในชุดสไตล์บาหลี หน้าตาเขาดูอดนอนมาแล้วสามสี่ปี แต่หญิงสาวข้างๆ ดูสดใสเหมือนได้นอนมาล่วงหน้า 20 ปี เธอกำลังเลือกรสชาติซุบกระป๋องด้วยท่าทีจริงจัง

“หวัดดี เดินซุปเปอร์จริงดิ” ไอรดากระพริบตาปริบ เอ่ยทักเขาไปงงๆ ทำสีหน้าไม่ถูกเพราะไม่คิดว่าจะได้เจอใครที่รู้จัก มากไปกว่านั้นคือขจีกับแผนกเครื่องปรุงดูเป็นส่วนผสมที่ไม่น่าเกิดขึ้นได้ เธอไม่คิดว่าจะได้เจอเขา บทสนทนาถูกประป๋องซุบขโมยไปเฉย อากาศว่างๆ กับเสียงแอร์อบชื้นดูน่ารำคาญ

“น้ำตาลหมดเลยมาซื้อเติม แล้วเรามาทำอะไร ปกติไม่ได้ซื้อของจากที่นี่ไม่ใช่หรือ”

“พี่จีก็เหมือนกัน” ขจียิ้ม ตัวเขามีกลิ่นบุหรี่ฮันนีโรสโรยอ่อนๆ เขาไม่ได้เจอเธอมาเกือบเดือนหลังจากเหตุการณ์ที่ต่างก็รู้ว่าคืออะไร ไม่ใช่เพราะเขินอายหรือกลัวการเปลี่ยนแปลง ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงหลังจากที่มันเปลี่ยนแปลงมาตั้งนานแล้วตั้งแต่ที่เขาได้ชิมทาร์ตชิ้นนั้น เขาแค่รู้สึกว่าต้องให้เวลาไอรดาจัดการฟองอากาศของตัวเองบ้าง มันอาจจะกำลังเดือดปุด ขจีพอจะเข้าใจว่าเธอให้ใจกับของทีละสิ่ง

ขนม แล้วค่อยบังเอิญหมาชิบะ แล้วค่อยต้นไม้ แล้วค่อยนิยาย แล้วค่อยงานเต้าหู้อะไรนั่น

แล้วค่อยเขา

แต่ “เขา”เป็นสิ่งมีชีวิตที่มีจิตใจตอบโต้อย่างไม่ละมุน โคตรไม่น่ารักเลย เขาชอบสกัดจุดเธอราวกับเป็นมนุษย์ลุง ต่อล้อต่อเถียงและทำตัวเป็นพลาสติกห่อผักในบางครั้ง นาราเลยบอกว่าไอรดาน่าจะเป็นผู้หญิงแห่งการสกัด ต้องอาศัยความสะอาดในการสกัดความกล้าออกมาเป็นคำพูด สกัดทั้งความรู้สึกที่มีตัวเองต่อตัวเอง และสกัดความรู้สึกที่ตัวเองมีต่อเขา

สถาปนิกที่ไม่ค่อยคิดอะไรมากเรื่องทำนองนี้จึงลองฟัง เพราะปกตินาราไม่ใช่คนมีเหตุผลเป็นตุเป็นตะ แต่นี่เป็นสิ่งที่เขานำไปปรึกษาและเธอพอจะมีสติใส่ใจอยู่ได้เกินสองวินาที

ไอรดาเหมือนแร่เฮมาไทต์ แพร่หลายแต่สกัดมั่วซั่วไม่ได้ นาราชี้แจงด้วยดวงตาที่จริงจังเกินความจำเป็นและก็น่าโอนอ่อนเชื่อตามอยู่ไม่น้อย

เพราะไอรดาไม่ใช่คนที่รับแอ็ทแทคทางอารมณ์ได้มากมาย

เขากลัวว่าเธอจะระเบิดเป็นไอร์ไปต่อหน้าเขา

“ไอ้นี่อยากลองทำสปาเก็ตตี้เลยต้องมาหาซื้อของด้วย” ไอรดาเอียงคอมองผ่านเขาไปเล็กน้อย เจอหญิงสาวหน้ามุ่ยที่ขจีเอ่ยถึง ความจริงเธอเห็นมานานแล้ว

“แต่เขาเลือกซุบอยู่นะ ใช้ด้วยหรอ”

“มันก็เลือกไปเรื่อย ไม่เคยเห็นของในโลกมนุษย์ไง”

“โอ๊ย แกทำตัวเหมือนมนุษย์นักล่ะจีดี ก็ไม่เคยเดินพอกันแหละเว้ย อย่ามาโบ้ยกันว่าฉันอยากทำอาหารหน่อยเลย เอ้อ หวัดดีค่ะ เรานารา..เฮ้ย ยังไงๆ นี่น้องทาร์ตใช่ปะ” ประโยคหลังเธอหรี่เสียงใส่ขจี เลยได้สายตาอาฆาตดีๆ กลับคืนมา เพราะความจริงคือคนหน้าซุปเปอร์ก็น่าจะได้ยิน

“ไอร์ นี่นารา เพื่อนที่ทำงาน ความสามารถพิเศษคือเป็นสถาปนิกกับคนบ้าไปพร้อมๆ กัน”

“หวัดดีค่ะ เราชื่อไอร์ อยู่ข้างบ้าน อืม แถวๆ นั้น ที่มีต้นหมากสูงๆ” ไอรดายิ้มน้อยๆ เธอไม่เคยเจอเพื่อนร่วมงานของขจีมาก่อนเพราะเขามักจะทำงานอยู่ที่บ้านคนเดียว การมีหญิงสาวมาทำกับข้าวที่บ้านก็เป็นเรื่องใหม่เหมือนกัน การเดินออกมาจากบ้านทำให้ทุกอย่างดูเป็นเรื่องที่ต้องเรียนรู้ไปหมด ทั้งการจัดวางสีผสมอาหารของที่นี่ ยูนิฟอร์มสีซีเปียของแคชเชียร์ และบทบาทของคนข้างบ้านที่มาเจอกันนอกบ้าน

พอเจอกันที่อื่น เรื่องราวก็เหมือนถูกสร้างขึ้นจากคนละโลก

“เรารู้จักน้อง น้องไอร์คือน้องทาร์ตคนนั้น จีดีเอาทาร์ตมากินคนเดียวที่บริษัทบ่อยค่ะ มันงกด้วย ไม่แบ่ง” ไอรดาหัวเราะเบาบาง รู้สึกว่านาราน่ารัก

“รสชาติมันยังไม่เข้าที่หรอกค่ะ ทาร์ตลองทำมานานแต่ยังทำได้แย่อยู่”

“เฮ้ย ไม่แย่เลย พี่เคยแอบกิน อร่อยนะไม่หวานมาก แป้งนุ่ม ชอบที่เหมือนมีรสชาเขียวด้วย” ไอรดาในชุดเสื้อยืดลายเป็ดทำตาโต

“โอ รู้ด้วยหรอคะ ไม่มีใครเคยรู้เลยค่ะว่าใส่ผงชาเขียว นี่คนเแรกเลย พี่จีก็ไม่รู้”

“มันเคยรู้อะไรบ้างล่ะไอ้จีดีคนผี” ขจีศอกสีข้างนาราไปเต็มๆ ไอรดารู้สึกว่านี่คือซีนใหม่ๆ เต็มไปด้วยแสงและผงแป้งพิเศษ

ซีนที่เธอไม่เคยเห็นในบ้านที่มีทั้งสวนและความเงียบ ด้านรื่นเริงของเขาอาจจะไม่เคยถูกใช้งานกับเธอ หรือเป็นเพราะเธอไม่เคยเห็นมัน สิ่งเดียวที่เธอเคยเห็นว่าร่าเริงคือขนม, พ่อและไอดะ

“จีดีคือพี่จีหรอคะ” หน้าตาขมวดคิ้วของหญิงสาวทำให้เขายิ้ม ขจีหยิบของในตะกร้าของไอรดามาดูทีละอย่าง มีน้ำพริกแม่ประนอม ช็อกโกแลตบาร์ สบู่สมุนไพรแล้วก็โดริโทสทุกรสชาติ

“มันชอบตั้งชื่อให้คนเขาไปทั่ว ไม่เคยซ้ำกันหรอก แต่ละวันงงไปหมด”

“แต่จีดีนี่น่ารักนะ” ขจีชะงักมือที่กำลังหยิบโดริโทสที่มากเกินไปกลับเข้าชั้น นารายิ้มกว้างเท่าหนังสือที่กางเต็มโต๊ะให้ไอรดาที่ทำหน้าแสนเฉยเมย

“อย่างง น้องเขาหมายถึงจีดราก้อนตัวจริง โถ มโนล้น แล้วนี่ไปยุ่งอะไรกับของของเขา” เสียงหัวเราะก๊ากของนาราทำให้ไอรดาเพิ่งรู้สักตัว ขจีใบ้กิน ไอรดาสูดอากาศดังฟื้ดเข้าจมูก หยิบโดริโทสเข้ามาในตะกร้าใหม่

“ไอร์ ที่บ้านก็ยังมีอยู่เต็มตู้”

“ไม่ค่อยได้มา ก็ซื้อเก็บไว้”

“กินของเดิมให้หมดก่อน ซื้อเยอะไปทำไมของพวกนี้ ขนมที่ตัวเองทำไม่รู้จักกิน เอามาให้คนอื่นเขากิน” กว่าจะรู้ตัวนาราก็ตบหลังเขาอย่างแรง ไอรดาแย่งตะกร้าคืนมาด้วยสีหน้าอ่านไม่ออก หยิบโดริโทสในชั้นคืนมาจนล้นตะกร้า

“นี่ ของแบบนี้น่ะนะ” เธอพูดพลางหยิบโดริโทสรสวาซาบิเข้าตะกร้าไม่ยั้ง

“เรากินแต่ของที่เราอยากกิน พี่จีก็ทำได้เหมือนกัน ถ้าเราบังคับแล้วพี่จีไม่อยากกินแล้วมาโทษเราได้ไง ถ้าไม่อยากกินก็ไม่ต้องกินดิ ถ้ามันวุ่นวายแล้วรำคาญก็บอกเราตรงๆ ไม่ใช่มาโวยวายทีหลัง เราบังคับก็อย่าสน ด่าเราเลย เอาให้เราหน้าหงายไปเลยจะได้ไม่มาตื๊ออีก ” 

เดซิเบลไม่ถึงขั้นตะโกน แต่ขจีจับได้ว่ามีคำว่าถ้าถึง 3 ถ้า แคชเชียร์สีซีเปียจัดชั้นลูกอมเพิ่งเสร็จแต่ก็สลับคิทแคทกับสมาร์ทตี้อยู่อย่างนั้น นาราเกือบทำซุปแคมป์เบลตกใส่ฝ่าเท้า

“ไอร์ ”

“พี่นาราเราขอโทษค่ะ โคตรหงุดหงิด” นาราหัวเราะลั่น

“ยีสต์ เป็นอะไรไป”

“หงุดหงิดไง พี่จีเอาหูไปทำอะไร แล้วก็อยากกินโดริโทส แล้วก็อยากเป็นแค่นี้ พี่นารา ขอโทษพี่อีกทีด้วยค่ะ ต้องมาได้ยินเราพูดจาไม่น่าฟัง วันหลังเราทำทาร์ตมาให้ลองนะ ถ้าพี่อยากทาน” นาราเหมือนเพิ่งจำชื่อตัวเองได้ เสยผมไปสามที กระพริบตาถี่มาก

“เฮ้ย ไม่เป็นไรเลย เราอยากกินอยู่แล้ว ถ้าไอ้นี่มันไม่กิน เดี๋ยวพี่กินเอง มันพูดดีไปงั้นแหละ ทาร์ตที่เคยได้มามันไม่แบ่งใครเลย วันนี้ก็ชวนเราทำสปาเก็ตตี้ไปให้”

“ให้ไอร์?” นาราพยักหน้า ยิ้มกว้างกว่าเดิม ไอรดาทำหน้าเหมือนแมลงปอบินชนกระจก

“ให้ทำไม” ดวงตากวางนั้นจ้องไปที่อีกฝ่ายพร้อมด้วยคิ้วขมวด เส้นใยความยุ่งยากถักทอจนล้นผ้า

“อานนนนี้ไม่รู้แฮะ ถามมันนะ เดี๋ยวเราไปดูฮาริโบ้ตรงนั้นก่อนนะ เอ่อ สักชั่วโมงสองชั่วโมงเดี๋ยวมา ตามบาย”

หญิงสาวในชุดบาหลีหายไปพร้อมกระป๋องซุบ จูงแคชเชียร์สีซีเปียไปด้วย เหลือตัวละครสองตัวไว้กับความหนาวของเครื่องปรับอากาศ ลมหายใจ กลิ่นกะหรี่ปั๊ป หลอดไฟขาว

และโดริโทส

“ยีสต์ เราไม่ได้เจอกันตั้งหลายอาทิตย์นะ” แล้วทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ด้วย การทะเลากันแบบย่อมๆ นี้มันนำไปสู่อะไร เขาอยากต่อท้าย

“เรายุ่งเรื่องงานโทฟุ ขอบคุณที่ออกแบบซุ้มให้นะ คงได้ใช้ในวันจริง ขอโทษด้วยที่เรารบกวนอีกแล้ว”

“มันไม่ใช่อย่างนั้น ยีสต์ โมโหง่ายงี้ถ้าบังเอิญมาเห็นจะกล้าเข้าบ้านได้ไง”

“บังเอิญไม่เดินมาซุปเปอร์ มันไม่ชอบกลิ่นกะหรี่ปั๊ปของที่นี่”เขาค่อยๆ ปลดตะกร้าของออกจากมือ จับข้อศอกเธอแล้วขยับเข้าใกล้นับได้เป็นมิลลิเมตร

“พี่จี นี่ซุปเปอร์”ขจีหัวเราะ เลิกคิ้วสูง

“อือรู้แล้ว ซุปเปอร์ไง จะซื้อของอะไรอีก โดริโทสเต็มตะกร้าแล้ว”

“อย่ากวนประสาท เราไม่บังคับกินขนมแล้ว เราขอโทษไปแล้วไง” ชายหนุ่มในเสื้อยืดสีเทาถอนหายใจ อารมณ์สีเดียวกับสีเสื้อ ขจีลากไอรดาเบาๆ มาตรงซุ้มอาหารปลาที่มุมร้าน

“โอเค ห้ามเลิกทำขนมให้ ไม่ได้ไม่อยากกิน”

“หมายความว่าไง”

“ก็ไม่ได้ไม่อยากกิน แค่นั้น”

“ยีสต์ ทำไมโกรธ วันนี้ไปอารมณ์ไม่ดีเรื่องอะไรมา”

“จีดี เราไม่ได้โกรธ” ไอรดาเลียนแบบ และแล้ววันนี้ก็มาถึง วันที่เขาอยากฆ่านาราด้วยการยัดอาหารปลาเข้าปากโทษฐานที่พูดจาเลื่อนเปื้อนจนทำให้คนข้างเคียงเลียนแบบเป็นตุเป็นตะ ไอรดาทำหน้าตาลอยได้ดีกว่าปลาทองตราซากุระบนถุงนั่นซะอีก

“ทำเป็นหรอ สปาเก็ตตี้น่ะ ไม่ดิ ทำอาหารอะไรเป็นนอกจากมาม่าด้วยหรอ”

“ไม่เป็น แต่เห็นว่าไม่ได้เจอกันนานเลยอยากทำไป เผื่อว่าจะได้กินด้วยกัน ขอให้นารามาช่วย… ไอร์ นาราเป็นเพื่อนเฉยๆ อ๋อ และนี่ก็บอกเฉยๆ เดี๋ยวไม่เข้าใจ” ไอรดาพลิกสายตาจากโลโก้อาหารปลามาหาเขา

“ไม่เข้าใจอะไร ถึงจะไม่ใช่เพื่อนก็ยังเข้าใจเลย พี่จีแค่ต้องชัดเจน ไอร์ไม่เข้าใจเรื่องในครัวตอนนั้นมากกว่า” เธอถามเขาตาใส ยิ่งกว่าปลาทองนายแบบในแพ็กเกจอาหารเม็ด

เขาเองก็พูดไม่เก่ง บรรยากาศหลอกๆ กับเสียงเพลงอาร์แอนด์บีเพลงของริฮานน่าในซุปเปอร์ก็ยิ่งติงต๊องหนักเข้าไปหลายขุม ไอรดายืนเป็ดจ้องหน้าเขาตากลม กลิ่นกะหรี่ปั๊ปไส้ไก่ก็ไหลหืน ไม่มีอะไรน่าโรแมนติกเลย เขาเชื่อมั่นว่าถัดไปอีกสองล็อกต้องมีป้าสักคนที่ยืนเลือกน้ำมันรำข้าวอยู่ นาราแอบดูอยู่ที่ไหนสักแห่ง แต่เพราะแรงบุหรี่สามสี่ตัวก่อนหน้านี้ ขจีเลยลืมทุกมิติของโลกและปลอมตัวเป็นเสือดาวหิมะ ตัวเดียวที่กระทำการขโมยอะไรบางอย่างจากหญิงสาวที่อยู่ในครัว มันแค่อาจจะรวดเร็วปานเซมิวินาทีเท่านั้นเอง

“ซุปเปอร์นะ สถาปนิก!”

“แล้วไง ก็บอกไม่เข้าใจ ถ้าทำแบบในห้องครัวซ้ำไปเรื่อยๆ จะเข้าใจใช่ไหม”

เขาจ้องหน้าเธอในระยะเซมิมิลลิเมตร ไอรดาแปลงร่างเป็นยีสต์ คิดอะไรหลายๆ อย่างพร้อมกันไม่ได้

“จะกินโดริโทส หยิบคืนเรามาเลย”

วันนั้นเธอไม่ได้ทานสปาเก็ตตี้ และนาราก็ไม่ได้กลับมาจากการซื้อฮาริโบ้อีกเลย