เสียงลมหายใจที่ดังขึ้นของผู้คนบังคับให้ผมต้องเบิกตากว้างขึ้นอีกครั้ง 

เบื้องหน้าของผมเต็มไปด้วยผู้คนแปลกหน้าที่จำเป็นต้องมาอาศัยอยู่ด้วยกันบนพาหนะที่ถูกขับเคลื่อนไปบนราง

ผมมักรู้สึกประหม่าทุกครั้งเมื่อตกอยู่ในสถาณการณ์เช่นนี้

เพราะไม่รู้เลยว่าควรบังคับสายตาของตัวเองให้อยู่ในตำแหน่งใด จึงจะเหมาะสมและสมควร

ผมจึงระงับอาการประหม่าครั้งนี้ลงอีกครั้ง ด้วยการทำให้ตัวเองผมกับความมืดตามเคย

หากแต่ครั้งนี้ผมไม่สามารถ หลับตาลงด้วยความรู้สึกเช่นทุกที

มีอะไรบางอย่างเกิดขึ้น และสิ่งนั้นกำลังรบกวนจิตใจของผมอยู่

ผมถามตัวเองว่าสิ่งนั้นคือสิ่งใด ?

ผมไม่เจอคำตอบที่ผมตามหา

ผมเบิกตากว้างขึ้นอีกครั้ง

ครั้งนี้ผมกลับได้พบคำตอบผ่านภาพของคู่รักที่อยู่เบื้องหน้า

ทั้งคู่กำลังหยอกล้อกันด้วยความสนุกสนาน

ผมกวาดสายตาไปรอบๆ

และผมก็เห็นภาพคู่รักอีกคู่ที่กำลังโอบกอดกัน

เมื่อได้คำตอบผมจึงปิดตัวเองลงอีกครั้ง

ผมถามตัวเองทำไมผมถึงถูกรบกวน

โดยคู่รักสองคู่ที่ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องอะไรในชีวิตผมเลย

และแล้วผมก็พบคำตอบ

สิ่งนี้ติดอยู่ในหัวผมมาหลายวัน

ผมมีคนรักของผม

เราพบกันเมื่อกลางปีก่อนความรักของเราราบรื่น และน่าอัศจรรย์

เราเข้ากันได้โดยแทบไม่ต้องปรับเปลี่ยนอะไรในตัวเอง ดั่งจิ๊กซอว์ที่ลงล็อคกันได้พอดิบพอดี

เราไม่เคยมีปากมีเสียงหรือทะเลาะกันเลย แม้แต่ครั้งเดียว

แน่นอนว่ามีบ้างที่เราจะเจอเรื่องที่เราทั้งคู่เห็นต่างกัน

แต่สุดท้ายเราก็ผ่านมันมาได้ทุกครั้ง ผ่านการพูดคุยกันของเราทั้งคู่

ผมรู้สึกรักเธอมาก

เป็นความรักที่ผมปรารถนา

เป็นความรักที่บริสุทธิ์ใจต่างคนต่างช่วยเหลือและผลักดันซึ่งกันและกัน

เรามักพูดคุยและแลกเปลี่ยนกันอยู่บ่อยครั้ง

หลายเรื่องที่เราพูดคุยกันทำให้เราได้ค้นพบและรู้จักกันและกันมากขึ้น

เรารักและไว้วางใจกันมาก

ถึงขนาดที่ผมพาเธอมาเจอครบครัวของผม

ครอบครัวเธอและผมต่างเปิดใจยอมรับ และเอ็นดูเราทั้งสอง

เพราะปัจจัยหลายอย่างนี้

ทำให้ผมค้นพบว่าเธอเป็นพื้นที่ปลอดภัยของผม

และทำให้ผมรู้สึกว่าระยะเวลากว่าครึ่งปีนี้

ช่างมีความหมายกับชีวิตของผม

ทุกอย่างดูเข้าที่เข้าทาง

เว้นแต่ช่วงเดือนนี้ที่ผมกลับรู้สึกต่างออกไป

ผมเริ่มกลายมาเป็นนักศึกษาฝึกงาน

มีอะไรหลายสิ่งอย่างที่ต้องเผชิญและรับผิดชอบ

การทำงานสร้างความเหนื่อยล้าให้ผมไม่น้อย

ไม่เพียงแต่ความเหนื่อยล้าทางกายแต่ภายในใจนั้นกลับรู้สึกเช่นเดียวกัน

และแน่นอนสิ่งที่ตามมาสิ่งที่ผมเคยคิดว่าคงไม่มีทางเกิดขึ้น มันก็เกิดขึ้นกับความรู้สึกของผม

ความเหนื่อยล้าที่ไม่เพียงแต่สร้างปัญหาทางร่างกายและจิตใจ

มันเริ่มแสดงท่าทีในช่วงสัปดาห์แรกของการฝึกงาน

ผมเริ่มรู้สึกอยากพูดคุยและพบปะกับคนอื่นน้อยลง

ในห้วงความคิดของผมมีแต่เรื่องงานที่ผมจำต้องรับผิดชอบ

ผมมักมีอาการพูดไม่ออกเมื่อต้องพูดคุยกับเธอ

เวลาผ่านไป1 สัปดาห์

เรายังได้พบเจอกันอยู่บ่อยครั้งยังได้พูดคุย ได้มีช่วงเวลาหลังเลิกงานด้วยกัน

ทุกอย่างดูปกติไร้ปัญหา หากแต่เพียงตัวผมที่ค้นพบว่ามีอะไรที่ไม่เหมือนเดิม

ผมเริ่มรู้สึกอยากใช้เวลากับตัวเองมากขึ้น

อยากที่จะมีเวลาคิดและตรึกตรองด้วยตัวคนเดียว

ผมกลับมารักสันโดษอีกครั้งเริ่มอยากที่จะไปไหนมาไหนเพียงตัวคนเดียว

คำพูดชื่นชมขากเธอในหลายๆ ครั้งทำให้ผมไม่ได้รู้สึกดี

และบางครั้งผมรู้สึกว่าตัวเองไม่คู่ควรกับคำชมเหล่านั้น

สุดท้ายแล้ว

ผมไม่อาจรู้ได้เลย

ความรู้สึกในครั้งนี้เป็นความรู้สึกจริง ๆ ของผม

หรือเป็นแค่เพียงอารมณ์ชั่วคราวที่แค่แวะผ่านมาทักทาย

ผมไม่รู้เลย