เออ ก็จริงนะ หลายครั้งที่เรามักจะมีปฏิกิริยาตอบสนองต่อเรื่องเชิงลบมากกว่า อย่างที่หลายคนเคยรู้สึกแบบ 'เออ ก็ไม่รู้หรอกว่าอยากได้อะไร แต่....นี่ ไม่ซื้อแน่ๆ' หรือมีมุมมองในการเลือกคู่ที่ชัดเจนว่า 'ฉันไม่เอาคนสูบบุหรี่, กินเหล้า, เจ้าชู้' บลาๆๆๆ แต่ถามว่า แล้วชอบคนแบบไหนล่ะ 

     แต่ละหัวเรื่องก็จะเป็นเรื่องเชิงจิตวิทยาที่บางเรื่องอ่านไปแล้วก็เถียงในใจว่า ไม่จริงหรอก มันไม่ใช่แบบนั้น บางหัวข้ออ่านแล้วก็ อืมมม เออ และบางหัวข้ออ่านแล้วก็อดพยักหน้าหงึกๆตามไปด้วยไม่ได้

และที่สนุกอีกเรื่อง(อาจจะสนุกอยู่คนเดียวในฐานะที่อ่านหนังสือแนวจิตวิทยามาหลายเล่ม)ก็คือ ในบางตอนของหนังสือจะมีการอ้างถึงหนังสืออีกเรื่องหนึ่งในแนวจิตวิทยาเช่นกัน พอเจอเรื่องที่อ่านแล้วก็จะแบบ "อ๋ออออ ที่ชื่อภาษาไทยคือ ตัดสินใจให้ดีต้องมีอารมณ์ เออๆ"(เดี๋ยวมีโอกาสจะมาเล่าเรื่องนี้ให้อ่านนะ) หรือกับบางเรื่อง "อ่อ black swan ดองไว้เป็นชาติยังอ่านไม่จบ หึหึ" ได้ฟีลแบบเราคุยกับเพื่อนคนนึงแล้วเขาพูดถึงคนอีกคนหนึ่งแล้วเราแบบ เฮ้ย ฉันรู้จัก!!!

     มีตอนหนึ่งที่ชื่อว่า "ทำไมเราถึงควรเรียนรู้แบบลองผิดลองถูก" ซึ่งชี้ให้เห็นการตอบสนองต่อสิ่งที่เป็นขั้วตรงข้ามกัน นั่นคือ ทฤษฎี กับ ปฏิบัติ ว่าคนเรามีแนวโน้มที่จะนับถือพวกนักทฤษฎีทั้งหลาย ไม่ว่าจะเป็นนักวิชาการ นักเขียน ทั้งๆที่หลายครั้ง ความพัฒนาบนโลกใบนี้มันไม่ได้เกิดจากตัวอักษรเป็นพืดในกระดาษ แต่เกิดจากการที่ใครสักคนลุกขึ้นมาทำอะไรสักอย่างและลองผิดลองถูกเรื่อยๆจนสามารถคิดค้นสิ่งประดิษฐ์อะไรขึ้นมาได้ คุณรอฟจึงเสนอว่า ถึงเวลาแล้วหรือยังที่เราควรปิดหนังสือแล้วลงมือทำ

     จะว่าไปก็จริงนะ เพราะการพัฒนาทักษะต่างๆมักเกิดขึ้นได้โดยการลงมือทำ เช่น ทนายก็ต้องลองไปเถียงกับอีกฝ่ายในห้องพิจารณาจึงจะว่าความเป็น หรือนักบินก็ต้องไปนั่งในห้องควบคุมจริงเพื่อฝึกบิน น้อยมากที่จะมีใครที่เอาแต่หมกตัวอ่านตำราอย่างเดียวแล้วจะเป็นผู้เชี่ยวชาญอะไรขึ้นมาได้ มันต้องลองทำจริงๆอะ

     อีกหัวข้อหนึ่งที่อ่านแล้วทำให้ฉุกคิดขึ้นมานั่นคือ "สิ่งสำคัญคือคุณเลือกพายเรือลำไหนไม่ใช่พายเรือเก่งแค่ไหน" ซึ่งชี้ให้เห็นว่า บางครั้งความสำเร็จของคนเราก็ไม่ได้มาจากความสามารถเสมอไป บางที มันก็เป็นเพราะโชคชะตาด้วยเหมือนกัน

     เวลาดูฟุตบอลด้วยกัน แม่มักจะพูดอยู่บ่อยๆว่า "เก่งมันคู่กับเฮง" ซึ่งมันก็จริงในหลายๆครั้ง ดูอย่างในปีหนึ่งซึ่งประเทศกรีซได้แชมป์ยูโรนั่นปะไร ใครจะไปคิดว่าคู่นัดเปิดสนามกับคู่ชิงชนะเลิศจะเป็นคู่เดียวกัน แสดงว่าในหลายๆอาชีพและหลายๆกรณี แค่เก่งอย่างเดียว มันไม่พอจริงๆ ว่าแต่ แล้วประโยคว่า "ลิขิตฟ้า หรือจะสู้มานะคน" นั่นล่ะ แสดงว่าถ้าคนเราพยายามมากพอ แม้ไม่มีดวงมันก็ต้องสำเร็จได้ซี

เอ๊ะ...หรือว่าที่สำเร็จได้หลังจากพยายามมากพอ นั่นคือโชคชะตาอนุญาตให้สำเร็จได้ตอนนั้นพอดี

โอ๊ย ปวดหัว