คำๆเดียวที่อยู่ในหัวของจีชางมินในตอนนี้ ร่างเล็กวิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต เท้าเล็กๆเปลือยเปล่าเหยียบย่ำไปตามผืนหญ้าเนื้อตัวเป็นรอยถลอกเนื่อจากโดนกิ่งไม้เกี่ยวไม่ได้ทำให้เจ้าตัวหยุดวิ่งเลยแม้แต่น้อย

ถ้าหนีไม่รอดเขาก็ต้องกลับไปขุมนรกนั่นอีก

"อ่ะ!"

ด้วยความไม่ระวังเลยเผลอสะดุดล้มคะมำเข้า คนตัวเล็กตะเกียดตะกายพยายามลุกขึ้นเมื่อได้ยินเสียงคนกำลังตามมา ถ้าโดนจับได้อีกคราวนี้หมอนั่นเอาเขาตายแน่ๆ

"อยู่นี่เอง ฉันหาอยู่ตั้งนาน"

!!!

ร่างสูงสาวเท้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆพร้อมกับยกรอยยิ้มเย็น ส่งผลให้คนตัวเล็กถดกายหนีเนื้อตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว 

คิมยองฮุนนั่งลงตรงหน้าคนตัวเล็กพลางยกมือลูบกลุ่มผมนิ่งเป็นเชิงปลอบประโลมก่อนจะกระชากเข้าหาตัว

"จำเอาไว้นะจีชางมิน"

"แม้แต่ความตายก็ทำให้เธอหนีไปจากฉันไม่ได้"

จีชางมินเป็นแค่ของสะสมอย่างหนึ่งของคิมยองฮุน

มีไว้ระบายความใคร่

ไร้ความรูสึก

ไร้หัวใจ