เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
Patientoverreachpeach.
เมื่อฉันเป็นบอเดอร์ไลน์ | Welcome BPD
  • "ไอคาดหวังเกินไปอะ เออทุกอย่างแม่ง flare up ขึ้นมาหลายอย่างมาก ทั้งโกรธ ทั้งเสียใจ แล้วก็เสียใจมาก ๆ ที่ทำไมต้องเป็นไอด้วยวะที่เสียใจอยู่คนเดียว ในตอนนั้นอะนะ แบบเชี่ย i ruined your day ไปแล้วแน่ ๆ 



    ไออยากบอกยูทั้งหมดเลยนะว่าที่ผ่านมามันดีมาก ตอนที่มียูฟังไอบ่นนู่นนี่นั่น ตอนนี้มันอาจจะน้อยลงไปเรื่อย ๆ แต่ไออยากให้ยูรู้ไว้ว่าจนถึงตอนนี้ ไอก็ยังคิดถึงยูอยู่ อยากกอดแน่น ๆ แล้วงอแงใส่ 



    ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมา ยูยังเป็นคนที่ nice ทำให้คนรอบ ๆ ข้างมีความสุขได้เสมอ ไอเชื่อแบบนั้นนะ แล้วตอนนี้ไอก็ไม่คาดหวังอะไรจากยูแล้ว ขอแค่ยูโอเคในทุก ๆ วันก็พอแล้ว ไอดีใจที่ได้รู้จักยูนะ..."

    26 Dec 2018


    ข้อความด้านบน เป็นข้อความที่ฉันเขียนใน note ของไอโฟนเมื่อสามปีที่แล้ว อ่านดูแล้วฉันก็อาการหนักอยู่เหมือนกัน (อาการของคนคลั่งรักอะนะ) จุดเริ่มต้นของโรคหรือ disorder อาจมาจากตรงนี้ ฟังดูแปลกใช่ไหมล่ะ ช่วงเวลาที่ฉันกำลังจะถูกทอดทิ้งอีกครั้ง หลังจากผ่านเหตุการณ์เลวร้ายมาไม่กี่เดือนก่อนหน้า ฉันนึกถึง "เขา" คนนี้อยู่ตลอดเวลา เรียกได้ว่าเขาแทบจะกลายเป็นลมหายใจของฉันเพียงชั่วข้ามคืน เรารู้จักกันตอนที่ทำงานโรงแรม ซึ่งเป็นงานแรกของฉันและเขาหลังจากเรียนจบมหาวิทยาลัย ฉันไม่ขออธิบายรายละเอียดของเขาไปมากกว่านี้ สิ่งที่ชัดเจนในความทรงจำของฉันคือภาพเขาบวกกับรอยยิ้มที่สดใสเหมือนสายรุ้งหลังฝนตกใหม่ ๆ


    แล้วเกี่ยวอะไรกับบอเดอร์ไลน์ ?


    เมื่อไม่นานมานี้ ฉันได้รับการวินิฉัยจากจิตแพทย์ประจำตัวว่าฉันมีภาวะบุคลิกภาพผิดปกติชนิดก้ำกึ่ง หรือ Borderline Personality Disorder อิงตามเกณฑ์การวินิจฉัยของ Diagnostic and Statistical Manual of Mental disorders fifth edition (DSM-5) อาการของฉันค่อนข้างชัดเจน โดยแสดงออกมาในลักษณะของการเรียกร้องความสนใจ พยายามทำร้ายตนเองอยู่บ่อยครั้ง มีอารมณ์ไม่คงที่หรือ mood swing อยู่เป็นประจำ ความสัมพันธ์ของฉันกับคนรอบข้างไม่ค่อยดีนักหรือในทางกลับกัน อาจจะดีจนเรียกได้ว่าแปลกไปเลยก็ว่าได้ (ฉันรู้สึกแบบนั้น) ที่ผ่านมา ฉันพยายามเอาใจคนรอบข้างเป็นอย่างมาก ฉันทำทุกอย่างเพื่อให้คนรอบข้างของฉันพอใจและรู้สึกดี ผ่านการกระทำและคำพูด เรียกได้ว่าฉันทุ่มสุดตัวเพื่อไม่ให้คนรอบข้างทิ้งฉันไป



    สิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นคือการอยู่ในภาวะพึ่งพาคนอื่น ฉันจะรู้สึกไม่ดีเมื่อไม่มีใครสนใจ การละเลยหรือเมินเฉยคำพูดหรือการกระทำของฉัน ทำให้ฉันโกรธและไม่พอใจเป็นอย่างมาก ฉันพยายามที่จะเป็นคนดีในสายตาของทุกคน พยายามให้ทุกอย่างหมุนรอบตัวฉัน ในขณะเดียวกัน เมื่อมีใครซักคนกำลังจะทิ้งฉันไป ฉันจะแสดงออกด้วยคำพูดที่เกินจริงหรือตัดพ้อไปต่าง ๆ นานา (Dramatic - Emotional) เช่นเดียวกับข้อความด้านบนที่บอกถึงความย้อนแย้งในตัวเอง เหมือนเสแสร้ง เล่นละคร อารมณ์ไม่อยู่กับร่องกับรอย รวมไปถึงการใช้ mind game เพื่อบิดเบือนหรือกล่าวเกินจริงให้คนรอบข้างเห็นใจและสนใจฉันมากขึ้น ซึ่งเกือบทั้งหมดนี้เป็นอาการของคนที่มีภาวะบุคลิกภาพผิดปกติชนิดก้ำกึ่งที่ฉันเป็นอยู่ trait สำคัญที่เกิดขึ้นได้แก่



    • Fear of abandonment
    • Unstable relationship
    • Unclear or unstable self-image
    • Impulsive, self-destructive behavior
    • Extreme mood swing
    • Chronic feeling of emptiness
    • Explosive anger
    • Out of touch with reality
    (Shehrina R., 2018, 43-197)



    ก่อนหน้านี้ฉันไม่เคยสังเกตตัวเองเลย ฉันรู้สึกเพียงแค่ว่า อารมณ์ของฉันจะท่วมท้น (overwhelmed) ได้ง่ายมาก ถ้าดีใจก็ดีใจมาก ถ้าเศร้าก็เศร้ามาก แค่นั้น (ก็รู้ตัวตอนที่คุยกับหมอแค่นั้นแหละ มีหมอ guide ให้) แต่พอรู้ตัวว่าฉันมีโรคบ้า ๆ อีกหนึ่งโรคมาอยู่ในตัว ฉันเริ่มทำความเข้าใจและพยายามศึกษาวิธีจัดการอารมณ์และความรู้สึกเหล่านี้มากขึ้น (ส่วนจัดการได้หรือไม่ได้ขอไม่พูดถึงแล้วกัน 55555) กลายเป็นว่า ณ ปัจจุบัน ฉันรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนที่ไม่ปกติเข้าไปทุกที จากการที่เป็น MDD และ PTSD อยู่ก่อนแล้ว ความเป็นตัวเองของฉันแทบจะเป็นศูนย์ 



    แล้วฉันจะหายไหม...



    ไม่มีตำรา วิจัย หรือหนังสือเล่มไหนบอกว่าภาวะนี้จะหายไป หรืออาจจะหายไปเพียงชั่วคราวและกลับมาเป็นซ้ำ การกินยาและรักษาตามอาการเป็นวิธีที่จะช่วยพยุงให้ฉันรอดและใช้ชีวิตประจำวันเหมือนคนปกติได้ การทำจิตบำบัดร่วมด้วยก็อาจเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ฉันอาการดีขึ้น เมื่อเทียบกับการรักษาด้วยการกินยาเพียงอย่างเดียว



    มาถึงตอนนี้ ฉันเหนื่อยกับตัวเองมาก ฉันไม่รู้ว่าฉันพิมพ์คำนี้ลงบน internet ไปแล้วกี่พันครั้ง ความรู้สึก "เหนื่อย" ยังคงมีมาเรื่อย ๆ ซึ่งก็ปฏิเสธไม่ได้อีกนั่นแหละว่าทุกคนก็ "เหนื่อย" กันทั้งนั้น (แล้วจะให้ฉันทำยังไง ยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ซักที) อีกอย่าง ฉันไม่รู้ว่าสิ่งที่ฉันเป็นอยู่จะทำให้ฉันทรมานไปอีกนานแค่ไหน สิ่งที่ฉันทำได้คือการพิมพ์ข้อความเหล่านี้เพื่อระบายและเล่าสิ่งที่เกิดขึ้นเผื่อว่าทุกอย่างจะบรรเทาลงบ้าง ฉันเหนื่อยมากจริง ๆ 




Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in