แต่เราก็ได้แค่ยกกล้องขึ้นมา กดแชะ ถ่ายจบ

ตั้งค่าอะไรไม่เป็นหรอก

อยู่ๆก็มีความคิดอยากได้กล้องฟิล์มมาสักตัว 

อยากปุ๊ปก็กดสั่งไปปั๊ปไม่ได้คิดอะไรเลย

กล้องฟิล์มตัวแรกของเราคือ

กล้องป๊อกแป๊กสีแดงแจ๊ด

พอกล้องมาถึงเราตื่นเต้นใหญ่ วันถัดมารีบออกจากบ้านไปซื้อฟิล์ม

ใส่ฟิล์มก็ไม่เป็นต้องเดินกลับมาที่ร้านให้พี่เขาใส่ให้

รูปแรกที่ถ่าย :)

แสงรั่วซะงั้น แต่ชอบแฮะ

ยังคงคอนเซปแสงรั่วเหมือนเดิม

รูปนี่เราออกไปเดินเล่น  เจอเด็กน้อยกำลังเล่นกับคุณลุง

ที่นี้ อาม่าอากงจะชอบพาหลานๆออกมาเดินเล่น 

รูปไม่โฟกัส แต่ความทรงจำชัดเจน

คนเยอะมาก  เดินแล้วแทบชนกัน

ชอบตึกของเขา

สวนสาธารณะท่ามกลางความวุ่นวาย

รถติดไม่แพ้เมืองไทย

ซอยอาหาร  ภายนอกอาจไม่น่าเข้า แต่รสชาติอาหารข้างในนี่สุดยอดเลย

ตอนเช้าๆ ที่อากาศต่ำลงเหลือแค่สิบกว่าๆ

ก็มีเกี๊ยวกับซาลาเปาของอาแปะช่วยเอาไว้

ทำไมชอบถ่ายกระจก?  อาจเพราะถ้ามันไม่สะท้อนตัวเรา มันก็คงเผยให้เห็นภายนอกล่ะมั้ง