ฮันโซจำวันแรกที่เขาจับดาบได้ มันหนักเหลือเกินสำหรับแขนของเขาในตอนนั้น แต่เขาก็สามารถถือมันไว้ได้ กวัดแกว่งไปมาอย่างที่เคยเห็นท่านอาจารย์ทำ เขาได้รับเสียงชื่นชม แค่จับครั้งแรกก็คล่องแล้ว, นายน้อย เสียงเหล่านั้นว่า ไม่นานท่านคงใช้มันคล่องพอกับธนู เขาไม่ได้รู้สึกอะไรไปกับคำชมเหล่านั้น ได้รับจนเคยชิน จึงเพียงแต่ยอมรับในใจว่าเขาชอบน้ำหนักของมันในฝ่ามือ

แต่สิ่งที่เขาคิดไม่ถึง คือเก็นจิเองก็ชอบมันเช่นกัน เขาทำได้ดีผิดกับอาวุธอื่นที่ตระกูลมอบหมายให้พวกเขาฝึกฝน อาวุธส่วนใหญ่ของเก็นจินั้นเหมือนของเด็กเล่น ดาวกระจายอะไรทั้งหลาย ฮันโซรู้ว่าน้องชายของเขามีศักยภาพแค่ไหน รู้ว่าเก็นจิไม่ใช่ไอ้ลูกคุณหนูถูกตามใจจนเสียคนแบบที่คนอื่นกระซิบกระซาบลับหลัง แต่เมื่อเก็นจิหมดความสนใจเอาง่าย ๆ เมื่อตัดสินใจว่าอาวุธหรือวิชานั้น “ไม่เห็นสนุกเลย” เสียแทบทุกครั้ง มันก็ยากที่จะไม่นึกสงสัย

เพียงแต่เก็นจิกับดาบในมือนั้นช่าง– ไร้ที่ติ (ฮันโซไม่คิดว่าเขาจะได้ใช้คำนี้กับน้องชายตนเอง) รวดเร็ว แม่นยำ และเฉียบคม หุ่นฟางตัวแล้วตัวเล่าถูกตัดเป็นแนวเรียบกริบ เขาตวัดดาบในมุมที่เหมาะที่สุดด้วยแรงที่พอดีที่สุด ไม่มากไม่น้อยไปกว่านั้น ฮันโซอาจจะคิดไปเอง แต่ยิ่งเวลาผ่านไปเท่าไหร่ เขาก็คิดว่าเก็นจิเร็วขึ้น เร็วขึ้น และเร็วขึ้นเรื่อย ๆ ร่างของเขาพร่ามัว ผมสีเขียวเลือนเป็นภาพติดตา

และนั่น.. เป็นเรื่องดี

“อ้าว ท่านพี่” เก็นจิฉีกยิ้มให้หลังเลื่อนเอาดาบเก็บเข้าฝัก “มองตาค้างเชียว เห็นฝีมือข้าแล้วเริ่มหวั่นใจขึ้นรึยังล่ะ?”

มีคำตอบโต้ล้านแปดที่ฮันโซสามารถเลือกใช้ แต่เขากลับเลือก “เจ้าเร็วขึ้นมาก เก็นจิ” และบางทีนั่นอาจจะเป็นตัวเลือกที่ดีทีสุด เพราะเก็นจิทำตาโต, มาก “บางทีเราน่าจะลองประมือกัน ข้ามีจุดอ่อนกับศัตรูที่เร็ว เจ้าน่าจะช่วยข้าได้ ไม่มากก็น้อย”

เก็นจิเงียบไปพักหนึ่ง ตาโตอยู่แบบนั้น จนฮันโซเริ่มคิดว่าเขาจะเสียเวลาเกินไปแล้วนั่นแหละ น้องชายของเขาจึงหัวเราะออกมา มันค่อนข้างจะ– แปลกหู ไม่มีความเยาะเย้ยที่แสนคุ้นเคยเจือออยู่ “ได้! หาวันที่ท่านว่างจากกองหนังสือพวกนั้นมาเถอะ! ข้าว่างเสมอ!” นั่นคือคำที่เขาใช้เรียกเวลาที่เขาควรจะไปศึกษาตำราสินะ “โว้ว ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นท่านชวนข้าฝึก นี่แปลว่าฝีมือข้าดีขนาดนั้นเลย? หืม?”

ฮันโซถอนหายใจ “ในปราสาทนี้? ใช่ เจ้าเป็นอันดับสอง รองจากลูกธนูของข้า”

“ฮ่า! นั่นเป็นคำท้ารึเปล่า? ซักวันดาบของข้าจะเร็วกว่ามัน”

น่าตกใจ ครั้งนี้เขาเป็นฝ่ายหัวเราะบ้าง “ก็ลองดู”