หลังถูกบรรจุลงภารกิจภาคสนามได้สามครั้ง ลูซิโอ้ก็เชื่อว่าชีวิตเขาสั้นไปได้สิบปี เขาไม่ได้ใหม่กับอะไรอย่างเสียงปืนนัก สมัยเด็ก ๆ เขาได้ยินแทบจะวันเว้นวันจากในสลัมของริโอ แต่นั่นก็เป็นแค่เสียง ดังอยู่ห่างออกไปพอจะทำให้รู้ว่าอันตรายนั้นไม่มีทางมาถึง แต่นี่? กระสุนที่ถูกเล็งและยิงมาที่เขา? กระสุนบางนัดที่แม่นพอจะทะลุหรือฝังเข้ามาในผิว? และระเบิด? โอ้ พวกนี้น่ะของใหม่ล้วน ๆ

ลูซิโอ้ คอร์เรอา ดอส ซานโตส ไม่ใช่ทหาร เขาเป็นนักดนตรี! ศิลปิน! และนั่นอาจจะ, คือ, และเป็นปัญหาสำคัญของเขา

ลูซิโอ้ทำอะไรไม่ได้เลย

ดนตรีของเขาช่วยเหลือสมาชิกคนอื่นในทีมได้บ้าง ช่วยให้ทุกคนฟื้นตัวตราบเท่าที่พวกเขาอยู่ในระยะของดนตรี แต่สมาชิกในทีมสนับสนุนคนอื่นก็ทำได้! ทำได้ดีกว่าเสียด้วยซ้ำ ขอแค่ถูกแสงสีทองจากคทาคาดูซัสสัมผัสเพียงครู่เดียวพวกเขาก็วิ่งปร๋อ ขณะที่ลูซิโอ้ต้องเร่งเสียงถึงขีดสุดพวกเขาถึงจะเริ่มดูเหมือนได้รับการรักษาขึ้นมาหน่อย (และลดอายุไขของแอมป์ลงไปอีก เขาไม่อยากใช้มันบ่อย ถ้าเลือกได้) เขาอาจจะเพิ่มความเร็วให้ทีมได้บ้าง แต่ทุกคนก็เร็วอยู่แล้วไม่ใช่หรือไง? ทั้งเทรเซอร์ทั้งเก็นจิ เเม้แต่เจ็ดสิบหกล้วนว่องไว ไรน์ฮาร์ดท์มีไอพ่นติดอยู่บนเกราะ และเมอร์ซี่บินได้ เขา? ลูซิโอ้ไต่กำแพงเก่ง ถ้าคุณจะนับมันเป็นความสามารถ และพอจะยิงได้บ้าง หากมันจวนตัว, หรือมันจำเป็น แต่แอมป์ของเขาก็ไม่ต่างกับเจ้าของ มันไม่ได้ถูกสร้างมาเพื่อใช้เป็นอาวุธ การโจมตีของเขาจึงหวังผลได้ไม่มากเท่าไหร่

ไม่มีใครพูดมันออกมาตรง ๆ หรอก แต่เขารู้สึกมันได้ จากเสียงพ่นลมหายใจแรง ๆ ของเจ็ดสิบหก จากการถูกดูแลอย่างดีให้อยู่ใต้ปีกของเมอร์ซี่และหลังบาร์เรียของไรน์ฮาร์ดท์ เขาเป็นจุดอ่อน

ลีน่า– เทรเซอร์เป็นคนเจอเขาเข้า เธอไม่ใช่คนเดาใจคนเก่งอะไร แต่ใครก็บอกได้ว่าเขาเจอปัญหาอะไรอยู่เมื่อเจอเขานั่งเหม่อ ไม่มีเครื่องดนตรีซักชิ้นติดตัว เธอถามไถ่เขา ที่รัก เธอโอเคไหม? อาจจะแค่ตามมารยาท แต่เขาก็คว้ามันไว้ทันที ทุกอย่างพรั่นพรู ลูซิโอ้ไม่ถนัดกับการเก็บอะไรไว้ในใจ “มันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นแค่.. ตู้เพลงเคลื่อนที่  ฉันอยากทำตัวให้มีประโยชน์กว่านี้!”

หล่อนเลิกคิ้ว ท่าทางไม่เข้าใจ “ที่รัก, เธอไม่มีประโยชน์ตรงไหน! ดูอย่างตอนที่.. เอ่อ..”

"เอ้อออ..."

ลูซิโอ้ร้องฮึ่มในลำคอ แต่อีกฝ่ายกลับหัวเราะชอบใจใหญ่ “ล้อเล่น! ล้อเล่นน่า! อ้า พ่อเซเลบ นายไม่รู้หรอกว่านายมีผลยังไงกับโอเวอร์วอชบ้าง”

คราวนี้เขาเป็นฝ่ายงงเป็นกบตาแตก “ฉัน? มีผลกับโอ-เวอร์-วอช?”

“นายเป็นเหมือน–” เธอวงนิ้วเป็นวน แล้วก็จิ้มไปตรงกลาง “ตรงนี้”

“เธอเปรียบเทียบฉันเป็นรูโดนัท?”

เทรเซอร์กลอกตาได้วงใหญ่มาก เขาไม่แปลกใจ เธอเป็นคนตาโต “ใช่เลย กลับมาหาฉันหลังนายหาอะไรกินเรียบร้อยแล้วและพร้อมจะฟังคำตอบ”

“โดนบ้างแล้วรับไม่ได้รึไงล่ะ” ลูซิโอ้ยิงฟัน “แต่เธอกำลังจะบอกว่าฉันเป็น.. ศูนย์กลาง?”

เทรเซอร์พยักหน้า

“ของโอเวอร์วอช?”

เทรเซอร์พยัก– เกือบพยักหน้า “ไม่อ่ะ คงไม่ใหญ่ขนาดนั้น ของทีมก็พอ”

“โอเค”

“ก่อนหน้านี้มันก็โอเคดี เราไม่เคยมีคนที่ใช้ดนตรีในทีมมาก่อน แต่หลังจากที่มีนาย.. เอาเป็นว่า ฉันเคยลงภารกิจที่ไม่มีนาย และ  ว่ากันตามตรงนะ มันค่อนข้างจะเละเทะ ภารกิจสำเร็จแบบถูไถ ลำบากลากเลือด” เธอเบ้หน้าขณะอธิบายเพิ่ม “ทุกคนบ่นว่าตัวเองทำอะไรยืดยาด ชักช้า ไม่มีแบบแผนให้ตาม แต่ละคนกระจายกันไม่เป็นขบวน บางครั้งก็ไม่มีผู้นำเลย บางครั้งทุกคนก็ดูอยากจะเป็นผู้นำกันไปหมด”

ลูซิโอ้ได้แต่.. อึ้ง เมื่อเทรเซอร์ต่อประโยคจนจบ “นั่นแหละคือสิ่งที่เกิดขึ้นเวลาไม่มีนาย, รูโดนัท”

“ฉันนึกว่า..” เขานึกคำมาเถียงไม่ออก “ทุกคนโอเคอยู่แล้ว ต่อให้ไม่มีฉัน..”

“มันมีเหตุผลที่เมอร์ซี่มักจะเลือกรักษานายเป็นคนแรก” เทรเซอร์แค่ยักไหล่ “พวกเราโอเค ก็ใช่ แต่ฉันคิดว่าพวกเรารู้สึกดีกว่าที่จะมีนายในทีม”

ลูซิโอ้ยิ้มกว้างไปกว่านี้ไม่ได้แล้ว “เธอพูดรวมถึงเจ็ดสิบหกด้วยรึเปล่า?”

“ใช่ แต่เขาจะไม่มีวันยอมรับ”

“โอเค” นั่นคงจะหวังมากไป "ก็สมเป็นเขาดี"