เสิ่นหยวนมีสัตว์เลี้ยงอยู่สองตัว

ตัวหนึ่งเป็นสุนัขพันธุ์ทางตัวใหญ่สีดำปลอดตัวหนึ่ง ไม่รู้ว่าในตัวมีเชื้อสายพันธุ์อะไรผสมอยู่บ้างถึงได้ออกมาตัวโตขนฟูหนาได้ขนาดนี้ ลั่วปิงเหอเป็นคนเก็บมาจากข้างทางเมื่อหลายปีก่อน ตอนนั้นจำได้แม่นว่าตอนนั้นยังเป็นแค่ลูกหมาตัวน้อยหนึ่ง ดูอ่อนแอน่าปกป้อง อีกนิสัยยังน่ารักขี้อ้อน โดยเฉพาะตอนแหงนหน้ามองเสิ่นหยวนตาปริบๆ ที่หน้าตาดูเหมือนลั่วปิงเหอไม่มีผิด

ดังนั้นเขาจึงตั้งชื่อมันว่าปิงเกอ

ทว่าพริบตาเดียวผ่านไป จากปิงเกอตัวน้อยที่เขาจับนอนหนุนตักก็กลับกลายเป็นหมายักษ์ที่ไม่รู้จริงๆ แล้วกำลังวางแผนลอบฆ่าพวกเขายกครัวอยู่หรือเปล่า เอะอะก็ชอบมานั่งทับนอนทับ อย่างกับว่าไม่เข้าใจเสียเลยว่าจะทำเจ้านายตัวเองหายใจไม่ออกตายเอา

แต่ถึงอย่างนั้น เสิ่นหยวนก็ยังชอบการแสดงความรักอย่างไม่อินังขังขอบของปิงเกอ ซึ่งตรงข้ามสมาชิกใหม่ของบ้านโดยสิ้นเชิง...

สัตว์เลี้ยงอีกตัวของเขาที่เพิ่งรับมาเลี้ยงได้ไม่นานนี้เป็นเจ้าแมวเทาขนยาวแสนสวยที่เขาเรียกว่าอาจิ่ว
อาจิ่วเป็นแมวที่มีนิสัยแมวๆ ตรงตามคำบรรยายที่หาได้ตามเพจแมวคิดจะครองโลกเป๊ะ ทั้งขี้หงุดหงิด เอาแต่ใจ ชอบใช้กำลัง หวงของ หวงที่ หวงถิ่น เข้าใกล้ยาก แตะต้องเป็นไม่ได้ แถมยังไม่เป็นมิตรกับสิ่งมีชีวิตอื่นเลยแม้แต่นิดเดียว เรียกได้ว่าเป็นขั้วตรงข้ามกับปิงเกอโดยสิ้นเชิง

อันที่จริง พฤติกรรมเหล่านี้ก็มีสาเหตุอยู่เหมือนกัน เพราะว่าอาจิ่วนั้นเสิ่นหยวนไปรับมาจากสถานพักพิงสัตว์ คนดูแลเล่าประวัติให้ฟังว่าอาจิ่วที่จริงเป็นแมวพันธุ์แท้มีเพดิกรีรับรอง อีกทั้งยังเป็นสายที่เพาะประกวดเต็มขั้น เจ้าของเก่าซื้ออาจิ่วมาตั้งแต่ยังเล็ก แต่โชคร้ายที่เลี้ยงไปได้ไม่นานก็ได้เลื่อนตำแหน่งไปประจำอยู่ต่างประเทศ เลยส่งอาจิ่วต่อให้เพื่อนคนหนึ่งเลี้ยงแทน โดยหารู้ไม่ว่าเพื่อนคนนั้นเป็นพวกชอบทารุณสัตว์

รายละเอียดที่ไม่น่าฟังเหล่านั้นก็ช่างมันเถอะ เอาเป็นว่าเรื่องราวก็ดำเนินไปจนกระทั่งสุดท้ายอาจิ่วก็ลงเอยมาอยู่ที่สถานพักพิงสัตว์แห่งนี้

เพราะทั้งถูกทิ้งและถูกทำร้ายมานาน อาจิ่วจึงดุร้ายฉุนเฉียวเป็นที่สุด กระทั่งหน้าตาสวยสะและสายเลือดพันธุ์แท้ก็ยังช่วยอะไรไม่ได้ ไม่มีใครทนถูกกรงเล็บพิฆาตข่วนจนแขนลายได้เลยจริงๆ

...ยกเว้นเสิ่นหยวนนี่แหละ

ใช่ว่าเขาจะเป็นพวกมาโซคิสม์หรอกนะ เพียงแต่รู้สึกถูกชะตากับเจ้าแมวตัวนี้อย่างบอกไม่ถูก แถมดูเหมือนอีกฝ่ายก็จะคิดคล้ายๆ กันเสียด้วย เพราะเสิ่นหยวนแค่ถูกข่วนจนเลือดซิบ ไม่ได้โดนตะกุยจนเลือดโชกเหมือนผู้โชคร้ายคนก่อนๆ

ได้เห็นผู้ดูแลมองรอยแผลบนแขนเขาด้วยดวงตาเป็นประกายขนาดนั้นมันก็ออกจะรู้สึกชวนขนลุกอยู่บ้าง แต่ท้ายที่สุดแล้วนั่นก็เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เสิ่นหยวนตัดสินใจหิ้วตัวป่วนขนเทาตัวนี้กลับบ้านมาด้วย

แน่นอนว่าถัดจากเขา ลั่วปิงเหอก็เป็นผู้โชคร้ายคนที่สอง ถึงชายหนุ่มจะไม่ได้เข้ามาอุ้มแต่ก็ยังถูกตามรังควานจนต้องสละกางเกงให้เป็นเครื่องสังเวยดับความโกรธเกรี้ยวของนายใหญ่คนใหม่ของบ้าน

จะมีก็แต่ปิงเกอตัวเดียวที่ไม่ถูกคุกคาม ซึ่งเสิ่นหยวนก็เข้าใจดีว่าคงเพราะปิงเกอตัวสูงใหญ่น่ากลัวจนเกินไป อาจิ่วจึงทำได้แค่ปีนขึ้นไปขู่แฟ่บนตู้หนังสือแทน ในขณะที่ปิงเกอก็คอยเฝ้าอยู่ข้างตู้ไม่ยอมไปไหน ดูแล้วก็เห็นเป็นภาพที่แสนจะน่าสงสาร ตัวหนึ่งเพียรกระดิกหางให้อย่างเป็นมิตร แต่ก็ได้รับแต่เสียงขู่กับขนฟูตั้งกลับมา

เสิ่นหยวนทีแรกก็แสนหวาดเสียวกับคอลเลคชั่นหนังสือของตัวเอง แต่ดูเหมือนว่าอาจิ่วจะแค่อยากได้ที่สูงๆ ไว้หลบภัย ในขณะที่ถ้าอยากรื้อค้นทำลายข้าวของก็จะย่องลงมาทำที่ห้องครัวและห้องนั่งเล่น และหลังจากฝากรอยเขี้ยวรอยเล็บไว้จนหนำใจแล้วก็ค่อยกลับไปซ่อนช่องเก็บของชั้นบนของตู้เหมือนเดิม คงเพราะถือว่าตู้ทั้งตู้เป็น ‘รัง’ ของตัวเองไปแล้ว

ดังนั้นถึงบ็อกเซ็ตเทพมารอหังการของเสิ่นหยวนจะปลอดภัยดี แต่สภาพโดยรวมของการอยู่ร่วมกับอาจิ่วในช่วงสองสามเดือนแรกนั้น...ก็ไม่ได้งดงามเท่าไหร่นัก

หลังกลับจากบ้านมาเหนื่อยๆ แล้วเขาก็ต้องมาเก็บข้าวของที่ถูกอาจิ่วรื้อ ปัดกวาดเศษไม้ไส้ผ้านวมที่ถูกอาจิ่วทำลาย กว่าจะได้เข้านอนก็เหนื่อยสายตัวแทบขาดไม่พอ กลางดึกยังสะดุ้งตื่นขึ้นมาหลายครั้งเพราะผวาวิตกว่าอาจิ่วจะไปทำอะไรตกแตกอีก

แต่ถึงเสิ่นหยวนจะทั้งต้องทึ้งหัวตัวเอง ทั้งต้องแอบตะโกนอัดหมอนหลายครั้ง เขาก็ยังพยายามเข้าอกเข้าใจอย่างถึงที่สุด เขารู้ว่าที่อาจิ่วมีนิสัยแบบนี้ก็เพราะเคยต้องผ่านเรื่องร้ายๆ มา และความรับผิดชอบนี้ก็เป็นตัวเขาที่เลือกเองตั้งแต่ตอนที่ตัดสินใจรับเลี้ยงอาจิ่ว ดังนั้นเขาจึงพยายามทำหน้าที่เจ้านายที่ดีและแสดงออกให้อาจิ่วเห็นเสมอว่าตัวเองพร้อมจะให้ความรักความอบอุ่นอย่างเต็มที่

และแล้วในช่วงหัวโค้งสุดท้ายก่อนที่เสิ่นหยวนจะกลายเป็นบ้า ความเพียรทั้งหลายก็สัมฤทธิ์ผลในที่สุด
มันเริ่มต้นจากจำนวนสิ่งของแตกหักที่น้อยลงไปทีละนิด จากนั้นก็เป็นรอยข่วนที่ลดลง...อีกอาทิตย์ถัดไปอาจิ่วค่อยๆ เริ่มเดินสำรวจรอบบ้านและไม่เอาแต่หลบอยู่ในตู้หนังสืออีกแล้ว และต่อมาก็นิ่งลงอย่างเห็นได้ชัด จนกระทั่งสามารถปล่อยให้อยู่ในห้องเดียวกันกับปิงเกอได้แล้ว แม้จะยังติดที่ไม่ยอมให้เข้าใกล้อยู่ก็ตาม

แต่การเปลี่ยนแปลงที่สำคัญที่สุด และน่าปลาบปลื้มใจที่สุดก็มาถึงหลังอาจิ่วเข้ามาอยู่ในบ้านได้ครึ่งปี...
ทั่วไปแล้วถ้าอาจิ่วอารมณ์ดี ก็จะยอมให้เสิ่นหยวนลูบๆ แตะๆ ได้ประมาณวันละครั้ง แต่จู่ๆ ในวันนั้น ระหว่างที่เสิ่นหยวนกำลังตอนอ่านนิยายออนไลน์ตอนใหม่ล่าสุด ก็มีก้อนขนสีเทาเดินนวยนาดขึ้นมาย่ำตัวเขา ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนท้อง หน้าตาดูเฉยสนิทเหมือนไม่ได้ทำอะไรแปลกใหม่เลยแม้แต่นิดเดียว ตรงข้ามกับเสิ่นหยวนที่รัวนิ้วใส่ปุ่มชัตเตอร์ พร้อมทั้งสลับแอปโซเชียลเน็ตเวิร์คเสร็จไปแล้วสี่แอปภายในหนึ่งนาที

เสิ่นหยวนแทบไม่กล้าหายใจ ได้แต่นอนสบตาใสแจ๋วสีเขียวสวย ตัวแข็งทื่อไปหมดเพราะกลัวจะเผลอขยับแล้วทำให้นายท่านนอนไม่สบาย

จนกระทั่งผ่านไปครู่ใหญ่อาจิ่วก็ค่อยๆ หลับตาลง ส่งผลให้เสิ่นหยวนก็ค่อยๆ ผ่อนลมหายใจตามไปด้วย ชายหนุ่มกลืนน้ำลายก่อนจะรวบรวมความกล้ายื่นสองนิ้วออกไปลูบศีรษะเล็กๆ 

ใบหูสามเหลี่ยมกระดิกนิดหนึ่ง แต่นอกเหนือจากนั้นแล้วก็ไม่มีปฏิกิริยาอื่นอีก

เขาสูดลมหายใจเข้า เปลี่ยนไปใช้ทั้งมือ ลูบไล่ตั้งแต่หน้าผากลงมาถึงลำคอในคราวเดียว

...อาจิ่วสะบัดหัวเล็กน้อยเป็นเชิงรำคาญ แต่ก็ยังคงนอนหลับตาพริ้มไม่ขยับไปไหน

เสิ่นหยวนเงยหน้ามองฟ้าพลางเม้มปากแน่นกลั้นเสียง ในใจน้ำตาไหลพราก